Το ιστολόγιο του ΓΕΩΡΓΙΑ ΜΠΑΚΑΛΗ -- Δεκέμβριος 2011 Αρχείο (20)

ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ ΟΙ ΑΡΓΟΝΑΥΤΕΣ…

Η ΚΑΤΑΡΑ ΤΗΣ ΓΟΡΓΟΝΑΣ

σαν την είδε ο κουρσάρος χάθηκε στη μπλε ματιά της

σκάλα ρίχνει η γοργόνα τα ολόχρυσα μαλλιά της

σπαρματσέτο το φεγγάρι , μιά αδειάζει μιά γεμίζει

τις πυκνές της βλεφαρίδες γέρνει εκείνη και δακρύζει

πάνω στο φιλί της τάζει , τ' άρματα του Ποσειδώνα

το χρυσό του ήλιου τάσι στο κεφάλι της κορόνα

στης ανατολής τα βάθη απλωθήκαν τα μαντάτα

εκατό γαλέρες φτάσαν με φλουριά Κωνσταντινάτα

δεν ματάγινε άλλος γάμος τέτοιος μες…

ΔΥΟ ΛΙΜΑΝΙΑ ΙΔΙΑ ΠΑΤΡΙΔΑ

κι οι δυό μας το λιμάνι πρώτα αντικρίσαμε

στην αγκαλιά της θάλασσας αύρα ζωής μυρίσαμε

στον τοίχο το φθαρμένο κάδρο με τις μνήμες μας

σε καπνισμένες βάρκες πονούσανε οι ρίζες μας

κι οι δυο μας στο λιμάνι όνειρα φορτώναμε

στης καταχνιάς τα χρόνια σαν τον ανθό ψηλώναμε

Σαλονίκη , Πειραιά οι μάγκες με ζωνάρι

στους καφενέδες με αμανέ τραβούσαν κατοστάρι

R. εγώ παιδί του Πειραιά με στόλο και με Τρούμπα

κι εσύ…

ΤΟ ΑΛΑΤΙ ΤΗΣ ΓΗΣ

μέσα απ' το χάσμα των καιρών , περνούν τσιγγάνων καραβάνια

μες τα σημάδια των πληγών , του λυτρωμού ζητούν πηγάδια

παλέψαν με εχθρών ορδές , με λεγεώνες του θανάτου

κάνανε σπίτια τις σπηλιές , και στου Καιάδα κλαιν τους τάφους

περνούν κοπάδια των αμνών , του Κύκλωπα τα βλέπει μάτι

πικρών δακρύων και λυγμών , κουκκίδες μες της γης τον χάρτη

χτυπούν το ντέφι δυνατά , στον ήλιο ν' ακουστεί η φωνή τους

κάνανε τα κορμιά σχοινιά , κι…

ΚΑΤΙ ... ΜΟΡΦΕΣ ΑΓΙΩΝ

στ' αμπάρια των γκαζάδικων κάτι μορφές αγίων

από καμβά ξεπήδησαν ομηρικών τοπίων

απ' του Αιόλου τους ασκούς αέρηδες που 'φύγαν

σταυραετοί ωκεανών που γυρισμό δεν είδαν

στ' αμπάρια των γκαζάδικων κάτι ζωές χαμένες

μες στα σαράντα κύματα μ' αλμύρα σκαλισμένες

μονομαχούν καλπάζοντας στη λύσσα του τυφώνα

τις άγκυρες στα στήθια τους τάζουν στον Ποσειδώνα

R. στ' αμπάρια των γκαζάδικων , ακούς βίους καταδίκων

ξεπλένουνε…

ΜΕΡΕΣ ΜΟΥ ΞΥΠΟΛΗΤΕΣ

στο κελί της καρδιάς μου, στ' ατσαλένια δεσμά μου

αμανές ο καημός μου σφυρίζει

τις βραδιές ζωγραφίζω και στους τοίχους σκαλίζω

γοργόνα που γυρνάει και βρίζει

η στερνή μου ελπίδα, μιά στημένη παγίδα

με βουτάει στου κόσμου τη δίνη

στου κεριού τη χλομάδα , η ζωή περατζάδα

τη φυσάει αγέρας και σβήνει

R. μέρες μου ξυπόλητες , τσιγγάνες σε τσαντίρια

σαν ντέφι με χτυπάτε σ' αρπαχτές και πανηγύρια

νύχτες μου…

ΣΚΕΨΟΥ...

Σκέψου να ήταν οι φυγές σου εκδρομές

τον κόσμο δυό φορές θα΄χα γυρίσει

δε θα κρεμόμουν απ΄τους δείχτες του εκκρεμές

να δίνω μάχη με την ώρα να κυλήσει

τα ψέματά σου αν θα ήτανε σκαλιά

του ουρανού την άκρη θ΄ακουμπούσα

μα είναι νάρκη που πατάω χρόνια εννιά

το βήμα να σαλέψει εκλιπαρούσα

σκέψου να ήτανε τα λάθη σου κλειδιά

στη δεύτερη θα άνοιγα ευκαιρία

να βάλει την καρδιά σου μέσα στη τροχιά

που ξέφυγε σ΄αντίθετη…

ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΣΗΜΑΙΕΣ

Χτυπάω του φόβου μου τα γκέμια

μήπως ξυπνήσει ο άλλος μου εαυτός

να βγεί απ της μοναξιάς μου τα χαρέμια

και να χορέψει ένα ζεϊμπέκικο στητός

πατούσανε τα θέλω μου στις μύτες

του φόβου τους φοβούνται άγνωστα θεριά

τάζουνε στο αύριο μοναχά τις νίκες

μα οι ήττες τους γελάνε κρυμένες στη γωνιά

του παραλόγου μου χάϊδεψα τη χαίτη

για να δαμάσω τον κακό τον οιωνό

παρακαλώ την αίσθηση την έκτη

να με φυλάει απ του…

ΝΕΑ ΤΑΞΗ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ

Νέα τάξη αρχίζει πραγμάτων

στρατιές σε αρρένα καινούργιων θυμάτων

κάποτε στο'λεγε το άσμα ασμάτων

φυλάξου γιατί έρχονται ορδές των τεράτων

γύρω μου νάτες φρουρές των αγγέλων

προστάτες της μέρας νταβάδες μπουρδέλων

τρομάζω όταν βλέπω υποκλίσεις καπέλων

φορέσανε μάσκα στο ανύποπτο μέλλον

γιατί πεινάω με είπανε λύκο

όλο και πιο λίγο σε μένα ανήκω

στη λίστα αναμένω κι εγώ των προσφύγων

η ηχώ της ζωής μου…

ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΜΕ ΑΔΕΙΑ ΧΕΡΙΑ

Κυνδίνεψα πολλές φορές να μεγαλώσω

μα τα κατάφερα και έμεινα μικρός

στο μέλλον με άδεια χέρια τι να δωσω

στάσιμα τα βήματα με σπρώχνουνε εμπρός

σε ποιό βλέμα τον καιρό να θυσιάσω

για να ξεχάσω, σε ποιό ψέμα να κρυφτώ

τις Συμπλιγάδες με τι κόλπο να γελάσω

δεν το αντέχω άλλη μιά....να νικηθώ

χτυπήθηκε θανάσιμα η μπέσα μου

κι εγώ ν'αγωνιώ αν θα την βγάλει

γελάει ο εχθρός που έχω μέσα μου

με φόρα τον…

ΠΟΣΟ ΑΚΟΜΑ...

Τα καλοκαίρια της απουσίας σου τα μάζεψα

εκεί στης αγκαλιάς μου την κρυψώνα

σαν καράβια στο λιμάνι της καρδιάς μου τα'δεσα

να τα'χω συντροφιά μου τον χειμώνα

των ματιών σου οι γαλάζιες θάλλασες ξεχύθηκαν

στις φλέβες μου ορμητικά κυλάνε

κι οι νύχτες μου οι ατέλειωτες όλες παρασύρθηκαν

πίνουν τη φυγή σου και μεθάνε

η απελπισία στη μοναξιά υποκλίνεται

έφυγε της λέει τώρα και πάει

αρνούμαι όλα τα όχι και τα…

ΑΣΕ ΜΕ

άσε με κι εγώ θα βρω το θάρρος να μπορέσω

στα βλέφαρά σου να σταθώ, να δώσω μιά να πέσω

να πιστεύω άσε με, πως κάτι θα κερδίσω

απόψε με την ήττα μου που θα μονομαχίσω

άσε με ... άσε με ...

άσε με να βρίσκομαι στ' ασήμαντα τα πράγματα

να 'μαι η λύση ανάγκης όταν σε πιάνουν κλάματα

κοντά σου να υπάρχω κι όμως να μη φαίνομαι

να πέφτω στη φωτιά σου χωρίς ποτέ να καίγομαι

άσε με... άσε με...

άσε με τα εφεδρικά να είμαι τα…

ΝΑΥΑΓΙΑ ΔΕ ΣΥΝΟΔΕΥΩ

γκρίζες εικόνες απ το χθες , παράξενες αναλαμπές

τρομάξανε τα όνειρα μου

μαύρες απαίσιες σκιές , χόρευαν τέρατα με ουρές

στήσανε παράσταση μπροστά μου

μνήμες θαμμένες σε μπετόν , δικές μου αν είναι δυνατόν

ζωής αρνητικό καμένο

βεβαρημένο παρελθόν , ξεθωριασμένο είναι καρμπόν

με πέτρα στο λαιμό είναι δεμένο

θανάτου ξύπνησαν στιγμές , της ερινύας οι μομφές

νόμιζαν θα με τρομάξουν

μα έχω κόψει τις κλωστές , έχω…

ΣΤΗ ΓΕΦΥΡΑ ΤΟΥ ΣΤΕΝΑΓΜΟΥ

στη γέφυρα των στεναγμών

πικρών δακρύων και λυγμών,χρόνια περίμενα

μακρυά στο χώμα άλλης γης

στο φερεντζέ μαροκινής , βοτάνια γύρευα

μετρώ τις πύλες των ναών

τάζω στις φλόγες των κεριών,κι ας δώσω πανωπροίκια

κερνώ τις μοίρες με κρασί

μ' άλλη να μην ξελογιαστεί, με τα μαγιλίκια

R. στη γέφυρα του στεναγμού θα πέσω

στου Νείλου το βυθό πέτρα θα δέσω

αφού με πέταξες απ' της καρδιάς την αγκαλιά

στη…

ΤΙ ΚΙ ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΟΝΕΙΡΟ

βραδινή κατάδυση σε άγνωστο πυθμένα

η φαντασία κάνει που είχε απωθημένα

της λογικής να σπάσει αυτή την συντεχνία

να πάψουνε τα μάτια να κοιτούν με αμηχανία

του μυαλού απόδραση απ' τα καθορισμένα

ταξίδι δίχως προορισμό, δίχως δεδομένα

μιά διαδρομή αλλιώτικη να κάνει η ζωή

γυμνή να κολυμπήσει σε παραμυθένια ακτή

R. τι κι αν είναι όνειρο , τι κι αν είναι ψέμα

στης φαντασίας τη γιορτή τα φώτα ειν' αναμμένα

τι κι…

ΒΙΒΛΙΟ ΑΤΕΛΕΙΩΤΟ Ο ΧΩΡΙΣΜΟΣ

μου 'δωσες πάλι αφορμή , μ' έπνιξαν άπειρα γιατί

μιά εξήγηση σωστή ποτέ δεν δίνεις

τράβηξες πάλι το σχοινί, βλέπω το χάος κάτω εκεί

χιλιάδες τα κενά που μου αφήνεις

τον εαυτό μου απειλώ και την καρδιά μου προκαλώ

ν' αλλάξει δρόμο μήπως και ξεφύγει

δεν έχω άλλη αντοχή, που είσαι εδώ δεν μου αρκεί

η απουσία των ματιών σου με τυλίγει

R. βιβλίο ατέλειωτο θα μείνει ο χωρισμός

ψάχνω για τίτλο να μην μοιάζει…

ΚΑΙ ΤΡΕΛΟΣ ΚΑΙ ΦΑΡΟΣ

είπες όλα τα μπορείς

να πεθαίνεις και να ζεις

για τη γη ακόμα ελπίζεις

και στους ώμους τη στηρίζεις

κάποιοι σε είπανε τρελό

άλλοι ανήμερο θεριό

πως σου πρέπει τιμωρία

που ξυπνάς την ιστορία

R. με μαγκιά είπες και θάρρος

και τρελός είμαι και φάρος

-για να βλέπουνε οι πολλοί

Στου Σιλωάμ την κολυμπήθρα

πλύθηκα καλά και βγήκα

-για ν' αλλάξουνε οι καιροί

ρούχο μαύρο και φθαρμένο

στο…

ΓΕΝΝΗΘΗΚΑ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ

γεννήθηκα φθινόπωρο ένα Σαββάτο βράδυ

οι μοίρες είχανε ρεπό κι ήταν κακό σημάδι

κι αυτό μου το απέδειξε καθώς περνούσε ο χρόνος

δε ξέφευγε απ' την τροχιά ποτέ για 'μενα ο Κρόνος

γεννήθηκα σε εποχή που για να επιβιώσεις

πρέπει τα πάντα να πουλάς και κάποιον να προδώσεις

έμαθα να πορεύομαι σ' αυτά τα μαύρα χρόνια

κι ελπίδα μου μοναδική πως δε θα ζήσω αιώνια

R. έχω δύναμη εγώ μες το κορμί μου

κι ας μ' έχετε…

ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΤΑ ΣΤΡΑΒΑ ΚΑΙ ΤΑ ΑΝΑΠΟΔΑ

της γης λένε τα θαύματα πως ήταν πάντα εφτά

μα αιώνες τα διέγραφε το θαύμα του παρά

τα ωραία και τα όμορφα νύχτα τα μοιράσανε

και είπαν κατά λάθος απ' έξω με ξεχάσανε

της ίριδας τα χρώματα λίγοι τα αρπάξανε

το κόκκινο και το χρυσό στη χλιδή τα τάξανε

κι άφησαν για μένα το γκρίζο και το μαύρο

να κυνηγάω μιά ζωή αφηνιασμένο ταύρο

R. κι έμειναν του κόσμου τα στραβά και τα ανάποδα

στην πλάτη μου να σέρνω…

ΚΟΥΡΑΣΜΕΝΕ ΤΑΞΙΔΙΩΤΗ

κουρασμένε ταξιδιώτη

στη βαλίτσα σου τη νιότη

-έκρυβες σαν φυλακτό

είχες πει κάποτε, ότι

θα νικούσες με την πρώτη

-τη ζωή σου το θεριό

γερασμένε στρατιώτη

και της νιότης σου προδότη

έχασκες μες στο κενό

ζήλευες τον Δον Κιχώτη

μα ο φόβος σου 'λεγε όχι

τα 'βαζες με το θεό

R. κι έτσι η νιότη σου εκοιμήθη

όπως λέει το παραμύθι

-έγινε παιδί ξανά

μες στα σύννεφα πετάει

ρούχα ολόασπρα…