200 ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΖΗΤΟΥΝ ΣΥΝΘΕΤΗ ή ΣΥΝΘΕΤΕΣ ΓΙΑ ΜΕΛΟΠΟΙΗΣΗ

[ΦΑΙΔΩΝ ΑΛΚΙΝΟΟΣ]

ΟΙ ΣΤΙΧΟΙ ΠΟΥ ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΝ,

ΑΝΗΚΟΥΝ ΣΤΗΝ ΠΛΗΡΗ ΚΥΡΙΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΥΠΟΓΡΑΦΟΝΤΟΣ ΤΟ ΠΑΡΟΝ ΑΝΑ(ΜΑ)ΡΤΗΜΑ,

ΦΑΙΔΩΝ ΑΛΚΙΝΟΟΣ ΟΝΟΜΑΤΙ,

ΤΗΡΩΝ ΤΟΥΣ ΚΑΝΟΝΕΣ ΚΑΤΟΧΥΡΩΣΗΣ,

ΔΙΑΘΕΤΕΙ ΔΕ ΑΥΤΟΥΣ ΠΡΟΣ ΜΕΛΟΠΟΙΗΣΗ

ΣΕ ΚΑΘΕ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΜΕΝΟ:

 

ΠΛΗΝ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ:

ΚΑΛΗ ΑΝΑΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΚΑΛΗ ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΗ

 

1.

…περιζήτητος ευμετάβλητος στην κολακεία πρώτος,
κανείς ποτέ δεν τόλμησε να τον αμφισβητήσει,
σε κάθε του λόγο τρομερό η κάθε λέξη κρότος,
έτσι λοιπόν υπάκουοι του πρότειναν να πρωτοστατήσει.
 
Ποτέ τους δεν κατάλαβαν το θαύμα που συνέβη,
Ή ανελήφθη ή μετενσαρκώθηκε ποτέ δεν παρενέβη…
 
 
2.
…ρίγησαν οι πέτρες πάλι βουβάθηκαν τα όρη,
ο μέγας λαοπρόβλητος επί σκηνής προβάλλει,
στερέψαν λίμνες χείμαρροι εκλείσανε οι πόροι,
κανείς ποτέ δεν μπόρεσε μαζί του να τα βάλει.
 
Τα όσα ακολούθησαν μας κράτησαν στην κόχη,
μύθοι δεν ήσαν ψέματα αλήθειες πάλι όχι…
 
3.
…τότε το δύο δώδεκα ο κόσμος μας τελειώνει,
είναι οι άνθρωποι  σοφοί του μέλλοντος οι Μάγια,
αν πάλι δεν το ξέρετε απλά είσαστε όνοι,
δεν είναι δεισιδαίμονες μηδέ πιστεύουν μάγια.
 
Αλίμονο αν αληθέψει και καταχαθούμε,
Δε θα ‘χουμε ειδικούς για να ενημερωθούμε…
 
4.
…μέσ’ στις αμφιβολίες της βασάνιζε τη σκέψη,
ωκεανός η απόσταση που χρόνος να πιστέψει,
ηφαίστειο που έσκασε η φλεγμονή του χρόνου,
των περιοίκων μέλημα το μέτρημα του πόνου.
 
Κι αν ήθελε τάχα να ηρεμήσει να της πει,
πως τάχα θα το ελάμβανε στοργή ή προτροπή…;
 
5.
…στ’ ατένισμα του ορίζοντα στη μακρινή του θέα,
έστελνε τη σκέψη του για να τη συναντήσει,
πετούσε η καρδιά σαν περιστέρι του ‘φερνε τα νέα,
«ήταν καλά;» «το ίδιο όμορφη;» «ερωτική;» «εν συγκινήσει;»
 
Στο είδωλό της έγραφε της Δύσης κοκκινάδι,
σε κάθε πάλι Ανατολή επιστολή και χάδι…
 
6.
…οι αμμουδιές εχρύσιζαν δίχως σκιές μεγάλες,
μόνιμες οι σκέψεις του ετούτες και οι άλλες,
έλαμπε ο ήλιος έκαιγε λαμπύριζε ο κόλπος,
εστέφθη επιτυχώς του ταξιδιού του ο κόπος.
 
Μέσ’ την καρδιά του πάντοτε η φωτεινή μορφή της,
σκεφτότανε τα μάτια της και τη γλυκιά φωνή της…
 
7.
…σε λίγες ημέρες φτερούγες σπασμένες λαών,
θα κληθούν να γιορτάσουν μια νύχτα και μόνο,
μουσικές ένα δέντρο φώτα δημάρχου παρόν,
η μοναξιά στα τραγούδια θα νιώσει και χρώμα και πόνο.
 
8.
…η κάποια διάθλαση δεν εξηκριβώθη,
αν ήταν της βροχής που έπεφτε στα φώτα
ή δάκρυ αν ήταν μήνυμα που ποτέ δεν επιδόθη,
κάθε ψιχάλα έφερνε τις θύμισες στα πρώτα.
 
Χαρά υγεία ευτυχία εβδομάδα στην μπόρα,
Δεσμεύω λυτρώνω μάτια θαμπά ετούτη την ώρα…
 
9.
…δεν ξεπερνιέται η βροχή με λίγο πλαστικό,
αφού μπορεί και βρίσκεται σα δάκρυ πλαστικό…
 
10.
Μαζεύτηκαν διπλώσανε τα όνειρα μι’ αυγή,
βαλίτσες και ταξίδια της στιγμής,
πίσω τους αφήσανε της νύχτας την κραυγή,
οι δρόμοι τώρα χώριζαν η ώρα της πυγμής.
 
Στο χρόνο που υπολείπεται χώρια να βιώσουν,
ίσως κάτι θυμηθούν ίσως και κάτι νιώσουν…
 
11.
…περίφημες ιδέες αναπτύχθηκαν,
τόσα μυαλά σπουδαία αναμίχθηκαν,
περίτρανες μεγάλες αποφάσεις,
ανακοινώθηκαν λε λόγϊες εκφράσεις.
 
Τώρα υπερήφανος με πλήρες το κεφάλι,
μάζεψε τις σκέψεις του μην τον ζαλίσουν πάλι…
 
12.
…πήρε την πραμάτεια του βγήκε στην πλατεία,
στεντόρια ενημέρωνε περαστικούς με τόλμη,
πάρτε χαρίζω δεν πουλώ σήμερα ευκαιρία,
οι πρώτοι ετοιμάστηκαν της εμπειρίας τόμοι.
 
Στα χρόνια που περάσανε συνέλλεγε τη γύρη,
τώρα τη διένεμε σ’ αυτό το πανηγύρι…
 
13.
…ουδέποτε ερρίφθη ο πρώτος λίθος,
αναμάρτητος ουδείς,
τώρα τον έκρυβε ο σκιερός του πίθος,
από τα τραύματα ούτε να τον δεις.
 
Δεν απόρησε ποτέ του για τους ρίπτες,
για τα λιθάρια ρώταγε που βρέθηκαν
ποσότητες και κρύπτες…
 
 
14.
…κατάληψη πεζόδρομου σεντόνια απλωμένα,
τα κάποια τους ελληνικά σπασμένα πεισμωμένα,
πραμάτειες που προσφέρονται τα όνειρα πλεγμένα,
πελάτες κι έμποροι αλλοδαποί ρεπό βρεγμένα.
 
Βήχας κυνηγητά μπόγοι σε πλάτες και σε πόδια,
πολιτικοί που εκτέθηκαν σε ψήφους και λαμόγια…
 
15.
…περαστικός απ’ τη ζωή σαν όλους ήταν τάχα,
δεν ξέχναγε τις προτροπές προκλήσεις αντεγκλήσεις,
δεν τον φοβίζαν οι φωτιές μηδέ και τα πιράνχα(ς),
δεν ξέφευγε νικούσε απέφευγε τιμών εγκλήσεις.
 
Τα χρόνια πίσω γίνονταν τείχη ισχυρά στο μέλλον,
πιστός κατέθεται οβολόν το αύριο εντέλλων…
 
16.
…στ’ ανέμου τα θυλάκια κρέμασε τις ελπίδες,
φύσηξε κείνος τρομερά τις σκόρπισε στα πέρα,
σκεπάστηκαν κρεμάστηκαν γινήκανε φολίδες,
ξέμπλεκα μαλλιά π’ ανυφαντού τα πλέκει νύχτα μέρα.
 
Κάθε του χτύπος στην καρδιά στο ύστερο του χρόνου,
για να του δώσει στη ζωή λαμπρότητα του θρόνου.
 
17.
…σαν το χαμόγελό σου έβγαινε ο ήλιος,
έμοιαζε μονάχος του ανάδελφος μα φίλιος,
ήρθαν και τα τραγούδια σου χουζούρεψ’ η καρδιά,
να είν’ αλήθεια; ξάπλωσε φαρδιά πλατιά.
 
Λίγο η απόσταση κάτι η αμφιβολία
Άρχισε ν’ ασκείται σ’ ερωτική τοξοβολία…
 
18.
…διαχώριζε τα θέλω τις σκέψεις το μηδέν,
επέμενε με πείσμα το πάθος του ήταν μέγα,
δεν ξέφευγε δε λύγιζε το κέρδος του ουδέν,
«έρχομαι» «δουλεύω» ΤΕΧΝΗ (δεν υπήρχε φεύγα).
 
Στα σύννεφά της ξάπλωνε τραγούδαγε α καπέλα,
στα δίχτυα της αιχμάλωτος της εφηβείας τρέλα…
 
19.
…σε κάθε έκφανση της όποιας αδικίας,
αυτόκλητος ταχύς έσπευδε να ανταποκριθεί,
με παρρησία περισσή λάτρης αυτοδικίας,
τα γεγονότα έκρινε πριν λίγο νους αποκριθεί.
 
Γι’ αυτόν συλλογικότητα συνεργασίες κι άλλα,
ήσαν ουτοπήματα και λόγια ψεύτικα μεγάλα…
 
20.
…η φύση της φύσης του ήταν αυτή,
δύσκολα πράγματα πιάναν οι αισθήσεις,
έννοιες δύσβατες πραμάτεια καυτή,
ξερός ο λαιμός στο νου οι παραισθήσεις.
 
Αγάπη σκορπούσε στου κόσμου τα μίση,
τη λύτρωση γύρευε του έργου τη λύση…
 
21. .
..ξενύχτησαν μιλώντας για χρώματα κι ελπίδες,
δε λείψαν κι απ' τους δυο τους μάσκες και παρωπίδες,

"γαλάζια" του είπε πως είναι η ψυχή της,
στα πέρατα ακούστηκε αυτή η ιαχή της.
 
Κάποια γαλάζια σύννεφα που πέρασαν εμπρός της,
δεν τόλμησαν να σκιάσουν το λαμπερό το φως της...
 
22.
...κάποια περιβόλια αρνήθηκαν ν' ανθίσουν,
τα δέντρα τους δεν έδωσαν το νέο τους καρπό,
τώρα οι ξωμάχοι δε βρίσκουν να καθίσουν,
μηδέ δουλειά θα έχουνε μηδέ φαγί μηδέ ποτό.-
 
Κατάμεστη η Πλατεία -σύναξη- γεμάτο το φεγγάρι,

σφιχτό και δυνατό στη μέση το ζωνάρι...

24.
...λυγίσανε οι σκέψεις στης πλώρης τους αγέρες

-τραβούσαν πίσω, κράταγε, τις έσπρωχνε μπροστά

- προορισμός κι εκκίνηση δυο μαγικές παντιέρες
σα λάφυρα τ' αγώνα πολέμου ποσοστά.
 
Έπειτα χρόνια κάμποσα με χέρια ροζιασμένα
ένιωσε πάθος και σκοπό κάπως συνταιριασμένα...
 
25.
... πήρε την πραμάτεια του βγήκε στην Πλατεία
στεντόρια ενημέρωνε περαστικούς με τόλμη,
"πάρτε χαρίζω δεν πουλώ σήμερα ευκαιρία
οι πρώτοι ετοιμάστηκαν της εμπειρίας τόμοι
 
" Στα χρόνια που περάσανε συνέλλεγε τη γύρη
τώρα τη διένεμε σ αυτό το πανηγύρι...
 
27.
Μεγάλη η ώρα μεγάλη και η λέξη,
στου Σάββατου τη μέρα βρήκε τη χαρά,
κανείς δε φανταζότανε την ώρα που θα μπλέξει,
ήταν κι εκείνη η βροχή... ένιωθε χαλαρά...
 
Η νέα εβδομάδα έστελνε Καλημέρα,
σε κάθε φίλ' αγαπητό κι ακόμα πάρα πέρα...
 
 
28.
...μεγάλα κλαδιά χιλιάδες τα φύλλα
οι ρίζες βαθιές χοντρός ο κορμός
η σκιά του το δώρο όχι τα μήλα
και μία πηγή δροσερή που ήταν εμπρός.
 
Πλάτανος μέγας δέκα αντρών αγκαλιά
τεράστια πλάνη το σθένος του δήθεν
στην πίσω του όψη υπήρχε σπηλιά...
 
 
29.
…στην πρώτη ηλιαχτίδα πιάστηκε
η συννεφιά το πέπλο της ημέρας,
κανείς ποτέ δε νοιάστηκε
το μήνυμα που έφερνε το κέρας.
 
Στέγνωσαν άδοξα τα δάκρυα της νύφης
γλέντησαν άσκοπα οι συγγενείς οι αήθης...
 
30.
...φόρεσε κοστούμι στη μοναξιά του,
άνοιξε την πόρτα του Σαββάτου
καμιά δε βρήκε άξιά του
να μπει στην ερημιά του αβάτου.
 
Τα ταξίδια του πέλαγα και κύματα,
οι κυκλωμένες σκέψεις του χαμένα αναθήματα...
 
31.
...ανέμισε η διάφανη εσθήτα της
εθαύμασε το σφριγηλό το ήτα της
άνθισαν νέες αισθήσεις
κρύφτηκαν παλιές κατολισθήσεις...
 
Ναυαγός και ικέτης
πριμάτσα και προπέτης
στο σκάφος των πλόων της
στ' απόνερα των νόων της...
 
 
32.
...στις όχθες των δρόμων στεκόταν,
στη μέση περνούσ' η πορεία,
χρόνια θαρρούσε -εκεί- πως γραφόταν,
των ανθρώπων η νέα ιστορία.
 
Βροχές και λιοπύρια κι ανέμοι,
ιαχές εμβατήρια... κλωτσιές στην ανέμη.
 
33.
...τραβούσε μπρος με τολμηρά γραψίματα κι ατάκες
οι φίλοι τον εχθρεύονταν.
Στα ίχνη του ζωγράφιζε αυτάκια και μουστάκες
οι διώκτες του μπερδεύονταν.
 
Γκρίζος πια έγινε ο καθρέφτης
κουρτίνες δεν τραβούσε
κι ο ήλιος πάντα αργούσε...
Σημασία έχει πια τι απορρίπτεις τι επιτρέπεις...
 
 
34.
..γέμισε το πανέρι του ώριμη βροχή,
σπόρια βαθιά στο σκούφο του και όνειρα λογιώ,

κουρσεύτηκε το στήθος του φούσκωσε το τράνταξ’ ιαχή,

μάνιασ’ ο τόπος το στέρνο ρίγησε απ΄την κραυγή των κοκκοριών.
 
Ο δυστυχής τι να προκάμει τώρα πια,
χαμένος μες του έρωτα την κακοτοπιά...;
 
36.
…παράνομοι επιβήτορες
των λόγων τους οι ρήτορες,
απόσπασμα οι λέξεις σε ριπές
ακροατήριο άκρως ελλιπές.
 
Αιχμάλωτες πλέον οι ιδέες
κ' οι παλαιές κ’ οι νέες.
 
37.
...μάζεψε τα τα υπάρχοντά του βγήκε αναχωρητής,
τα βήματα οδήγησαν αυτόν ομού του νου του,
σε ατραπούς και πόλεις ιδεών εφάνη δωρητής,
κάπως στο ταξίδι του εσκέφθη τα του χαμού του.
 
Το ευτελές της προτομής στην πάροδο των ετών,

κατέστησε το αυτόχειρον πιο ιερό των προπετών...

38.
...οι μέρες έλιωσαν στο καύκαλο του χρόνου,
οι ώρες ένιωσαν εδέσματα του Κρόνου,
οι άρχοντες που τρώνε τα παιδιά τους
λυγίζουν κάποτε απ' τη χοντρή κοιλιά τους...
 
39.
...δεν έλαβαν την πρόνοια
δεν πρόσεξαν την ώρα
τους πρόλαβαν το όρνια
τους πλάκωσε κ’ η μπόρα...
 
κάποια ελπίδα μου λιτή απαντοχή
μάλλον χάθηκε δεν είχε αντοχή...

40.
... έτρεξαν ζήτησαν πήρανε φύγαν
μίλησαν άκουσαν ζήλεψαν πήγαν
κανέναν ο κανένας δεν ποιεί
εν καιρώ φευ τα όνειρά του εκποιεί...
 
41.
...πρόβες ωρών για πτήσεις τα πουλιά
στολίδια φτερουγίσματα
νυχτιές που δυναμώνουνε του ουρανού τα άστρα
λάμψεις τρεμοσβήσματα
 
κι ένα φεγγάρι -Θε μου- ολόγιομο σπουδαίο...
 
42.
…στέρξαν τα όνειρα φέραν βροχές
πότισαν τύχες ράντισαν στάχτες
ποιος τάχα να είχε ενοχές
που χάθηκαν μέρες πολύτιμοι αχάτες;
 
43.
…αρχιμηνιά κι αρχιχρονιά σε σας αφέντες; ούλους,
γυρίστε και κοιτάξετε κι εμάς τους μπιστικούς σας,
κι αν λάθη κάνετε ξανά μη μας θεωρείτε μούλους,
υπάρχει φτώχεια άφθονη στους υποτακτικούς σας.
 
Κι αρχή καλός μας χρόνος μα πρώτ’ απ’ όλα υγεία,
Με φαντασία να σκέφτεστε και φέρτε μας μαγεία…
 
44.
...λάκισε ο χρόνος έφυγε,
ξέφτι του παλτού του πιάστηκε,
στους πάσαλους που έμπηγε,
πάντα φιλικός που χάθηκ' αναγκάστηκε.

 

Ήρθε ο νέος φέρελπις τώρα,
ανοίγει διάπλατα τα στόρια,
με τη λιακάδα και με τη μπόρα,
μας δείχνει τις χαρές μας δείχνει και τα ζόρια.
 
Έλα καλώς ήρθες είναι μαθημένη η ανθρώπινη γενιά,
έχει πολιτικούς που στο μυαλό τους πάντα ο μήνας έχει εννιά...
 
 
45.
…πέρασαν ώρες έπεσαν μπόρες άστεγοι χύμα,
φάσεις ζωής μέρες ανθρώπων μια πόλη σκληρή,
κλίμα γιορτής δώρα βιτρίνες στολίδια κρίμα,
βιαστικοί περίπατοι κινητά πολυτέλεια δήθεν πληροί.
 
Τούτες τις μέρες το άρωμα του κόσμου,
με πνίγει καρδιά μου θαμπώνει το φως μου…
 
46.
...σαν ο χρωστήρας ξεκινά το όμορφο ταξίδι,
φαντάζομαι το τέλος του καλά καλά δεν ξέρεις,
τα χρώματα στα φώτα τους πλάνες σωστές σε είδη,
Σειρήνες που σ΄αγγίξανε τον πίνακα να φέρεις....
 
Ζήλεψα φίλε μιμητής με χρώματα σου γράφω,
όμως την εκτίμηση μ' αλήθεια υπογράφω... !!
 
47.
…η αγάπη μου έγειρε στου φεγγαριού την κύρτη,
άλλαξε του ουρανού η τροχιά σπάζοντας το γραφίτη,
απόκοσμη η μουσική σα δίσκος γραμμοφώνου,
ο ψίθυρός της άρια υψιφώνου.
 
Αγάπη στις μουσικές αυτές σε τούτες τις εικόνες,
η φαντασία έστερξε καθάρισε της έλλειψης τις σκόνες…
 
48.
…πόσα φιλιά δε δόθηκαν σφραγίδες σ’ υποσχέσεις,
πόσες καρδιές δε ρίγησαν σε άγνωστα δρομάκια,
στον έρωτα τις προσμονές άρα τι να υποθέσεις,
έτσι κι αλλιώς οι άγγελοι δε ρίχνουνε βελάκια.
 
Ο τρόπος που γνωρίστηκαν περίεργος το όντι,
στο χρόνο που τους έμελε θα έμπαιναν κ’ οι πόντοι…
 
49.
…στις όχθες των δρόμων στεκόταν,
στη μέση περνούσ’ η πορεία,
χρόνια θαρρούσε εκεί πως γραφόταν,
των ανθρώπων η νέα ιστορία.
 
Βροχές και λιοπύρια κι ανέμοι,
ιαχές εμβατήρια κλωτσιές στην ανέμη…
 
50.
…στην πρώτ’ ηλιαχτίδα πιάστηκε,
η συννεφιά το πέπλο της ημέρας,
κανείς ποτέ δε νοιάστηκε,
το μήνυμα που έφερνε το κέρας.
 
Στέγνωσαν άδοξα τα δάκρυα της νύφης,
γλέντησαν άσκοπα οι συγγενείς οι αήθης…
 
51.
…μεγάλα κλαδιά χιλιάδες τα φύλλα,
βαθιές οι ρίζες χοντρός ο κορμός,
η σκιά του το δώρο όχι τα μήλα,
και μία πηγή δροσερή που ήταν εμπρός.
 
Πλάτανος μέγας δέκα αντρών αγκαλιά,
τεράστια πλάνη το σθένος του δήθεν,
στην πίσω του όψη υπήρχε σπηλιά…
 
53.
...του πρόσφερε τα μάτια της
τα τρυφερά στολίδια της
χωρούσε ειλικρινής
σε όλα τα ταξίδια της.
 
Ήταν αιτία τραγική
σε πλάνες υποθέσεις
να μην ανακαλύπτονται
οι τρομερές νοθεύσεις...
 
54.
…παράνομοι επιβήτορες,
των λόγων τους οι ρήτορες,
απόσπασμα οι λέξεις σε ριπές,
ακροατήριο άκρως ελλιπές.
 
Αιχμάλωτες πλέον οι ιδέες,
και οι παλαιές και οι νέες…
 
55.
...αγώνες μυαλοκοπήματα φωνές διεκδικήσεις,
Τέχνες Γράμματα Επιστήμες μεγάλες κατακτήσεις,

μέσ΄τους αιώνες του μυαλού λάθη και αφέλειες,
τεράστιες δονήσεις ιστορικές ωφέλειες.
 
Η σκόνη των βιβλιοθηκών σοφότερη κι αιώνια,
ίσως και κρύψει μια στιγμή τη θλιβερή διχόνοια...
 
56.
...ελπίδα + αγάπη + έρωτας για τη ζωή συστατικά,
κάνοντας αφαίρεση -μείον πατάγου ηχεί,
εξίσωση ανδρώνεται μ’ αιματηρά μαθηματικά,
κάποιου δασκάλου η φωνή στην έρημο αντηχεί.
 
Συμπέρασμα: απείραχτες οι ζώσης μας αξίες,
τρίχα δεν πρέπει να θιχτεί που χρόνος γι' απαξίες...
 
57.
...σ' ενός ονείρου αγκαλιά το χτεσινό ταξίδι,
δρόμοι αρχαίοι στις ελιές πλατώματα ουρανού,
δοξαστική βροχή ξεπλύματος σταξίδι,
στα λίγα ή στα πολλά τα πριν ή τα μετά του νου.
 
Ναύπλιο Επίδαυρος "παρόν" μιας παρελθούσης,
μόνη απουσία "ηχηρή" ωχρά σκιά ψυχής πενθούσης...
 
58.
...μα κάποια άλλα φιλότιμα περβόλια σε παρέες,
διπλάσιο δώσανε καρπό βαθύτερη σκιά,
ήσαν φθινόπωρου βροχές που πότισαν ιδέες,
στα βάτα στα βουνά στην πέτρα την άφυλλη συκιά.
 
Πώς να ’ν’ το θέρος σκέφτηκε σταλάζων στ’ αποβρόχι,
δε μάζεψε και τίποτα τρύπια κ’ η ...απόχη...
 
59.
...δεν έλλειπα !!! για σένα γύριζα συνέλλεγα τη γύρη,
"αν-άργυρος" εγύρισα και ας με λεν "αργύρη",
στη σκέψη μου βασίλευες ταξίδευες μαζί μου,
γλυκό συντρόφι ήσουνα των διαρροών γαζί μου.
 
Επέστρεψα!!! -κοντά σου ήρθα- έφερα τη σοδειά μου,
που πρόλαβε -πριν δώρο σου- ν' ανθίσει στην ποδιά μου...
 
60.
...πήραν τα σύννεφα αγκαλιά του ουρανού τα πλάτη,

σκέπασαν το γαλάζιο του σκοτείνιασε η Πόλη,
για πάντα πιστέψαν χάθηκε το θεϊκό το Μάτι,
οι άνθρωποι ελάτρεψαν χλιδή και πορτοφόλι.
 
Με ηθικό πεσμένο χαμένη ηθική ελπίδα ξεφτισμένη,
σκιές στυμμένες στις γωνιές, γυρεύουνε, ζωή πιο φωτισμένη...
 
61.
Λένε ...κάποιες φορές το υπέροχο μπροστά σου φανερό,

να μην το βλέπεις ν' απορείς με βλέμμα πλανερό,
να ψάχνεις να το βρεις να μην κοιμάσαι ν' ανησυχείς,
εκεί αυτό να κρύβεται με τρόπο υπεροχής.
 
Μάθε δεν είναι δυνατόν το ψέμα να στεγάζεις,
ψεύτικο εαυτό στο υπέροχο να βγάζεις...

62.
τα σκυλιά έχουν αχρωματοψία…
Μαύρη βλέπεις είπες τη σκιά σου;
 
63.
…σαν καρδιά μια Γη απύραυλη,
ειρηνική, ανθρώπινη, ζεστή, γεμάτη έρωτα,
στίχους και παιδιά...
 
64.
…την επιλογή μου πάντως την έκανα.
Κι αν ξαναζούσα, πάλι την ίδια θα έκανα…
 
66.
Στην ερώτηση του ανακριτή: -«Πολίτη της εξουσίας, ποια είναι η θέση σου για την πολιτιστική επανάσταση που έχει η εξουσία επιβάλλει στην επικράτεια;» Κατάλαβα την αδυναμία μου μπροστά σε αυτό το μεγαλεπίβολο σχέδιο της αναμορφώτριας εξουσίας. Αισθάνθηκα ταπεινωμένος, δεν είχα τρόπο συνδυασμού λέξεων που θα κατέληγαν σε... φράση. Δεν μπορούσα να φανταστώ φράση...
 
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ
"ΕΝΑΣ ΑΝΤΡΑΣ Σ ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ΣΠΙΤΙ"
 
67.
…φωτιές υπέροχες
κραυγές αγέρωχες,
μέρες και ώρες
ψέματα μπόρες,
ταξίδια οιωνών
κάποιων μυθομανών.
 
Έρχονται νύχτες
τις σκέψεις σου ρίχτες,
να δώσουν το φως
στα τι και στα πως…

68.

Κάθε αγέρας έφερνε τον απολογισμό του,
βρώμιος καθάριος διάφορος, στον ορθολογισμό του,
εφημερίδα διαφανής, που διαδίδει νέα,
των πέρα κόσμων, που για κει, κανείς δεν έχ' ιδέα.

...Τρελοί οι επιστήμονες κ' οι έμποροι αντάμα,
ερεύνησαν ανάλυσαν, πλουτίσανε, στο δράμα
και μπρος τους ήρθαν, στάθηκαν, μετά τις πρώτες ώρες,
σκιές ανθρώπων απ' το πριν, ματοχυσιές και μπόρες.

Αρχίσαν την αφήγηση, φαντάσματα κ' οι 'κόνες,
άλλοτε αισθήσεις χαμηλές, αλλού ψηλές κορώνες,
τα γεγονότα των παθών, στρωθήκαν στο χαλί τους,
ασήμια, δέρας και χρυσός, μαζούτ κι ομού οι σαλοί τους...

Σήμερα οι αγέρηδες, δεν έχουν μνήμες πλέον...
βρωμούν το ίδιο βέβαια, απ' το συμβάν το νέον...
της εντροπίας ασπασμοί, οι λίγοι στίχοι στέργουν,
ει δυνατόν λιγότεροι, οι βιαστές π' ασέλγουν...

75.
...κ' είχε την περηφάνεια στου νου του τα ταξίδια,
πάντα ν' αφήνει στίγματα των λέξεων το νόημα,
ποικίλο ενδιαφέρον όνειρα αποκαϊδια,
νέες αναζητήσεις πήδημα στο κενό τόλμημα.
 
Μετέωρος από τότε τρελός αιθεροβάμων,
αιωρείται νυχθημερόν στα όνειρά του λάμνων...
 
76.
...αρμονία η τάξη τ' ουρανού,
το κάθε της θάλασσας υβρίδιο,
χρώματα πίνακα ορφανού,
λέξεις σε φτωχικό εγχειρίδιο.
 
Κάθε ανέμου το φύσημ' αρμονία,
κάθε βροχής η στάλα αρμονία,
κάθε του ήλιου Ανατολή αρμονία,
κάθε σελήνης φως αρμονία.
 
 
Χρώμα ήχος στίχος στο χέρι καλλιτέχνη,
αρμονία το Σύμπαν η Χάρις και η Τέχνη...
 
77.
...έτρεξαν να κρυφτούν οι εραστές αχός και φασαρία,
η χλωροφύλλη σκέπασε με στοργή βήματα και λάθος,
τα κλαδιά δεν ξέχασαν να λένε αυτή την ιστορία,
οι άνεμοι ταξίδεψαν μακριά το μυστικό τους πάθος.
 
Το στιγμιαίο μαθεύτηκε ευθύς λύνοντας τη σιωπή,

αφήνοντας την ομορφιά του έρωτα στη σκέψη μας νωπή...
 
78.
...που πας ρωτήσανε παίρνω αυτό το δρόμο,
εκεί στην κορυφή που φαίνεται,
τον διακρίνετε τον ολόχρυσό μου θρόνο,
από εκεί θα βλέπω τη θάλασσα που μαίνεται.
 
Έκτοτε μονάχος του σε όλα τ' αξιώματα,
δεν κατάλαβε της απώλειας τα ιδιώματα...
 
79.
...θρέφουνε στόχους οι πιστοί,
οράματα οι θρησκόληπτοι,
ο Ποιητής μονάχος του στέργει ζωή σε στίχους.
 
Σκαριά του καλοτάξιδα τα ποιήματά του όλα..
 
80.
...επικροτώ τη σκέψη σου την άλλως μη ηδεία,
κάνω υπομονή κι ας σ' αποστρέφομαι τα μάλλα,
κι ας προσπαθώ τ' αντίθετα αλλά με αηδία,
το φέρον του προσώπου σου μέλι φιδιού και γάλα.

Άλλα μου λες με την αυγή στου ύπνου μου τη λήξη,
κι αλλιώς αντιλαμβάνομαι στις πράξεις σου την τήξη...
 
81.
...στασίασαν του κύκλωπα τα λιγοστά οράματα,
μονόφθαλμος περιφανής απόκοσμος πολύφημος,
σ' ενός Κανένα τη σκιά αρχίσανε τα δράματα,
στα κουτουρού οι κοτρώνες στις ρίψεις του περίφημος.
 
Απ' την Οδύσσεια ο ραψωδός μας στέλνει τη μαγεία,

μύθος κρυφός κρασί παλιό γλυκό από κρυμέν' αγγεία...
 
82.
...αδρά τα ίχνη λάχαιναν εν μέρει στη ζωή του,
και με τους περιπάτους του πλήρεις πλέον ενοχής,

στάχυζε δάκρυα ουρανών ελπίς η διάσωσή του,
στο σκάφος της ανίσχυρης σκιάς της εποχής του.
 
Στα περασμέν' αφόριζε απόλυτη τιμή,
στα ερχόμενα διόριζε του άνδρα την ορμή...
 
83.
...ξεχνάς!!! γιατί; φοβάσαι; τρέμεις μήπως από το κρύο;
απομακρύνεσαι για άγνωστα τραβάς ποστάλια,
σου ’δειχνα το καλλίτερο-μόνος; όχι!! δύο,
η μνήμη σου προτίμησε αλαργινά οπάλια.
 
Ελέχθησαν επίσημα βούλες γραφές περγαμηνές,
κορδέλα πλέον αυστηρή πνίγει ό,τι επέμεινες...
 
84.
...τραγούδησαν οι άνεμοι ψιθύρισαν τα νέφη,
της ομορφιάς το όνομα το χρώμα των ματιών σου,
ασκός π' εσκίστ' η καρδιά τριαντάφυλλο που γνέφει,
χάθηκε λίγο και το φως στη σκιά των ιμάτιών σου.
 
Ελένη Μαρία ή Γωγώ ταξίδι άπειρο και χρόνος,
έρωτας όνειρο η Γοργώ - λεύτερος; όμηρος; ή μόνος;
 
85.
...η όμορφη πόλη με φώτα μεγάλα παντού,
λάμπει σαν ήλιος επίγειος στο χώρο το γύρο,
τρελός πολίτης έλυσε τον ήλιο απ' τον ιμάντα του,
οι κύκλοι πλέον μακρινοί στου περίγυρου το μύρο.
 
Λέξη δεν είπανε ποτέ γι αυτή την τόση πτώση,
η αλήθεια μια γάζα επούλωση στην τρώση...
 
86.
Τρελό χορό εστήσανε στην αμμουδιά οι άντρες,
Και φτάσαν’ με τα κύματα τρελές γυμνές χορεύτριες,
τον ήλιο τον ζαλίσανε οι πράσινές σου οι χάντρες,
και άλαλα αφήσανε τα λόγια οι ερμηνεύτριες.
 
Πήρε η θάλασσα μακριά την Ατλαντίδα προίκα,
δυο πράσινα μυστήρια κι απάντηση δε βρήκα,
μέν' η ψυχή μου πρόβατο σε άγονο λιβάδι,
τον ουρανό εσύ κοσμείς διάδημα πετράδι.
 
Στην ταραγμένη θάλασσα ψυχές αρματωμένες,
ψάχνουν γυρεύουν έρωτες μα φεύγουν τρομαγμένες,
μ' ένα καπέλο διάφανο πνιγμένο απ' το νερό της,
τρέμω σαν καρυδότσουφλο και έκπτωτος ιππότης.
 
87.
...διάσημα ώτα τρανοί περίλαμπροι οφθαλμοί,
το θέαμα υπέροχον οι νότες κ' οι ψαλμοί,
το κάθε τι στην ώρα του και δυο αυγά μελάτα,
είν' το τραπέζι αδειανό γεμάτη η κανάτα.
 
Μέγαρα φώτα και χλιδή κάθε γωνιά και πόρτα,
δεσμεύσεις προ των εκλογών ύστερα τρέχα ρώτα...
 
88.
...η αλαζόνα φύση του σπρώχνει τ' αμάξι βίαια,
πάνω του βρίσκεται κι αυτός με στέφανο απ' τα Λήναια,
κρατά δοξάρι μιας ελιάς περγαμηνές σπουδαίες,
βραβεύτηκαν οι ιδέες του τους φάνηκαν ωραίες.
 
Τραβούσε πήγαινε για που δεν ήξερε ο δόλιος,
τον τρόμαξε η αλεπού βγήκ' απ' το δρόμο χόλιος...
 
89.
…στη διεκδίκηση ο έρωτας πίστευε πως κρυβόταν,
να κάνει κάτι ανήμπορη πάντα της φοβόταν,
μονάχη ανέπτυξε πολεμικές μεθόδους της φυγής,
δεν άντεχε συνύπαρξη τρόπους προσαρμογής.
 
Τα χρόνϊα ταξίδια μοναχικής πορείας γίνανε,
φτερά καταστροφής σημάδια σπασμένης ζωής αφήνανε...
 
90.
…δεν ξεκουράστηκε η φύση η μυγδαλιά τρελάθηκε
οι άρκτοι έχασαν τη χειμερία νάρκη τους
η στάθμη του νερού σε κοίτη που ξεράθηκε
αέρας πνιχτός πολιτικές και το δωράκι τους.
 
Κάποιοι σοφοί διατάξανε του χρόνου την πορεία
Πειράματα αρχίσανε ξεσκίσανε τη φυσική ιστορία…
 
 
91.
…κάπως οι μέρες πέρασαν κόπασαν κ' οι κορώνες,
το μέλλον έγινε παρόν το παρελθόν τους τώρα,
έτσι εποίησαν ποιόν σκληρό και παγετώνες,
δεν είχαν τίποτα να πουν ξενώθηκαν στις μπόρες.
 
Σύρανε τις μπαστούνες τους δοξάρια στου χρόνου το κορμί,
τραβήξαν φάλτσες αρκετές σκοντάψανε παραπατήσαν φύγανε,
είπαν πως φταίξανε πολύ προσπάθησαν να βγουν απ' την ορμή,
δεν είχαν μέλλον παρελθόν δεν είχαν τώρα... λείπανε…
 
 
 
92.
...γράφτηκαν σελίδες γέμισαν αράδες,
πέταξαν οι ελπίδες στις μακρινές πλειάδες,
ο ποιητής μοναχικός στενό το παραθύρι,
ο στίχος είν' αρχικός η σκέψη τον προδίδει.
 
 Δάκρυσε η ψυχή του λαού έσταξε ποίηση,
φόρεσε της μουσικής πολύτιμη εσθήτα,
χάρηκαν οι αίσθητες μυήθηκαν στην οίηση,
ταξίδια ανοίξαν μακρινά ρημώθηκ' η προβλήτα...
 
 
93.
...το πάθος του κι ο πόθος του σε πείσμα των μαινάδων,
παντού στον κόσμο έπλευσαν με την ορμή τ' Αιγαίου,
σαν απαντήσεις έφτασαν σε σμήνη πέντ' αράδων,
οι μουσικές των τραγουδιών των πέραν του Ωραίου.
 
Μνήμη Ορφέως τραγική μελωδική ως Χρέος,
για την τιμή θνητών θεών ως Ύμνο για το Δέος...
 
 
94.
...δημοσιότητα ας είναι κι ας είναι και αυτή,
μήπως κανείς δε νοιάζεται εθελοτυφλεί,
αν του τραβούσανε κάποια στιγμή τ' αυτί;,
θα ένιωθε ίσως κάποτε δικαίωση τυφλή;.
 
 Ελπήνωρ άλλοι σύντροφοι μαζεύτηκαν τ' αφήσανε και πήγαν,
γυρίσαν σπίτια ή χάθηκαν εκεί δε μείναν δόλιε όλοι τους εφύγαν...
 
 
 
95.
...στις αμμουδιές γραφτήκανε ονόματα και πλάνα,
στα κύματα ταξίδεψαν στη γαλανή αλάνα,
τα μάθαν' οι παράκτιοι στα δίχτυα τους πιαστήκαν,
έντρομοι τα παράτησαν εκεί όπως τα βρήκαν.
 
Του μύθου ερωτήματα ή δίδαγμα σ' εμάς,
μένεις εδώ και πολεμάς ή φεύγεις το τολμάς;;;
 
 
96.
...ήρθε κ' η μουτζαλιά στο κείμενο τη θέση της να πάρει,
στ' άσπρο χαρτί ξαπλώθηκε χρόνια το σταμπάρει,
οι ειδικοί νομίσαν αρχικά πως ήταν ατυπία,
αργότερα είπαν ήτανε του ποιητή το δάκρυ,
για ό,τι έβλεπε για ό,τι ένιωθε γι αυτή την ουτοπία,
που απλώθηκε βασίλεψε σε μήκη και σε πλάτη...
 
 
 
97.
...η ελλιπής κατάρτιση - στέμμα που το διάλεξε
αναφοράς κατάργηση-σκληρά καρδιά που μάλαξε
ανάπτυξη με φλέγμα-το παρελθόν της συντριβή
αγκίλωση στο πλέγμα-το μέλλον πλέον προστριβή.
 
Αχ Θε μου τόση ομορφιά-σπουδαία σκέψη πάλι
δώσε ανάλογη δική της φορεσιά-ν' αντιταχτεί στη βιοπάλη...
 
 


98.
...παράθυρο cafe σκαμπώ ψηλό θέα στο δρόμο,
πρόσωπα αδιάφορα διαβάτες χωμένοι βαθιά,
περιπολίες βλέμμα κλειστό ανάγκη με τρόμο,
η όψη τα ρούχα το χρώμα αιτίες αρμαθιά.
 
Πολίτες κ' ιθαγένειες αμφισβητούνται πλέον,
έτσι για να κοιμούνται οι άρχοντες ασφάλεια το δέον...
 
 
99.
...πατρώνα εαυτός πόρνη ψυχή εκδίδει,
τα χίλια μύρια ανόσια ο ίδιος διαδίδει,
χαλάρωσε και δέσμιος καυτής ανάσας πάλλει,
την τσακιστή δεκάρα του δεν άξιζε τ' οπάλι.
 
Ήρθαν οι μέρες της σιγής των χαμηλών των φώτων,
μαραζωμένη μοναξιά μνήμες ερώτων πρώτων...
 
 
100.
...στη διεκδίκηση ο έρωτας πίστευε πως κρυβόταν,
να κάνει κάτι ανήμπορη πάντα της φοβόταν,
μονάχη ανέπτυξε πολεμικές μεθόδους της φυγής,
δεν άντεχε συνύπαρξη τρόπους προσαρμογής.
 
Τα χρόνϊα ταξίδια μοναχικής πορείας γίνανε,
φτερά καταστροφής σημάδια σπασμένης ζωής αφήνανε...
 
 
101.
...η αλαζόνα φύση του σπρώχνει τ' αμάξι βίαια,
πάνω του βρίσκεται κι αυτός με στέφανο απ' τα Λήναια,
κρατά δοξάρι μιας ελιάς περγαμηνές σπουδαίες,
βραβεύτηκαν οι ιδέες του τους φάνηκαν ωραίες.
 
Τραβούσε πήγαινε για που δεν ήξερε ο δόλιος,
τον τρόμαξε η αλεπού βγήκ' απ' το δρόμο χόλιος...
 
 
102.
...διάσημα ώτα τρανοί περίλαμπροι οφθαλμοί,
το θέαμα υπέροχον οι νότες κ' οι ψαλμοί,
το κάθε τι στην ώρα του και δυο αυγά μελάτα,
είν' το τραπέζι αδειανό γεμάτη η κανάτα.
 
Μέγαρα φώτα και χλιδή κάθε γωνιά και πόρτα,
δεσμεύσεις προ των εκλογών ύστερα τρέχα ρώτα...
 
 
103.
…cosmos a rose
people rose petals
drop a petal
catch in with your heart
feel the sound
tomorrow is coming
now you have a song
just sing it…
 
 
104.
…it rains…
again…
tears like in first love
somewhere somebody smiling
elsewhere some other writing
I am here…
Pending…
…it rains …
…again…
 
 
105.
…ένωσαν τα σώματά τους οι μουσικές κ’ οι στίχοι
ανοίξαν σύνορα ψυχής ήρθαν κοντά οι ανθρώποι
αγγίζοντας της μέρας τα λαμπερά της πέπλα χρώματα
ένιωσα μέσα μου βαθιά αναβλύζοντα της ώρας τα αρώματα
 
σε κάποια αντανάκλαση με είδανε ζωγράφισαν οι τοίχοι
αλλοπαρμένος μόνος μου ευφάνταστα δώρα να κρατώ νέοι τρόποι…
 
 
106.
…πάγωσ’ η νύχτα στη στιγμή
έδειξ’ ο χάροντας πυγμή
δυο μάτια λείπουν δυο στολίδια
που δείχνουν τη ζωή μου όχι πια ίδια…
 
 
107.
…πάγος Ελλάδα κι αντοχές
πρόσωπα χείλη και ψυχές
σταγόνα Αλέξη τραγική
ήσουνα τούτη τη στιγμή…
 
 
108.
…λευκά μαλλιά οι στίχοι μου
κι ας ψήλωσα τον πήχυ μου
φτερά νομίζεις που τ’ αρπάξανε
π’ ανοίξαν και πετάξανε…
 
 
 
109.
…κάποιες φορές η αγάπη θαύματα κάνει.
Περισσότερες όμως εμείς κάνουμε σφάλματα…
 
 
110.
…τάχα δεν περισσεύουν στίχοι
είναι ψηλοί κ’ οι τοίχοι
στην τόση επιμονή των χρόνων
στίγμα που μένει ποιητών - κι ας μόνων…
 
 
111.
…περνούν οι νύχτες διαδέχονται τις μέρες
γίνονται δείχτες γίνονται βέρες…
 
 
112.
…κάθε λέξη με τη δυναμική της
κάθε μέρα με την πρακτική της
σιγά γεννιέται αργά κυλάει
η Τέχνη π’ εμπιστεύτηκε
και που παραφυλάει…
 
 
113.
…πόση ομορφιά…
…πώς να προλάβω Θε μου
να της συλλέξω λέξεις…
 
114.
…στιγμές που έρχονται στιγμές που φεύγουνε
… - ρομαντική επιμονή - …
…έτσι κι αλλιώς η ομορφιά δε χάθηκε…
 
 
115.
…μέρες δεν πέρασαν πολλές
μήτε πολλές οι ώρες ήσαν
φαρδύς πλατύς ξαπλώθηκε
να φύγει δεν μπορούσε…
 
…ο έρωτας…
…ο έρωτας…
 
 
 
116.
...οι αφαιρέσεις υπόλοιπα αφήσανε,
αθροίσματα οι προσθέσεις εμφανήσανε,
πρόβλημα στα γινόμενα βρήκανε,
ελεγκτές των σχέσεων αποφανθήκανε.
 
Κανείς δεν πρόσεξε και τόσο την ουσία,
πως τα αισθήματα είναι περιουσία,
στις τόσες πράξεις -έτσι- αλγεβρικές διάνοιες,
δεν έλεξαν ποτέ πηλίκων τις παράνοιες...
 
 
 
117.
...μαζεύει κάποιος σύννεφα του γίνανε βροχή,
άλλος μαζεύει θάλασσα τι όμορφη αλυκή,
μακριά μαθαίνω μάζεψαν αισθήματα ενοχή,
χρώματα κι αρώματα καταστροφή πλανητική.
 
Τρελός και μόνος του γυρνά καλάθι δίχως πάτο,
τα όνειρά του στοίβαξε και του 'μεινε γεμάτο...
 
 
118.
...βυθίζεται η σκέψη μου σκόνη τη σκεπάζει,
αντέχει λίγο η ψυχή μα το κορμί στενάζει,
στα λίγα που περίσσεψαν φανήκαν οι αρχόντοι,
φτωχοί πολύ γενήκαμε ξεχωριστοί το όντι.
 
Κ' είπαν να ’ρθούνε άγγελοι να πέσουνε στη γη,
να μας καθοδηγήσουνε αληθινοί ταγοί...
 
 
119.
...βγήκανε τσάρκα οι σκέψεις του τους άνεμους επλάνεψαν,
τις έννοιες βρήκαν θαλερές πιστοί οπαδοί λιτάνεψαν,
πέσαν σε βράχους άγονους σ'εδάφη ξερικά,
φανήκαν τώρα καθαρά νοήματα κ' ιδέες πλέον σφαιρικά.
 
Δεν έχει νόημα το βήμα της βροχής,
μηδέ τ' αγέρα το χαμηλό περπάτημα,
αυτ' είναι η ουσία αυτής της εποχής,
ίσο να φαίνεται το κάθε παραπάτημα...
 
 
120.
...Τώρα μάλιστα !!!Τι του 'ρθε κι ερωτεύτηκε...
σύννεφο του φάνηκε άφοβα πορεύτηκε
τρελός στα ουράνια πετούσε
κάτω δεν κοιτούσε.
 
Πολύ ο χρόνος πήρε
άργησε την πτήση του...
αρνιόταν να κατέβει
συγκίνηση κι ερέβη
 
"έλα" τον άνεμο καλούσε
"το πρόσωπό μου δείρε"
δεν είχε χρόνο να σκεφτεί
Κύριος ας δεήσει...
 
 
 
121.
...ψεύτης τέρας ανόσιο κουμάσι,
στην πρώτη ευκαιρία μη χάσει,
ένα σ' αγαπώ έτσι σαν λύση,
ταραχή ψυχής εν αναμνήσει.
 
Πως λαχταρούσε ν' ακούει τη φωνή της,
περίεργη η αίσθηση καρδιά στην αντοχή της,
δύσπιστη ιδιόρρυθμη απ' τον χαμένο χρόνο,
προβλήματα ακοής στις λέξεις που 'χαν τόνο...
 
 
122.
...θέλει τόλμη δύναμη σε ρότα ν' αριβάρεις,
λιμάνι μπρος σου για να βρεις πρώτα ταξίδι πρέπει,
αυθόρμητο μοναδικό θα πρέπει να προβάρεις,
με την καρδιά σου πλοηγό να σ' οδηγεί που ρέπει.
 
Κι αν δέσεις σε λιμάνι ν΄αράξεις δηλαδή,
πιστεύω λάθος θα 'ναι του σκάφους άλλος ο σκοπός,
να αρμενίζει κύματα να διηγείται αγέρες να ιδεί,
ο κάβος του θα σάπιζε οι άρουροι θα το κοβαν... μα... πώς...;;;
 
 
123.
...μεγάλα όνειρα έκανε μιας κ' ήσαν δωρεάν,
έβγαζε το καπέλο του το γέμιζε με αν,
εδιάβαινε αιθέρες πιλότος των σκαφών του,
εν μέσω Τύρβης αυλικής δέσμιος των παθών του.
 
Χαρταετός υψώνετο γαλάζιες αποδράσεις,
τα όσα του ετόλμησε γίναν καρδιάς οι δράσεις...
 
 
 
 
124.
...σφύζει έαρ φύση ένοχη μνήμη νωπή,
ρυθμοί βασάνου αρωγή συναίσθημα ασθμαίνον,
καρδιά στο φτεροκόπημα σε ξυραφιού κοπή,
ο ήλιος μία αγκαλιά παγίς ερωτευμένων.
 
Στη Νύφη του Βορρά Ροτόντα και Καμάρα,
ήχοι χρώμα κι άρωμα ΕΣΥ ψυχής αντάρα...
 
 
125.
...ευχαριστώ προσπάθησε να αρθρώσει κάπως πως,
στου Ιερού το έξοχον ως δήθεν προστασία,
γεύση στα χείλη του Άναμα απ' το φιλί οπώς,
τελών ως δέσμιος έρωτος θεία επιστασία.
 
Ενεστώτας πείθιος στη σύνταξή του πλέον,
Είμαι Αγαπώ Υπάρχω περήφανος ως λέων...
 
 
126.
...κοίτα καλά να με κρατήσεις,
τα όνειρά μου σα θ' ακολουθείς,
κύματα θ'αντιμετωπίσεις,
στο επιδέξιον του νου σου ν'αφεθείς,

όχθη απέναντι φάρων ελλείψει,
αγάπης το σκάφος σχεδία,
κι αν τύχει ήλιος κι' εκλείψει,
φως η καρδιά σου τεχνεία.
 
Θα είσαι καλά κ' ύστερα τώρα παντού θα το δεις,
αρκεί να μην ψάξεις όνειρα τοις μετρητοίς...
 
 
127.
...στην έναρξη της μέρας ήρθαν τα νέα της βροχή,
του μήνυσε το πέρας με άλλη εκδοχή,
αυτά που συζητήσανε παραχρήμα κι αφθορί,
λόγοι που λυγήσανε και τώρα απορεί.
 
Στη λάμψη της αμάθειας στο σκότος της συμπάθειας,
οίνος γλαυκός αστάθειας απέχων της εμπάθειας...
 
 
 
128.
...οράματος ηγέτης με φαντασία νίκης,
ένοχος 'κρίθη ύστερα μάλιστα άνευ δίκης,
της άγουσας ακόλουθος στενών περιθωρίων,
πλανόμενος αναζητών σύνταξη των ορίων.
 
Βεληνεκή σ' αισθήματα ακοντισμοί και τόξα,
πεδίον μάχης κι ατραποί του στέρησαν τη δόξα...
 
 
129.
...θύματα που εκάηκαν άλλα που επιζήσαν,
κάποιοι λαοί προκλητικοί συγγνώμη αγνοήσαν,
ερείπια και πτώματα στατιστικές της φρίκης,
απόφαση ανατριχά στα όρια μιας δίκης.
 
Στης Μήλος τ' Άγια Νερά το όμορφον και Ωραίον,
στον βάρβαρο τον ψυχισμό αίμα βία και χυδαίον...
ΚΑΛΑΒΡΥΤΑ 13/12/1943... ΘΥΜΑΣΑΙ ΚΑΤΙ ΚΑΓΚΕΛΑΡΙΕ ;;;
 
 
130.
...ίριδα π' αντιστέκεται στη λάμψη του την τόση.
Ήλιος!!! φωτεινότερος μιας μέρας πιο αρχαίος,
σίγουρος για τον κόσμο μας σπέρνει χαρά καμπόση,
άνθρωπος μονάς υστερική σφετεριστής ακραίος.
 
Νιώσε Ζήσε Απόλαυσε ΣΚΕΨΟΥ και καμιά στάλα,
να ξεχωρίσεις κάποτε απ' τα ζωάκια τ' άλλα...
 
 
131.
...στους τόπους τους δικούς μου η ανοχή δε χώρει,
τείχη μεγάλα κ' υψηλά φρουρούν καλά την πόλη,
σκοπιές στα πέριξ έμεναν νους ατραπούς εθώρει,
καρδιάς αγγίγματα θολά αποφυγή και δόλοι.
 
Κλειδιά δε βρήκες για να μπεις Κριό ομοίως πάλι,
στο γκαλντερίμι που γυρνοβολάς αναμονή και ζάλη...
 
 
132.
...είναι κι εκείνοι οι έρωτες που μένουνε ξωπίσω,
χαρτοσακούλες αγορών σε πάρκα και παγκάκια,
πήραν οι κτήτορες μαζί της μνήμης τους το ίσο,
χαμόγελα κι αυθόρμητα σε βρώμικα λακάκια.
 
Εκτός απ' το ανόητο θέλει και κάποια τόλμη,
μια ηθική π' αργότερα τ' αδιάφορο θα εδόμει...
 
 
133.
...εν μέσω αμπότιδος παλίρροιας και κυμάτων,
συναίσθημα παφλάζον κραδαίνουσα ηδονή,
άμμος τοπίο ειδικό χαράγματα συμβάντων,
παλάτια φύσης έρμαια δομές στην εμμονή.
 
Κι αν πως εκαλοσκέφτηκα δε δοκιμάσω πάλι;
τον Δον Κιχώτη θα εννοώ το όνειρο τον έρωτα και ειδικά τη ζάλη...;
 
 
134.
…αχ κοινωνία έμαθες σ' αλισβερίσια ποταπά,
συναλλαγές ισότητας τοις εκατό 50 κάτω,
με εξουσίες δυνατές κι ανύπαρκτα ποσοστά,
ξεροκόμματο στο χώμα κατ' εντολήν τους φάτο.
 
Δεν ξεπερνώ τα όρια δεν πρέπει κιόλας μέλος,
της ίδιας είμ' εγώ απ' την αρχή ως το τέλος...

135.
...νότες τα σώματα πεντάγραμμα οι αράδες,
σύνθεση άστρων μυστική στου έρωτα την πλάνη,
αγγέλων ικανότητες εικόνες σε καμβάδες,
Άρρεν και Θήλυ σύμβολα στο σύμπλεγμα π' εφάνει.
 
Τ' αντίξοον θέση δεν έχει πλέον ως κύβος που ερρίφθει,
δύο που έσσεται εις εν μέλλον χαράς που βρίθει...
 
 
136.
...άνθισ' η γυναίκα στην πρώτη του έρωτα δρόσο,
ρόδο που άνοιξε καρδιά που πέταλα σκορπίζει,
δεν έχω ανταλλάγματα ανάλογα να δώσω,
υπομονή κι εκτίμηση ακουμπώ σε άνεμο που συρίζει.
 
Χρόνια Πολλά Γυναίκα Μητέρα Αδελφή και Φίλη,
χρόνια πάλι όμορφα στου Έρωτα την πύλη...
 
 
 
137.
...πήραν οι μέρες γέμισαν ουσία και οι νύχτες,
τώρα τα μάτια της λαμπρά το βλέμμα της το ίδιο,
πυξίδα για τ' ασμούθιο στους λαβυρίνθους δείχτες,
δίπλα του πια συλλεκτικό σπανία ως Ιρίδιο.
 
Ερωτευμένος υμνητής ταξιδευτής μακράς Νεφέλης,
ουράνιος πλέον έμπλεος και Πρώτος της Θυμέλης...
 
 
 
138.
...στης αχαριστίας τις γραμμές σε βρήκα δοξασμένο,
ξέχασες φίλε τα καλά τις έννοιες μου για σένα,
κινδύνεψες σε βόηθησα ζωάκι τρομαγμένο,
στην πρώτη ευκαιρία σου μ' επούλησες κι εμένα.
 
Στα ύστερα μη λησμονείς χαρτί στη μέση κόψε,
τα άσχημά μου απ' τη μια τα θετικά στην άλλη απόψε,
αφού τα γράψεις να σκεφτείς αν άξιζε να χάσεις,
κ' υπόλοιπα μιας ανθρωπιάς μέσα μου να βιάσεις...
 
 
139.
...ταξίδευα κατάστρωμα αέρας καθαρός,
σκέψεις μαλλιά ανάκατα φράσεις ξορκισμένες,
τοπίο στο γαλάζιο του γλυκός καιρός και νοτερός,
και τα πουλιά οι φύλακες φτερούγες γυρισμένες.
 
Πέτα στ' Αιγαίου τα νερά γλάρε μου καλοπέτα,
τα νέα σου χαρούμενα για μας μαζί σου φέρτα...
 
. ...λιμάνια σαν τα κύματα περνάνε πλώρη πρύμνη,
λησμόνησα την όψη σου ταξίδια βιαστικά,
χαθήκανε στον άνεμο ποιήματα και ύμνοι,
και τα πουλιά οι φύλακες κρατάνε μυστικά.
 
Πέτα στ' Αιγαίου τα νερά γλάρε μου καλοπέτα,
τα νέα σου χαρούμενα για μας μαζί σου φέρτα...
 
...πέφτει ο ήλιος χαμηλά σκάφος τον εμβολίζει,
σκίζει τα πέτα ο ουρανός στήθος καρδιά κι ανοίγει,
νέα ζωή τραβάει μπροστά φεγγάρι νέο αρχίζει,
και τα πουλιά οι φύλακες κρατούν θηλιά που πνίγει.
 
…πέτα στ' Αιγαίου τα νερά γλάρε μου καλοπέτα,
τα νέα σου κι ας θλιβερά για μας μαζί σου φέρτα...
 
 
 
140.
...έτσι φανήκαν δύσκολες του χρόνου οι μετρήσεις,
μεγάλη η απόσταση ανάμεσα στις ώρες,
διάνυσμα τρομακτικό είν' των δεικτών οι πτήσεις,
μου λείπουν και τα μάτια σου ισόρροπες αιώρες.
 
Στο χάρτη μου τον έρωτα αναζητώ και βρίσκω,
στου κινητού τα SMS συναίσθημ' αναλίσκω...
 
 
141.
...ενώ το κέρδος όδευε στην πλήρη ανάπτυξή του,
ο κακομοίρης μέτραγε υπόλοιπα υπολοίπων,
βγήκε στους δρόμους κι έδειχνε γυμνός τη σύμπτηξή του,
αγνόησε την ύπαρξη ανθρώπων μα και τύπων.
 
Γύρνα στ' ερμάρι το κλειστό δείξε και προσοχή,
πνευματικοί κι αρχαίοι,
κακόμοιρε αν τα δεις κάτι σταλάζουν στην ψυχή,
κάτι κι ο νους θα χέει...
 
 
142.
...λέξεις στέγασμα ονείρων σε περίπατο τρελό,
χέρια σύνδεσμοι δοκοί δομής εφαρμοσμένης,
μάτια βλέμματα χρόνου μέλλοντος απεμπολώ,
σκέψεις για σένα νοός λιτώς επεξεργασμένης.
 
Υπόσταση αυτάρκης το ον τ' "απτεροδίποδο",
δεν κάνει δίχως το αρκούν του έρωτος τ' αντίποδο...
 
 
143.
... του ήλιου φεύγει η στιγμή στο παρελθόν μας τρέχει,
θαυμάζουμ' έντιμα αυτή τη λάμψη του την τόση,
ταχύτης κ' υπολογισμός που μνήμη δεν αντέχει,
το χτεσινό του φως ο νους απέριττα θα βιώσει.
 
Πόση δεινότης έντρομη και πόση απαντοχή,
της Φύσης και της Φυσικής μιας Μαύρης Τρύπας εσοχή...

145.
 
...ξώμειν' ο Έρωτας εδώ παλιάς σοφίας πάθος,
αλώβητος αδιάτμητος κι ευκλεές μας άνθος,
σε διασωθέντα κείμενα μας εξηγείται κάπως,
γιατί μικρός γιατί φτερά βέλη τόξο γάρμπος.
 
Θεός κι αυτός Θεών παιδί παράξενων το όντι,
η Αφροδίτη η μάννα του Άρης πατήρ μ' ακόντι...
 
 
146.
...Μικρού Θεού τ' αθύρματα βέλη μαχών και τόξα,
σκορπά βολές στα πέρατα δίχως άλλη σκέψη,
χρώμα και βιοπορισμός γένος φυλή ηλικία,
κανείς δεν ξέφυγε ποτέ απ' τη δική του δόξα,
δική τ' αυθόρμητη βολή ποτέ δε θα πιστρέψει.
 
Θεός κι Αυτός και οι Αυτού Γεννήτορες το όντι,
Ερμής απάτη ο πατήρ μάνν' Αφροδίτη που νικά το κάθε καταπόντι...
 
 
 
147.
...κοχλάζει η ψυχή μου σήμερα μεσ' την φωτιά των βράχων,
έρωτας που ταξίδεψε στις παρυφές του νου μου,
αγκάλιασμα σφιχτό βροχή φιλιά μάνητα των Βάκχων,
λευκά φορά φτερά πετά ψηλά στο θόλο τ' ουρανού μου.
 
Λειαίνεται η αφορμή στο δόκιμο της Τόλμης,
ανθίζ' η γη και σκέπεται στο άγνισμα της λόχμης.
 
 
 
148.
...ο Σακουλές στη Θέωση είχε φτερά και τόξα,
βρώμικος χίππυ και ξεσκλιάς ξυπόλητη μια λόξα,
κοιμόταν όπου εύρισκε Ανατολή και Γιέμα,
καμιά απολύτως προκοπή προθηρευτής και ψέμα.
 
Πόρου Πενίας κομιδή και τέκνον τους ο Έρως,
θέμα και ίσως κ' η στιγμή να το σκεφτούμ' εγκαίρως...
 
 
 
149.
...Χάους και Γαίας γέννημα συμπαντικής καταγωγής,
Ενέργειας Ύλης ένωση στη συνοχή των κόσμων,
ίπτανται πλάνητα τα σπέρματα αυτής της αγωγής,
γένος θεών γεννήθηκε ηγέτες νεοκόσμων.
 
Έρως παντός δημιούργημα παντός ταξιδευτής,
κομίζων νέφη ταραχής της τάξης διασαλευτής...
 
 
150.
...της Αρκαδίας γέννημα του Πάνα οπαδός;
ρωτάς εσύ; για σήμερα; νους επί ποδός;
Μοίχο μου κάπως φαίνεται παιχνίδι που το στήνεις,
αντίδραση ζητάς για να την επεκτείνεις.
 
Σαφώς Υπάρχει Ποίηση κ' η ποικιλία τόση,
όσες γραφίδες και μυαλά ωθούν με ρίμες Πτώση...
 
Ως υστερόγραφο κρατώ και δεν το σχολιάζω,
Πάνας της Ιστορία σου κρατά κ' υποστηρίζει,
σαν κάθε τι παλιό που πρέπει να δοξάζω,
δεν πρέπει τάχα η έρευνα; ερώτημα σου βάζω...
 
151.
...πήρε η σκιά τα πόδια της ξεχώρισ' απ' το σώμα,
περπάτησε στην άσφαλτο σκονίστηκε στο χώμα,
πέρασε πόλεις και χωριά επλούτισε τη γνώση,
απλά τις λείπαν λειτουργιές δεν μπόρεσε να νιώσει.
 
Μένω εδώ σε καρτερώ η θέση μ' ορισμένη,
δεν το μπορώ να ακολουθώ σκιά εξορισμένη... 
 
 
 
152.
...στο ψάξιμό μου να σε βρω
συνάντησα το χθες που ήθελες ν' αφήσεις,
στην αγκαλιά μου ακούστηκαν
τριγμοί συρτών κι οξείδωσης,

στη γεύση του φιλιού σου
σκουριά και ανημπόρια,
στα μάτια σου η σκοτεινή
χαμένη σου ελπίδα.
 
Άφησα λίγο έρωτα για να μη νιώθεις μόνη,
μαζί με τριαντάφυλλα στο άδειο σου σεντόνι...
 
 
153...
-...ανήφορος παιδί μου ανήφορος πολύς,
περπάτα γέρο φτάνουμε θα βοηθώ κι εγώ,
κατήφορος παιδί μου κατήφορος πολύς,
κρατήσου γέρο να το εκεί το έρημο χωριό.
 
Άσπρα μαλλιά πρόσωπο με ρυτίδες,
μαύρα μαλλιά φωτιές στα μάτια οι ελπίδες...
 
-...με καίει ο ήλιος γιόκα μου τα μάτια μου με καίνε,
στάσου στη σκια γεράκο μου και τα δικά μου κλαίνε,
κι αγέρας πάλι γιόκα μου με δέρνει με πληγώνει,
βάλ' τη μαντίλα γέρο μου κι εμένα με λιγώνει.
 
Έτσι μακραίναν οι χρονιές μακρύνονταν κ' οι τόποι,
στη λησμονιά βαθύνανε οι μύθοι και οι κόποι...
 
-...κρυώνω παλικάρι μου τρέμω σαν το ψάρι,
πάρ' το σακάκι γέρο μου παίρν' από σένα θάρρη,
βρέχει παιδί μου βρέχομαι η αντοχή μ' αφήνει,
σκεπάσου με τις μνήμες σου την άσβεστή σου μήνι.
 
Γέρος διωγμένος στη ζωή δίχως πολλά εφόδια,
νέος που έσπερνε στοργή αγρός γεμάτος ρόδια...
 
 
 
154.
...κατάπληκτ' η αναίρεση ηττήθ' απ' τη συναίνεση,
άγονα βράχια ρίζωσαν αμνοί αγνοί και πείσμωσαν,
στέρφα που δώσανε ζωή έλη π' απέκτησαν ροή.
Μονάχα ο νους μου στέκεται τρελός αιθεροβάμων,
βλέπει τα ίσα για στραβά και τον Φιντία ως Δάμων...
 
 
155.
...στη λειτουργιά αργήσαμε σβηστήκαν τα καντήλια,
του λιβανιού θυμίαμα καν δεν οσμιστήκαμε,
καρτερικοί δυο άγιοι κουνούσαν τα μαντίλια,
στ' αγκίστρι της διχόνοιας γρήγορα πιαστήκαμε.
 
Κάποιοι εντάσσουν εαυτούς στης μοναξιάς τη λήθη,
κι ο ποιητής το στίχο του ψάχνει μέσ' τα πλήθη...
 
 
156.
...στο ελεύθερο των: ρίμας στίχου μετρικής,
άρχισε να γράφει να ποιεί αντί της ραπτικής,
γάζωνε τα βρακάκια του κι αυτά τα πανωφόρια,
μελέταγε στις Άνοιξες ζωδότρα ανημπόρια.
 
Ξώραφα πουκάμισα καπέλα και φουλάρια,
εκκεντρικός π' αρνήθηκε ίνες και κουβάρια...
 
 
157.
...φεγγάρι' ανέτειλαν και άλλα τόσα δύσανε,
γαλάζια τ' ουρανού τα φόντα της ψυχής μας χρίσανε,
πτυχές της γης αυτής γίναν σελίδες μείνανε,
ήλιο και θάλασσα οι άνθρωποί της πίνανε.
 
Και η Ελλάδα όλο ταξίδευε ολοένα ταξιδεύει,
δίχως τα πίσω να ξεχνά κι όλο μπροστά οδεύει...
 
 
158.
...λεηλατήθηκε χωρίς να καταλάβει,
έφτασε για να μην προλάβει,
έφυγε κρυφά για τον δούνε όλοι,
πληρώθηκε απ' άδειο πορτοφόλι.
 
Καταπατήθηκε πριν καν να αναλάβει,
αναρωτήθηκε χωρίς απάντηση να λάβει,
πετάχτηκε ανήμπορος να σταματήσει βόλι,
σαλπάρησε στ' αδύνατον αδύναμοι κ' οι μόλοι...
 
 
159.
...στα μάτια δεν τον κοίταζε καθρέφτης σκεπασμένος,
τα μύχια της τα ψυχικά μέσ' σε βαράθρου τρύπες,
στ' αλάφιασμά του φάνηκε δεν ήταν ξιπασμένος,
τα σωθικά του σκίσανε τα όρνεα κ' οι γύπες.
 
Συνείδηση τον κράτησε σφιχτ' απ' τη μέση πάλι,
πετάξαν φύγαν μακριά απ' τ' άκαιρου τη ζάλη...
 
 
160.
Όνειρο ήταν πέρασε κι ας έμεινε ο τρόμος,
κούραση ήταν έφυγε κι ας έμεινε ο δρόμος,
έρωτας ήταν πέθανε κι ας έμεινε το ρόδο,
ναυάγιο ήταν σώθηκε κι ας βρέθηκε αρόδο.
 
Το λάγνο δεν τον κράτησε,
το εύκολο παράτησε,
διάλεξ' απ' τα μάτια της,
την όμορφη κατάντια της.
 
Ζωή 'ναι και περνά κι ας τον τρυπά η λόγχη,
πτήση είναι άμορφη και ας τον σφίγγει απόχη,
χρόνος είναι άπειρος και ας τα ξέρει όλα,
φάλτσο είν' ατράνταχτο κι ας είν' καινούρια η βιόλα.
 
161.
...σύννεφα που πιάστηκαν σε γρίλλιες παραθύρων,
όνειρα και ξεσκίστηκαν στα δόντια των πανθήρων,
γλυκιά του αίματος η οσμή χαμόγελα παγίδες,
στις νέες πόλεις ήθη κι έθιμα π' αλλού ποτέ δεν είδες.
 
Σκεύος το αίσθημα γι αυτούς για χρήση πάντα μία,
π' αξία παίρνει ύστερα στου παλιατζή τη χρεία...
 
 
162.
...σιγά μήπως μου πεις και τέλος πως φοβάσαι,
εσύ που πέρασες πολλά και τόσα έχεις πριν σου,
αδύνατον να φέρεσαι τάχα σα μόνος να 'σαι,
ή ψέμα μού 'πες για τα χτες ή ψεύτικα τα μην σου.
 
Όπως και να 'χει στη ζωή ο φόβος φεύγει πάντα,
μόνο που μένει η ψυχή και η φθορά του ιμάντα...
 
 
163.
...αλλοτινοί οι έπαινοι αλλοτινές αξίες,
ξεφεύγουν απ' τα μάτια της ’σώψυχες μαγείες,
λυγμοί που γέλιο γίνονται τινάζουν επαξίες,
γκρεμίζονται συθέμελες παλιές πικρές παγίες.
 
Καρδιά μου ζήσε φλογερά του Πόθου σου το Ζήτα,
στάσου ακούμπα ήρεμα και εαυτόν εντός σου αποζήτα...
(αφιερωμένο στους βετεράνους της άθλησης)
 
 
164.
...το απλόν και το σύνθετον σε λέξεις τετριμμένες...
Αγαπώ Σέβομαι Συνυπάρχω...
Το σύνθετον και το απλόν σε έννοιες τετριμμένες,
λέξεις το δίχως σύνηθεις,
που τάχα το σπουδαίον;
σε ψυχισμό ή σε στιγμή με λόγο;
 
 
165.
...στην αντανάκλαση μπροστά χάθηκ' η μορφή σου,
σε μια ομίχλη έχασα το σχήμ' απ' το κορμί σου,
απ' της φωνής σου τη χροιά τίποτα δε θυμάμαι,
και μόν' η αλήθεια μου κι εγώ μείναμε να πονάμε.
 
"Μα δεν πειράζει" φώναξε "καλά να είσαι πάντα",
κάπου το ψέμα λάθεψε του σκάφους τον εξάντα...
 
 
166.
...στον πεντοζάλη το 'ριξε απ' την τρελή χαρά της,
πάντα πετύχαιναν παντού τα φρέσκα όνειρά της,
μ' ό,τι καταπιανότανε τα πάνω κάτω όλα,
πρωτιές που της αξίζανε και τ' άριστα στην κόλλα.
 
Τ' αυθόρμητό της χάθηκε στης σύνταξης τις τάξεις,
ο Έρως πλέον ήθελε μα που να τον εντάξεις...
 
 
167.
...απόντα τ' αυτοκίνητα μα πήγαιναν παντού,
τηλέφωνα δεν είχανε και μ' όλους κοινωνούσαν,
τα Μ.Μ.Ε. τους έλειπαν κι όχι το που του Κατμαντού,
γλυκιά ζωή που πέρναγε μ' αυτοί δε χολοσκούσαν.
 
Άγνωστα κι αδιάφορα σημαντικά μετ' από χρόνο,
σαν πριν που δε γνώριζα και τώρα μόνος λιώνω...
 
 
168.
...περήφανες διάσημες ανύπαρκτες οι στίξεις,
δεν το προσπάθησες πολύ - κάπως να το στηρίξεις,
δεν καταπίνεται τ' αδιάφορον στον αισθησιασμό μου,
κατήγγειλες απέρριψες ανέστειλες τον ιδεαλισμό μου.
 
Τώρα φευγάτη πια πνοή - ήταν ζωής για μένα,
ατάξιδη στον ερχομό - στης μνήμης τα καμένα...
 
 
169.
... μικρός δειλός ασήμαντος ερείπιο αντάρας,
κρατά σφιχτά το χέρι μου ταστιέρα αρμονίας,
κάποιος θεός στα δίπλα μου μ' αρπίσματα κιθάρας,
κλειδί σφιχτό αόρατης προστάτου συμφωνίας.
 
Πώς να τολμήσει άνομη στ' αναμεσό μας σκέψη,
ρομφαία συνειδήσεως δε θα το επιτρέψει...
 
 
170.
...αρχή και παραβίαση ασύνδετα ως σχήμα,
τα θέλω και μπορώ σχετίζονται στο ρήμα,
υπόσχεση κι αθέτηση φωλιά μακρών μαχών,
φτωχός επαίτης έρπεται σε ζήτηση αρχών.
 
Η δύναμή σου στ' άλλοθι το πέρα κ' η απόσταση,
ισχύς δική του ευγενής η αύριο υπόσταση...
 
 
171.
..."νέα ζωή" του φώναξε μέσα βαθιά το πείσμα,
όλα του φάνηκαν αλλιώς υπό το νέο πρίσμα,
της φύσης τα στοιχεία η ίδια του η πορεία,
όλα κοστούμι' αλλάξανε λευκάνθ΄η απορία.
 
Απ' τη στιγμή π' απέδειξε ξανά τη δύναμή του,
μπορούσε πια κατάματα να βλέπει την τιμή του...
 
 
172.
... της υπομονής τα σωθικά τρυπήθηκαν.
Χολή και όξος έσταξε...
Το χαμόγελο στα χείλη της αισιοδοξίας
άνθος και νέκταρ ώσμωσε...

Τα δυο του μάτια ηρέμησαν
τα δάκρυά του στέγνωσαν,
ο νους του πουλί περήφανο
ταξίδεψε στα γαλανά του πέλαγους
στο πράσινο του δάσους...

Κάτω στη γη,
στα στάγματα εκεί,
άνθισε ένας ορίζοντας
καράβια στολιστήκανε,

πέλαργα ιστία με ήλιους κεντηστούς,
πλώρες με γλάρους στις γκριμάτσες τους,
πρύμνες και άλμπατρος του νόστου.
Κάθε καινούριο στολίδι υφαίνετο

στων κάβων τα κομπίδια,
τα τιμαλφή κρεμόντουσαν στις αλυσίδες της άγκυρας,
οι σκέψεις φούσκωναν τα πανιά και το ταξίδι αλάργευε,
χανότανε, στις μνήμης του το μέλλον...
 
...ήθελε να τη σκέφτεται έτσι σαν ψέμα μιας ντροπής
π' αλήθεψε αλήτικα
στα σπάργανα του πρόωρου ερωτά του...
 
έλικας π' ανάπτυξε το σπείρωμά του
σε στείρο νου απόγνωσης, μικρότητας,
ενός τεμένους βυζαντινού υπολοίπου,
που οδοκαθαριστές φροντίζανε το ευ της θέας διαβατών...
 
Προσπάθησε...
σαν ύστερος κονταρομάχος επί όνου,
να νικηθεί η προστασία του,
ν' απεμπολήσει τ' όνειρο,
να κινηθεί ενάντια στις μπούκλες των εχθρών του...

Ο εφιάλτης π' έζησε, πέρασε.
Τα πάνδεινα των φάλτσων μουσικών συνθέσεων,
σκισμένων πενταγράμμων ζωής,
π' αλάφιασαν τον χτύπο της καρδιάς του πέρασαν,

αφήνοντας τρεμούλιασμα στα γόνατά του,
τσακισμένους αγκώνες
μιας στάσης προσευχής
που είχε περιπέσει...

ΕΡΩΤΕΥΤΕΙΤΕ ΚΙ ΑΣ ΤΡΕΜΟΥΝ ΤΑ ΓΟΝΑΤΑ
ΚΙ ΑΣ ΤΣΑΚΙΖΟΝΤΑΙ ΟΙ ΑΓΚΩΝΕΣ...

175.
...αναπαύτηκε η ιστορία προς στιγμή,
ξεχάστηκαν τα πάθη,
αίμα ξερό που φράζει τη ρωγμή,
της κατανάλωσης η μέτρηση στα λάθη.
 
Ήρθαν καμπόσοι τους αφ' υψηλού μάς στάθηκαν,
δασκάλοι πλέον ήρεμοι παιδιά της αφθονίας,
στα χιόνια π' όλο τρέμαμε οι ίδιοι που εχάθηκαν.
Φράξαν οι πόροι τώρα πια νόες μαμής χθονίας,
 
η ώρα του δειλού που τάχα θα φανεί,
όταν η δρυς μας ξαπλωθεί κι αυτός μπορεί να ξυλευθεί,
κι ας είν η δύναμη ορατή που τον κατέστησ' εμφανή...

178.
...τρέχουν τα όνειρα τρελά ιδροκοπούν τον ύπνο,
μια φαντασία π' έστερξε καλλίτερο το μέλλον,
άνθος π' αφήνει άρωμα στον ξεχασμένο κήπο,
νότες οργάνου θαλερού εις άκοντος το θέλον.
 
Σύντροφοι πάντα δίπλα μας π' αγωνιούν στη λησμονιά,
ξυπνούν με φως αισθήματα στου νου τη σκοτεινιά...
 
179.
...πολλά τα χρόνια άλαλης σκέψης στην ιστορία,
διάφορα τα φίμωτρα πολυτελείας κι άλλα,
δέσμευσαν κάπως την ηχώ μα όχι την πορεία,
κάποια στιγμή εγράφησαν τα λόγια τα μεγάλα.
 
Χρόνια που ήρθανε μετά των κοκοριών με ζάλη,
από παντού λαλούσανε αυγή π' αργούσε πάλι...
 
180.
...φορέσαμε μάσκες ρούχα στιγμής εικόνας ώρα,
αδιάβροχ' αλεξήλια για πριν μα και μετά την μπόρα,
είπαμε λέξεις μαγικές χαμόγελα ραμμένα,
πέρασε χρόνος ζήσαμε τάχα ονειρεμένα.
 
Πριν γνωριστούμε καν καλά μας έπνιξ΄ η αλήθεια,
ο σεβασμός ναυάγησε βαθιά στην τόση αήθεια...
 
181.
...θεά βροχή των λουλουδιών σημαντική αφέντρα,
ρίξε σταγόνες νάματος στη γερασμένη γη,
υγρό κορμί π' απλώνεσαι στων νεύρων μας τα κέντρα,
κέρνα αλύπητα γλυκά κάθε στεγνή πηγή.
 
Πολλά δε θα 'ναι σίγουρα της ξηρασίας χρόνια,
έτσι κι αλλιώς δε λιώσανε της μνήμης μας τα χιόνια...
 
 
 
182.
...στα πληκτρολόγια της ζωής έμειν' η αφή της,
μοναχική ψυχή π' αγνόησε τη γρήγορη ταφή της,
στίγματα άφηνε κρουνών κρυφούς συνδυασμούς,
για τα παιδιά που ίδρωσαν στους τόσους πειρασμούς.
 
Στου κόσμου την οθόνη η παρελθόντος γνώση,
χρωματιστά ιδεατά σε γαϊτανιού το κρόσσι...
 
 
 
 
183.
...πρόβαλες την αξιοπρέπειά σου για να βρεις την αξία της,
με τη δική μου θα ’πρεπε πρώτα να συζυγίσεις,
άλλως κρατάς την ειδική του βάρους απαξία της,
και σαν εγωισμό τούδε κι εφεξής να την υπολογίσεις...
 
 
 
184.
...λεπτές στιγμές που χώρεσαν στου χρόνου τα τοπία,
άφησαν κάποια υφάδια τους να τα φυσά ο αγέρας,
κάποιες ιδέες χάθηκαν βαθιά στην ουτοπία,
βάλανε ρούχα καθαρά προσμένοντας το πέρας.
 
Λυθήκανε τα δάκρυα π' ανέβηκαν στα μάτια,
κηλίδωσαν υδρόγειους λεκιάσαν τα ιμάτια...
 
 
 
185.
...κάθε του Ήλιου Ανατολή μια ζωγραφιά χαμένη,
στίχοι πινέλα μουσικές απόπειρας τεμένη,
στέκει η ΤΕΧΝΗ να μπορεί το κάτι ΤΗΣ να σώσει,
ΣΟΦΗ που πάντα ένιωθε ανήσυχα την ΠΤΩΣΗ;
 
Ζόφου απαθανάτιση για μνήμες δίχως ήλιο;
ΤΕΧΝΗ ΦΙΛΟΣΟΦΟΣ ΑΡΧΗΣ που διείδε το ανήλιο;...
 
 
 
 
186.
…ήρθε ο Έρως στάθηκε ανήμπορος βωβός,
πλαταγιστά ανέμισε τα άσπρα του φτερά,
κινήθηκε ταράχτηκε στην αίσθησ’ ο λωβός,
σαν τάχα παίζ’ αμέριμνος τα βέλη του κερνά.
 
Μοιάζουν με άνθη στην αρχή βροχή μετά Ιερά,
τη σαϊτιά του αν δεχτείς δρόμος δε σε γυρνά…
 
 
 
187.
…κάθε σου πέρασμ’ από δω τροχιά π’ αφήνει ίχνη,
κάθε σου θύμα καθιστάς ηλίθιο να δείχνει…
 
 
188.
Λυτρώθηκε.
Το φέγγος και το θέλγος της
ισχύ δεν είχαν πια
ξεχάστηκαν σε λήθαργο
σε ξάφνα συννεφιά…
Λυτρώθηκε.
 
 
189.
…μέρες ολοσκότεινες μεγάλα νέφη κι άξενες οι μπόρες,
Μνήμες καρφιά που μπήχτηκαν στου Νόστου τις αιώρες,
Γαλάζιο κλέφτης κυριευτής στην τόση αγκαλιά του,
μαζεύει μάγεμα του μπλε και πράσινου και κάθε πινελιά του.
 
Στης μέθης το κατάστρωμα Έρως Πατρίδα κι Αίμα,
υδράργυρος το δάκρυ της μετρά τον πυρετό στο ’γέμα,
μονάχη επιβάτιδα σπέρνει φεγγάρια λάμνοντα στο κύμα,
κι ο νους υφαίνει κόσμους της στου Σ’ Αγαπώ το ρήμα…
 
190.
...επισταμένως θέλησε φωνή κραυγή να βγάλει,
έκλεισε ο λαιμός της λαλιά στο δρόμο εχάθει,
συγγνώμης δύναμη δεν είχε ως αλαζών προβάλλει,
μόνη της έρημη κρυφή με χαζομάρας πάθη.
 
Σε κάθε μέρας έπαρση έπνιγε το χτες της,
αλλού και όχι μέσα της καταζητείτο ο φταίχτης...
 
 
191.
...ρίχνει το ψέμμ' αρχοντικά τα πέπλα του στο θρόνο,
οπλίζει και τα χέρια του με κεραυνούς και τρόμο,
περνοδιαβαίν' η σκέψη του στην επικράτεια όλη,
το επιβάλλον θαλλερό η αίγλη του σα βόλι.
 
Μορφή παίρνει θεσπέσια εξαπατά αισθήσεις,
όλα πια είν' συνειδητά δεν είναι παραισθήσεις…
 
 
192.
...γλυκός απόηχος το θρόϊσμα της άνισης φωνής σου,
έληξε πλέον της καρδιάς η άνοη ποινή σου,
ξανά γαλάζιος ουρανός κι ας λείπεις απ' τη θέα,
ταξίδια στους ορίζοντες πορεία τώρα νέα.
 
Λίγ' ηθική του θέματος προσέγγιση αν είχες,
επίπεδα θ' ανέβαιναν της σχέσης μας οι πήχες...
 
 
 
193.
...λεβέντρα είχες την ψυχή,
παχιά τη σκέψη πάντα,
στου νου σου κάποια εσοχή,
τρύπες μαντάρ' η 'φάντρα,

του "Πρώτου" η αναζήτηση,

σε κόλλησε στην άρξη,
αυτή σου η καθίζηση,
σου στέρησε την πράξη.
 
Αν έτσι πάντα λειτουργείς,
στο μέλλον όπως τώρα,
κάποια στιγμή θα ιερουργείς,
στην κάθετή σου κατηφόρα...

 
195.
...λιπόσαρκες ανεμικές ιδέες,
στη γνώση κόντρα των σοφών,
μπούκλες οι χάρες πάντα νέες,
προβλήματα υλικά εν μέσω επαφών,
τρανές απόψεις πομπωδώς,
πετάσσονταν προς όπου,
αυτή κουρνιάζει κι ο ιδρώς,
προδίδει ήθος χαμηλό και μάλιστ' άνευ κόπου.
 
Σήμερα ξέρει πια καλά,
τι ρώμη πάει να πει επάλξεις μα και θάρρητα,
τρέχει για θέση καυτά παρακαλά,
το τίμημα εισπράχθηκε εντόκως απ' την άργητα…
 
 
 
196.
Δώδεκ' αδέρφια τα τρανά στεφάνια ελαιών,
Αιγαίου τόλμη έρωτα θανάτου και θεών,
στο περιδέραιο- ξέχωρο- πετράδι κάθε νήσος,
κάποια μεγίστη στέκεται αντίθετη στο μίσος.
 
του Μεγιστέα γέννημα "Μεγίστη" τιμημένη,
"Κισθήνη" Στράβωνος κυρά και πάντ’ αξιωμένη,
του Στέφανου Βυζάντιου η "Πολυίστωρ" στέκει,
το μαρτυράνε άλλωστε πολλά και καθ' "αστροπελέκι".
 
Κυρά της Ρω καλή κυρά- Δέσποιν' Αχλαδιώτη,
του πέλαγους προστάτιδα και όπως πάντα πρώτη,
κοίτα στο βράχ' απέναντι στο Κόκκινο Καστέλο,
ψηλά που είσαι καν' ευχή της κάκητας- να σπάσει το μαστέλο.
 
μια ομορφιά ξεχωριστή του σήμερα η όψη,
σημείο που τιμήθηκε με του σπαθιού την κόψη,
ορθός- σελίδα κόκκινη- βράχος- μεγάλου πάθους,
Καστελόριζο- βήμα- στων μύθων μας το βάθος.
 
 
197.
...άϋλης Τέχνης οι γραμμές,
συρτός χορός του πνεύματος,
κρατούν μαντήλι -κυκλικά,

γυρνούν σημάδια -εκκρεμές,
πόλοι -δοκοί του ρεύματος,
σκέψη -π' ανοίγει ρυθμικά.
 
Στέγη -γαλάζιος ουρανός,
μια τρύπα Ιστορίας,
σπουδαίος ει κι ουτιδανός,
ερωτιδείς ανήμποροι -λύτες της απορίας...
(ζωγραφική Τέχνη)
 
 
198.
...τιμή του περηφάνια του ψηλά ως θυρεός,
κρατούσε λόγο για σπαθί ασπίδα δε ζητούσε,
βέλη περνούσαν δίπλα του στεκόταν ενεός,
σκληρός ο κόσμος πόλεμους επάνω του κρατούσε.
 
Ο Θυρεός εστήθηκε ψηλά στη έξω πόρτα,
και μια Ειρήνη Ιστορική ξανά μανά όπως Πρώτα...
 
 
 
199.
...μάτια με κύκλους μελανούς - κύρτωμα της πλάτης,
σημάδια μιας ψυχής μιας άκαιρης απάτης,
γαμψώνυχος αρπακτική πετάει στους αιθέρες,
καλύπτει γύμνια κι όνειδος σε δυο χρυσές της βέρες.
 
Η Λύτρωση που άργησε καλλιεργεί ασχήμια,
ασπίδα βάζει απόγονους να φαίνεται πιο τίμια...
 
 
200.
...σύμπαν απέραντο τρανό του ταξιδιώτη πάθος,
αξίωσε τις σκέψεις μου διόρθωσε το λάθος,
κάνε την- σκόνη σύνεσης- στης μάχης τα πεδία,
κύμα ομίχλης κάνε την μια μαγική παιδεία.
 
Να σταματήσουνε με μιας εχθροπραξίες κι αίμα,
κ' η Ειρήνη πια ας τιμηθεί και της ελιάς το στέμμα...