ΑΜΠΟΤΕΣ

[ΣΤΕΛΙΟΣ ΦΡΑΓΚΑΚΗΣ]

ΑΜΠΟΤΕΣ

 

Άμποτες να ’χα την καρδιά του Γερακιού που πάει

αναμεσίς στις συννεφιές  που η θύελλα ξεσπάει

κι αχεί η βροντή του κεραυνού,

στων κυκλανέμων τις στροφές και φόβο δεν νογάει

μα στα φτερά του αφήνεται κι ελεύιερα πετάει

μακριά στα πλάτια τ’ ουρανού…!

 

Άμποτες να ’μουν του δρυμού το παθιασμένο αηδόνι

που διαλαλεί στο ταίρι του βραδιάζει-ξημερώνει

με κείνη τη γλυκολαλιά

όπου γητεύει την καρδιά και τ’ άγρια μερώνει

να ’ρθει κοντά του συντροφιά τη μέρα που τελειώνει

και γαληνεύουν τα πουλιά…!

 

Άμποτες να γινόμουνα μικρό μελισσοπούλι

να ερχόμουν να σου τρύγαγα, μαβί δροσάτο γιούλι

τον σμαραγδένιο σου ανθό

φιλί-φιλί  και παίρνοντας το μύρο της δροσιάς σου

στ’ ονείρου το αλάργεμα στης πλάνας αγκαλιάς σου

τα βύθια μέσα να χαθώ…!