Ιστολόγιο του/της Τσακίρη Χαρά (7)

Σου κρύβω ένα παράπονο μικρό

Που μοιάζει με λυγμό μέσα στην νύχτα

Μεγάλωσα, κι ακόμα να στο πω

Τα λόγια μου τα μπέρδεψα σα δίχτυα

Δεν είναι που δεν ήσουνα εκεί

Να ζήσεις τις πιο όμορφες στιγμές μου

Μα ούτε και που άφηνες κενή

Τη θέση σου σε όλες τις γιορτές μου

Δεν είναι ούτε που δε μου μιλάς

Συνήθισα μονάχη να μιλάω

Ούτε που στις κορνίζες δε γερνάς

Ενώ εγώ; Για κοίτα πως γερνάω!

Δεν είναι που στα μάτια μου κοιτώ

Και βλέπω πως…

Κάνεις τα δύσκολα απλά

Κάνεις τα λίγα πιο πολλά

Δίνεις στο γκρίζο μια σπρωξιά

Γίνεσαι φως και μέρα

Παίρνεις του έρωτα μορφή

Πάθος και φλόγα στην ψυχή

Είσαι απύθμενη πηγή

Φτερούγα στον αέρα

Τρέχω ξοπίσω σου κι εγώ

Μη ξέροντας τι να σου πω

Δίπλα σου σα παιδί μικρό

Μαθαίνω να μετράω

Τόσα τα λάθη τα σωστά

Μια λογική και μια η καρδιά

Χορεύουνε αντικριστά

Κι εγώ παραπατάω

Ήτανε να 'ρθεις, να τρυπώσεις στη ζωή μου

Ήτανε…

Ξυπνώ και ζω μέσα στον ίδιο εφιάλτη

Να λέω ζωή, αυτή την δήθεν αυταπάτη

Κάποτε ζούσα μες στο φως της ζεστασιά μας

Τώρα πασχίζω να ξεχάσω τα όνειρά μας

Περνάν οι μέρες κι όμως μοιάζουν όλες ίδιες

Όπως τα χρόνια μας που χάθηκαν κι οι ελπίδες

Μες στο σκοτάδι ημερεύω και κουρνιάζω

Μα το θεριό της θλίψης μέσα μου θηλάζω

Δεν έχει η αγάπη βλέπεις τέλος, μήκος, πλάτος

Είναι σαν άβυσσος που δεν υπάρχει πάτος

Δε συνηθίζεται στ' αλήθεια η…

Στο είχα πει, η αγάπη μόνη της δε φτάνει

Κι αυτή η σιωπή κάποια στιγμή θα μας ξεκάνει

Ναι, σου μιλούσα με το στόμα, με τα μάτια

Μα εσύ τα λόγια μου τα έφτιαχνες κατάρτια

Ταξίδευες στις έννοιες σου, στο γκρι σου κόσμο

Κι εγώ τις απουσίες σου τις έτριβα με δυόσμο

Στο μέτωπο, στα χέρια μου και στο διπλό κρεβάτι

Κορόιδευα τον πόνο μου. Κοίμιζα την απάτη.

Στο είχα πει, η αγάπη μόνη της δεν κάνει

Κι όλα τα λάθη δεν μπορεί να τα προφτάνει

Μπορεί και ζει…

Φιγούρα που έγειρε στου χρόνου τα σημάδια

Κι ένα χαμόγελο που πέθανε νωρίς

Νωρίς στερήθηκες τα παιδικά τα χάδια

Και από τότε ως τα τώρα προσπαθείς

Φωνή που άλλαξε στου χρόνου τα γρανάζια

Μπάσα, θλιμμένη σαν απόηχος θαρρείς

Θαρρείς πως βούλιαξε σαν άγκυρα γαλάζια

Κι αυτό το γέλιο σου, αδέκαστος κριτής

Βλέμμα περήφανο μαζί και λαβωμένο

Που τόσα χρόνια δεν το ένιωσε κανείς

Κανείς δεν το ‘δε, σε κοιτούσανε σαν ξένο

Μονάχα ‘γω σ’ είδα πως ήσουν…

Αν έμενα, θα ήταν από πόνο

Και όχι να με δω να μεγαλώνω

Σ’ αυτήν την σχέση που έπεφτε η αυλαία

Εγώ δεν χειροκρότησα τυχαία

Αν έμενα, θα ‘ταν από συνήθεια

Κι όχι ότι πιστεύω παραμύθια

Κανείς ποτέ δεν άλλαξε κανένα

Και δε θ’ αρχίσω αγάπη μου από ‘σένα

Και ζήσαμε καλές στιγμές θυμάμαι

Το χθες μας, δεν το κλαίω, δε λυπάμαι

Σε φόρεσα στο πέτο μου καρφίτσα

Διπλώνοντας την μαύρη μας γωνίτσα

Αν έμενα, θα ήταν ένα λάθος

Το ξέραμε κι οι δυο…

Κανείς δε μ’ ένιωσε ποτέ κι ας έχω ζήσει

Επτά ζωές, επτά πληγές που ‘χουν στοιχίσει

Αλισβερίσι η ζωή, τόνους πραμάτεια

Φυλώ την κάθε μου στιγμή μες σε κιτάπια

Εχθές σε είδα που κοιτούσες μπερδεμένος

Παλιά σου όνειρα, τα πέταγες σαν ξένος

Λυπάσαι τώρα για όλ’ αυτά που ‘χεις σκοτώσει

Περνά η ζωή σου μάτια μου κι έχεις βαλτώσει

Κανείς δε μ’ ένιωσε κι ας έβγαζα στην φόρα

Πίκρες, παράπονα, χαρές, πάθος και ψώρα

Όλα στα πόδια μου πέσαν και βγάλαν…