Ο ΚΥΚΛΟΣ

[ΣΤΕΛΙΟΣ ΦΡΑΓΚΑΚΗΣ]

                         Ο ΚΥΚΛΟΣ       

 

Είναι τ’ απόλυτο μηδέν o κύκλος που γυρίζει

μες τα ερέβη, κι ως κυλά  το νου μου βασανίζει

το πώς συμβαίνει κι ό,τι ’ρθει, απ’ τη στιγμή εκείνη

της γέννας του  να αρχινά μέσα σ’ αυτόν να σβήνει;

 

Τι φταίει κι ό,τι όμορφο γεννιέται κι ανασαίνει 

από τη πρώτη τ’ αναπνιά ν’ αρχίζει να πεθαίνει;

Γιατί το άστρο τ’ αργυρό των ουρανών στολίδι

όπου σε κύκλο περπατεί στου ηλιού το δαχτυλίδι,

 

να καίγεται στη διάσπαρτη του Γαλαξία σκόνη

σ’ αυτό τ’ απέραντ’ απλωτό γαλάζιο του σεντόνι;

Ο νους μ’ αυτό το μυστικό ψάχνοντας να γυρεύει

στου κύκλου τα γυρίσματα σώνεται και τελεύει!

 

Ο βράχος πέτρα γίνεται κι η πέτρα θα ραγίσει

κι ένας κυκλάνεμος βοριάς σ’ άμμο θα τη  σκορπίσει.

Μα η άμμος δε κρατά γραφή για να διαβάσ’ η γνώση

του φαύλου  κύκλου τα κρυφά  κι εξήγηση να δώσει!...

 

Ο ύπνος και ο θάνατος σε κύκλο τριγυρνούνε

αδέλφια πάντα’ αχώριστα που νυχτοπερπατούνε,

γι αυτό κι εγώ π’ απόκαμα ν’ ανεβοκατεβαίνω

στου κύκλου τα γυρίσματα τους καλοπεριμένω,

 

να ’ρθουν καλοδεχούμενοι τα μάτια μου να κλείσουν

και στην αχλή της λησμονιάς να με αποκοιμίσουν,

για να περάσω στ’ όνειρο και μες στην παραζάλη

ενός φιλιού, στο κύκλ’ αυτό να γεννηθώ και πάλι!