ΝΙΦΑΔΑ

[ΣΤΕΛΙΟΣ ΦΡΑΓΚΑΚΗΣ]

ΝΙΦΑΔΑ ΧΙΟΝΙΟΥ                  

 

Κρινάκι ήρθες του χιονιού

ανάλαφρα να πέσεις

λευκή μικρή σταλαγματιά

σε κάτασπρο σεντόνι,

ίδια με δάκρυ πρωινού

που ο βοριάς παγώνει,

σα λούλουδο αμυγδαλιάς

στα κλώνια της να δέσεις!…

 

Φιλί της βαρυχειμωνιάς

στ’ απόβραδο!… Ανθάκι

λευκής τουλίπας που περνάς

κι ολούθε γυροφέρνεις,

ματόκλαδο του γιασεμιού

διαμαντικό που τρέμεις

στο χαϊδολογεί του βοριά

σ’ ολόγυμνο κλαράκι

  

Όταν χορεύεις στου βοριά

το μαγικό σουραύλι

κι επάνω σ’ οι στιγμές περνούν

και στο λευκό σου σώμα

γίνονται δάκρυα που κυλούν

σταλαγματιές στο χώμα,

αναρωτιέμ’ οι ομορφιές

τα λούσα και τα κάλλη

 

κι όλα τα ωραία της ζωής,

που έζησα και είδα

δεν μοιάζουνε της ζωγραφιάς

που μες στο χρόνο φθίνει

σαν συννεφάκι ροδαυγής

όπου αγάλια σβήνει

όπως κι εσύ νιφάδα μου

στη πρώτη τη λιακάδα;