ΞΑΝΟΙΓΟΝΤΑΣ ΠΡΟΣ ΤΟ ΒΟΥΝΟ

[ΣΤΕΛΙΟΣ ΦΡΑΓΚΑΚΗΣ]

 

ΞΑΝΟΙΓΟΝΤΑΣ ΠΡΟΣ ΤΟ ΒΟΥΝΟ          

 

Ξανοίγοντας προς το βουνό, απέναντι μου, είδα

τα μολυβένια σύννεφα που κυνηγούσε ο Νότος

μ’ ένα  χρυσόκλωνο βεργί. Σίμωνε καταιγίδα

ως το μηνούσε η αστραπή και της βροντής ο κρότος!...

 

Κάτω στο κάμπο φούσκωνε ο γέρο Αναποδάρης

ρουφώντας τη θολή βροχή, θεριό όπου βρουχάται

τρομάζοντας τα ζωντανά, ως κι ο σταχτής ναζιάρης

ο γάτος μου ελούφαξε δείχνοντας να φοβάται.

 

Πόρτες γρικούσα να σφαλούν, παράθυρα να τρίζουν,

στους δρόμους ποδοβολητά κι ένα δεντρί να σπάζει

που το κρυφοκαμάρωναν τα μάτια μου πριν κλείσουν

στου ονείρου μου το σίμωμα. Άκουγα το χαλάζι

 

που ’πεφτε κι είπα αλίμονο χάνεται η σοδιά μας

του ιδρώτα μας το κάρπημα που όλοι μας οι ξωμάχοι

προσμέναμε με σιγουριά, για να ‘χουν τα παιδιά μας

ρούχα ζεστά να ντύνονται στης χειμωνιάς τη μάχη!