ΟΠΟΙΑ ΚΙ ΑΝ ΕΙΣΑΙ

[ΣΤΕΛΙΟΣ ΦΡΑΓΚΑΚΗΣ]

ΟΠΟΙΑ ΚΙ ΑΝ ΕΙΣΑΙ

                                                                               

Αναρωτιέμαι τι ’σαι συ για με, καλή μου!...

Μήπως τ’ απρόσμενο, το ξαφνικό,

η ευτυχία και η  πιο όμορφη στιγμή μου,

χαρά, κουράγιο στ’ ανηφόρι της ζωής μου,

ή, τέλος, το καλό μου, όπως λένε, ριζικό;

 

Όποια και να ’σαι, καλώς ήλθες

έστω κι αν έφτασες αργά

τώρα στις δύσκολες στιγμές μου

που αιμορραγούνε οι πληγές μου

κι ένας μου πόνος με λυγά!

 

Τάχα μην είσαι, η μεγάλη προσμονή μου

που καρτερούσα από παλιά,

το άλλο είναι μου, ανάσα και πνοή μου,

ή το τραγούδι που λαλούν κάθε πρωί μου

για καλημέρα τα πουλιά;

 

Ό,τι κι αν είσαι, είσαι τ’ άλλο

της ύπαρξης μου, το μισό

το ανεκτίμητο το Ένα το μεγάλο

που στην καρδιά μου θε να βάλω

για πάντα, ταίρι μου χρυσό!...

 

Μοίρα καλόγνωμη μην είσαι που ένα βράδυ

ήρθες να μείνεις στο πλευρό μου οριστικά,

ή μήπως το πανάκριβο πετράδι,

μια ηλιαχτίδα ξεχασμένη στο σκοτάδι,

ή η ζωή μου τελικά.

 

Ό,τι κι αν είσαι συ για μένα

θα το φωνάξω, θα το πω:

τα μάτια σου τα ζαφειρένια

όσο θα ζω θα τ’ αγαπώ!....