ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ

[ΣΤΕΛΙΟΣ ΦΡΑΓΚΑΚΗΣ]

ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ           

 

Τώρα που θόλωσ’ η ματιά κι είναι συννεφιασμένη

σαΐτα γίνεται ο νους και στα παλιά πηγαίνει…

Τα βάσανα βουνά περνά, θάλασσες δρασκελάει            

κι ανάμεσ’ από καταχνιές στο χθες ξαναγυρνάει!…

 

Στέκεται στα ψηλότερα, τα χαμηλά κοιτάζει

και ξεδιαλέγει τ’ όμορφα κι εμπρός μου τ’ αραδιάζει…

Μαζεύει άνθια νιόβγαλτα της νιότης μου τις τρέλες,

τις δένει μ’ ασημοκλωστές και μεταξιές κορδέλες,

 

σ’ ένα μπουκέτο ολόδροσο, κάθε που φεύγει ο χρόνος

και μου τις φέρνει συντροφιά για να μη νιώθω μόνος

να χω ν αγγίζω, να κρατώ, να βλέπω, ν’ ανασαίνω

ό,τι πεθύμησε η καρδιά κι είναι στο χθες κρυμμένο.

 

Ζώντας της φαντασίωσης τ’ όμορφο καρδιοχτύπι

στ άκρια ,πετώ τα βάσανα και προσπερνώ τη λύπη   

το μήνα τούτο τον στερνό στο γιορτινό τραπέζι

γρικώντας ‘να τραγούδι μου ο έρωτας να παίζει

       

ένα κρυφό γλυκό καημό, με λίρα σμαραγδένια

κειό το τραγούδι της καρδιάς!…Και συ γλυκιά μου έννοια

να με κερνάς σταλιά-σταλιά στο ρουμπινένιο τάσι

των δυο χειλιών σου, το κρασί που μ΄ έχει ξελογιάσει    

                                                      

π’ όταν το πίν’ αχόρταγα μέσα στην αγκαλιά σου

θαρρώ πως αφουγκράζομαι τους χτύπους της καρδιάς σου!…    

Έτσι φιλιώνω του καιρού που φεύγοντας καλπάζει

πάνω σε γρήγορο φαρί π’ όλα του κόσμ’ αλλάζει!

[ΣΤΕΛΙΟΣ ΦΡΑΓΚΑΚΗΣ]