Σνομπαρία.

[Αρτέμης Αξαρλής]

Πάλι απόψε, έχω κάνει αβαρία
να συγκροτήσω, ένα στίχο σοβαρό.
Υπερωρίες κράτησα τη φαντασία
κι όλο τη στύβω να μου βγάλει το καλό.
Μ’ αγριοκοιτάζει λες και είναι η κυρία
που είχα στήσει σε δικό μας ραντεβού
αφ’ υψηλού μου απαντά, με σνομπαρία
δεν έχω τίποτα, να ψάξεις κάπου αλλού.

Αλαφιασμένος στρέφομαι προς το μυαλό μου
πες μου, ρε βρώμικο, δυο λέξεις, απαιτώ.
Παίζεις, ως  φαίνεται,  μου  λέει, με τον καημό μου
εγώ ξερνάω μοναχά, με το πιοτό
άλλωστε, μ’ έριξες ο ίδιος στη… γωνία
λέγοντας πάντα «η σιωπή είναι χρυσός»,
αντιμιλά γεμάτο σνομπαρία
σκούριασα, πώς να πάρω εμπρός.
 
Ανασκαλεύω και της μνήμης τα εδάφια
σκόρπιες ιδέες, πάντα άφηνα εκεί.
Κενά, εμφανίζονται στα πιο πολλά της ράφια
της εφεδρείας  ο αρχείο έχει σβηστεί.
Ως τις θυρίδες των ονείρων ανατρέχω
σε μια προσπάθεια ν’ αρπάξω υλικό,
τις Ερινύες να με ξεφωνίζουν βλέπω
μόνο στον ύπνο σου, επιτρέπεται αυτό!

Έτσι κατέληξα σε τούτα τα στιχάκια
και μια συγγνώμη σας να εκλάβω ευελπιστώ,
που άνοιας προέκταση, δε μου…έ βγαλε  μεράκια
κι η σνομπαρία έκανε, το λόγο μου λιτό.