ΣΤΗΝ ΝΕΦΕΛΗ ΜΑΣ

[ΣΤΕΛΙΟΣ ΦΡΑΓΚΑΚΗΣ]

 

ΣΤΗ ΝΕΦΕΛΗ ΜΑΣ   

Ήταν Σεπτέμβρη δεκαεπτά

που η Πίστη κι η Ελπίδα

κι Αγιά Σοφιά γιορτάζανε

που ’ρθες στη γη και σ είδα

 

μπουμπούκι που πρωτάνοιγε     ,

στο φως αυτού του κόσμου,

μωράκι μου αγγελόφερτο

μικρέ ανθέ του δυόσμου!

 

Δροσοσταλιά το δάκρυ σου

στο πρώτο σου το κλάμα,

στην αγκαλιά της μάνας σου

ανάβλυζε Άγιο Νάμα,

 

που ‘σκυβαν και το μάζευαν

με φίλημα οι Αγγέλοι

ζυμώνοντας αντίδωρο

με γάλα και με μέλι!…

 

-Ήλιε, που τ άνθια ντύνονται

κι ανοίγουν στο φιλί σου

ζέστανε αυτό το λούλουδο

που ανθίζει στην αυλή σου,

 

γιατί ετούτο το μωρό

που σιγοτουρτουρίζει

πρώτη φορά τη παγωνιά

του κόσμου αυτού γνωρίζει!

 

-Μοίρα, να ‘σαι καλόγνωμη

για ετούτο το Αγγελούδι   

και τ’ αύριο κάνε του να ρθεί,

 με γέλιο και τραγούδι.

         

-Αυγούλα έλα, ντύσε το

με τα ασημικά σου

χαρίζοντας του ομορφιά

από τα χρώματα σου

 

-Γλυκιά Μητέρα του Χριστού

δώσε του υγειά να ζήσει

χέρι γερό να κρατηθεί

να μη παραπατήσει

 

γιατί είναι τοσοδά μικρό

νιογέννητο ζαρκάδι

που λαχταράει τη στοργή,

τη ζεστασιά, το χάδι!…