Η ΠΡΩΤΗ ΛΕΞΗ

[ΣΤΕΛΙΟΣ ΦΡΑΓΚΑΚΗΣ]

Η ΠΡΩΤΗ ΛΕΞΗ

 

Βλαστάρι, νιόβγαλτο λουλούδι,

μόλις στη γη ’ρθες αγγελούδι

κι άνοιξες τ’ άνηθα τα φτερά σου

ήταν κι ευτύχησα κοντά σου

να αισθανθώ πρώτη φορά

αυτό που λέγεται χαρά,

 

όταν σιγά, σε μια στιγμούλα

μια λέξη ψέλλισες: Μανούλα!..

                     *

Με τη λεξούλα που μας είπες

παραμερίζοντας τις λύπες

άνοιξες λούλουδο τ’ Απρίλη

τα σφραγισμένα μας τα χείλη

και βγήκε έξω, τι να πω;

ό,τι εκφράζει έν’ αγαπώ!...

                    

Μια λέξη θεϊκή: Μανούλα!...

σαν ήσουν δυο  χρονών παιδούλα

                    *

Σαν τη μυρόβλητη γαρδένια

που κάθ’ αυγή μενεξεδένια

το  άρωμα της αναδεύει,

κι όλα τα λούλουδα φιλεύει,

μωράκι τόση δα σταλιά

όμοιαζες, όταν τα πουλιά

 

πήραν τη πρώτη σου λεξούλα

και την τραγούδησαν: Μανούλα!...