Ιστολόγιο του/της ΠΑΠΠΑΣ ΒΑΣΙΛΗΣ (5)

ΠΟΙΟΣ ;

Στίχοι: Βασίλης Παππάς

Πριν καλά να ξεκινήσει, τη ζωή για να γνωρίσει

χάθηκε μέσα σε δρόμους, που δεν βγάζουν πουθενά.

Στα δεκάξι κουβαλάει ο τι πιο πολύ πονάει :

μια καρδιά χωρίς ελπίδα, που την πνίγει η μοναξιά.

Δεν του μένει τώρα φλέβα για ταξίδι σ' άλλο ψέμα

χάνεται και πια δεν έχει από που να κρατηθεί.

Μ' ανοιγμένα τα δυο χέρια και το βλέμμα του…

Συνέχεια

ΕΡΩΤΙΚΟ ΤΑΞΙΔΙ

Στίχοι : Βασίλης Παππάς

Σε μια γιορτή από χρώματα και τούτο δω το δείλι

αλλάζει ο ήλιος θάλασσες κι η μέρα σιγοσβήνει.

Σε σένα και στο πέλαγος μοιράζω τη ματιά μου,

θαρρώ πως όλα γίνονται μέσα στα όνειρά μου.

Και ξεχαστήκαμε,

μας βρήκε η νύχτα αγκαλιά, μας πλάνεψε η φύση,

για πάντα μείναν στην καρδιά τα χρώματα απ' τη δύση.

Στο κάστρο…

Συνέχεια

Είναι κάποιοι στίχοι που με εγκλωβίζουν στην προσπάθεια να ολοκληρώσω αυτό, που θέλω να εκφράσω. Πολλές φορές περνούν μήνες, ίσως και χρόνια μέχρι την οριστική διαμόρφωσή τους. Οι στίχοι, όμως, για τη "ΜΥΡΤΩ" γράφτηκαν στην κυριολεξία σε μισή ώρα. Και από τότε δεν τόλμησα ν' αλλάξω ούτε μια λέξη. Δεν ξέρω αν αυτό ήταν τυχαίο ή η εικόνα της ιστορίας που περιγράφει ήταν τόσο έντονη και ξεκάθαρη μέσα μου. Είναι μια αληθινή ιστορία που, αν και έχουν περάσει 35 χρόνια, η θύμισή της ακόμη με… Συνέχεια

Ένα δάκρυ στην καρδιά μου κράτησα για σένα

και σε κοίταξα στα μάτια για στερνή φορά.

Κι όπως έφευγε το τρένο χέρια παγωμένα

σου ανέμισαν μαντήλι, σού 'στειλαν φιλιά.



Ζούσα με του γυρισμού σου τις κρυφές ελπίδες,

ξαγρυπνούσες στην καρδιά μου, σα μικρός θεός

μα το φυλαγμένο δάκρυ, που ποτέ δεν είδες

πάγωσε στην προσμονή σου κι έγινε καημός.





Τρένα που 'ρχονται και πάνε, τρένα που δε σταματάνε,

τρένα σ' όλα τα όνειρά μου να σε φέρνουνε… Συνέχεια

Σ' έβαλαν στο παραμύθι νάσαι εσύ ο βασιλιάς

κι έναν κόσμο δίχως έγνοιες, να που πάλι κυβερνάς.

Όμορφες,ξανθές νεράιδες, μάγισσες κι αερικά

στήσαν ένα πανηγύρι πέρα από τη μοναξιά.



Μα το όνειρο τελειώνει, δεν κρατάει για καιρό

κι από κει που 'σουν στ' αστέρια, να 'σαι πάλι στο γκρεμό



Με κουρέλια ιδανικά και στις φλέβες σου φωτιά

τον χαμένο σου τον ήλιο δε θα βρεις.

Η ελπίδα ξαγρυπνά στου μυαλού σου τη γωνιά

και μπορείς, αφού το θέλεις, να… Συνέχεια