ΤΡΙΚΥΜΙΑ

[ΣΤΕΛΙΟΣ ΦΡΑΓΚΑΚΗΣ]

ΤΡΙΚΥΜΙΑ

 

Δεκατρείς ενός γκρίζου Οκτώβρη, Κυριακή,

πίσ’ από τη δακρυσμένη τζαμαρία

μιας Ταβέρνας,  ένα τσούρμο ναυτικοί

προς στη θάλασσα κοιτούνε μ’ αγωνία!...

 

Στο απέραντο γαλάζιο ο βοριάς  

το λευκό πάνω στα κύματα σμιλεύει

καθώς φτάνει ένας Σίφουνας φονιάς

που στο διάβα του τα πάντα σακατεύει!….

 

Πλάι ένας φίλος, ο Νικόλας, την παλιά

την ψαρόβαρκα μου δείχνει που καμάρι

έχει ένα κι ακριβό κι αγωνιά

ο Κυκλάνεμος μη ρθει και του την πάρει!

              

Ήταν σίγουρα δεμένη με σχοινιά

μες σε στέριο λιμανάκι που κρατούσε

τα κύματα  που σπούσανε βαριά

μες στην  άγρια φουρτούνα  που ξεσπούσε!

 

Όμως όρθιο δε μένει, δε κρατεί

ό,τι σίγουρο στο κόσμο ετούτο στέκει

κι ο Τυφώνας με οργή ξεχωριστή

γύρω βρόγχο απ’ το γκρίζο βράχο πλέκει

 

και γκρεμίζει εκειό το γέρικο στοιχειό

μες στο κύμα που ουρλιάζοντας παφλάζει

και τη βάρκα του Νικόλα χίλια δυο

κομματάκια τη σκορπά και τη βουλιάζει!  

 

Κι ο Νικόλας; Αχ  αλί και τρις αλί!

πέφτει άψυχος στα κύματα τ’ αγρίμια

με σπασμένη την καρδιά του σαν γυαλί

μπρος στη βάρκα του που έγινε συντρίμμια…