Μάρτιος 2012 Καταχωρίσεις ιστολογίου (82)

 ΠΕΘΥΜΗΣΑ      

Εκεί όπου σμίγουν

ο ουρανός και η θάλασσα

που θαρρείς και φιλιούνται

όπου βουλιάζουν

μες το κύμα τα ονείρατα

κι οι φιλιές λησμονούνται

που…

ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ           

Ποιος ντύνει στο λευκόχρυσο

τ’ άστρα πριν σκοτεινιάσει

στα σταυροδρόμια τ’ ουρανού;

και ποιος στο φως του δειλινού

με αρμαθιές γαρούφαλλα

γέμει το ακροθαλάσσι;

Ποιος βάφει με…

 ΞΥΠΝΗΜΑ

Ξύπνησε το μωράκι μας

το ρόδο, τ’ αστεράκι μας

και γύρω του κοιτάζει.

Τινάζει τα χεράκια του

τα κρινοδαχτυλάκια του

και τη χαρά μοιράζει!…

ΞΗΜΕΡΩΝΕΙ!…             

Ξημερώνει,

κι όπως φωτίζει η Ανατολή

που απλώνει το πορτοκαλί

στη ροδαυγή σεντόνι,    

δυο κομματάκια ουρανό

ξανοίγω μες στο πρωινό

π’ αρχίζει κι…

Αφήστε όλους  τους νέους να εξεγείρονται

οι  έμπειροι γνωρίζουν  από νιάτα.…

ΞΑΝΟΙΓΟΝΤΑΣ ΠΡΟΣ ΤΟ ΒΟΥΝΟ          

Ξανοίγοντας προς το βουνό, απέναντι μου, είδα

τα μολυβένια σύννεφα που κυνηγούσε ο Νότος

μ’ ένα  χρυσόκλωνο βεργί. Σίμωνε καταιγίδα

ως το μηνούσε η αστραπή και της βροντής ο κρότος!...…

Εθισμένος  στη βλακεία

κοσμογύρισα,…

ΗΤΑΝΕ…!!!

Ήτανε μια πανύψηλη Ελιά

όπου έρχονταν φλύαρα πουλιά

στ’ αλάργεμα του δειλινού

κάτω απ’ το μπλε του ουρανού

και σου ξελόγιαζαν το νου…!



Ήτανε ένας βράχος που στοιχειό

μάχονταν με τα κύματα καιρό

ώσπου, μιαν άναστρη νυχτιά

με ’να κυκλάνεμο νοτιά

σκορπήστικε στην αμμουδιά…!



Ήτανε μια βρυσούλα με νερό

κρύο, κρουστάλλινο και καθαρό

όπου τ’ αγρίμια του βουνού

και…

ΝΙΦΑΔΑ ΧΙΟΝΙΟΥ                  

Κρινάκι ήρθες του χιονιού

ανάλαφρα να πέσεις

λευκή μικρή σταλαγματιά

σε κάτασπρο σεντόνι,

ίδια με δάκρυ πρωινού

που ο βοριάς παγώνει,…

 Στην αγκαλιά σου οι σκέψεις μου

γίνονται άγγελε μου…

ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΧΑΜΟΓΕΛΟ

Τούτα τα λόγια ενός θρύλου ιστορώ

που λένε ότι μια φορά κι ένα καιρό

ήρθε η Αγάπη κουρασμένη κάποια μέρα να γυρέψει

από μι’ ανθρώπινη καρδιά,

μια τοσοδούλικη γωνιά

μέσα της να ’βρει αποκούμπι μια στιγμής να γαληνέψει!

Μ’ αυτή την έδιωξε με μίσος κι απονιά,

ήταν βλέπετε η καρδιά ενός φονιά,

όπου δεν ήθελε ποτέ τη καλοσύνη να φιλέψει.

 Μα η Αγάπη,…

ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ

Ποιο το κλαράκι π’  άνοιξε

τα μάτια του ν’ ανθίσει

και τόλμησε μες στο χιονιά

βοριάδες ν’ αψηφήσει;

-Είναι η Ελπίδα που κρατεί

κι ανέμους δεν φοβάται

που μέσα στα ματόκλαδα

της μυγδαλιάς κοιμάται!…

                     *…

Ο ΑΝΤΕΡΑΣΤΗΣ

Ο ύπνος ήρθε ψες το βράδυ σιωπηλά

να μπει με πονηριά στη κάμερα μας,

με χίλια κόλπα όπως λεν’  απατηλά

κι αφού με πλάνεψε μ’  ονείρατα τρελά

και τα ματόκλαδα αγάλια μου σφαλά

γλιστρά… αντεραστής ανάμεσα μας!…

Κι ενώ ξημέρωνε χρυσή ανατολή

έχοντας σφαλιστά τα βλέφαρα σου,

φαινόσουν πως γευόσουν το βαθύ…

ΑΝΤΕ. ΚΟΥΡΑΓΙΟ!...

Άντε, κουράγιο ανάσα μου!..

Κρατήσου ακόμα λίγο

τελειώνει τ’ ανηφόρι σου

και πρέπει μου  να  φύγω,

να γίνω αγέρας και βροχή

δρόσος σ’ ανθό π’ ανοίγει

ν’ ανατριχιά η μέλισσα

πάνω μου σαν θ’ αγγίζει!

                   *

Άντε, καρδιά μου κράτησε!..

χτύπα λιγάκι…

ΟΙ ΛΩΤΟΙ ΤΗΣ ΚΙΡΚΗΣ                

Είναι ένας δρόμος π’ οδηγεί    

σε κρουσταλλένια βρύση         

όπου προστρέχει ο λογισμός     

τη δίψα του να σβήσει…!         

Εκεί σ’ αντάμωσ’ η καρδιά      …

ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ           

Τώρα που θόλωσ’ η ματιά κι είναι συννεφιασμένη

σαΐτα γίνεται ο νους και στα παλιά πηγαίνει…

Τα βάσανα βουνά περνά, θάλασσες δρασκελάει            

κι ανάμεσ’ από καταχνιές στο χθες ξαναγυρνάει!…

Στέκεται στα ψηλότερα, τα χαμηλά κοιτάζει

και ξεδιαλέγει τ’…

Ο ΜΑΡΙΑΣ

Μια χαραμάδα σε μια πόρτα σκουριασμένη

άφηνε τόπο να περάσει λίγο φως,

σε ένα Τολ γεμάτο μούχλα π’ αναδένει

σάπιο αέρα!... Ένας κούφιος στοχασμός

επάνω γέρνει

σε μιαν ελπίδα απ’ το καιρό σακατεμένη,

νόστος…

                         Ο ΚΥΚΛΟΣ       

Είναι τ’ απόλυτο μηδέν o κύκλος που γυρίζει

μες τα ερέβη, κι ως κυλά  το νου μου βασανίζει

το πώς συμβαίνει κι ό,τι ’ρθει, απ’ τη στιγμή εκείνη

της γέννας του  να αρχινά μέσα σ’ αυτόν να σβήνει;

Τι φταίει κι ό,τι όμορφο γεννιέται κι ανασαίνει 

από τη πρώτη τ’ αναπνιά ν’ αρχίζει…

ΔΕΝ ΕΧΩ ΧΡΟΝΟ…!

Ευτύχισα κι αγρίκησα της ποταμιάς τ’ αηδόνι

τον φτερωτό μικρό θεό που κρυφοβαλαντώνει

τον άνθρωπο και τ’ αγριμιού το ένστικτο μερώνει!...

Θάρρεψα πως τ’ αγρίκησα, εκείθε που τρεμίζει

η Πλειάδα η εφτάφωτη και γλυκοβλεφαρίζει

στον ήλιο τον Φαέθοντα, π’ αγάλια ανηφορίζει

στα σταυροδρόμια τ’ ουρανού και να μου λέει,…

              ΟΛΑ!!!       

Όλα!… Χαρές ανείπωτες

που τέρπουνε τη σκέψη

λουλούδια μοσχομύριστα

πού χα καιρούς μαζέψει

απ’  τους μπαξέδες τ’ ουρανού

 γαρούφαλλα, ζουμπούλια,

που τα ΄σπερνε η ξαστεριά

και πότιζε η πούλια

παίρνοντας ασημόνερο

απ’ τ’ ουρανού τα…