Στο καπηλειό το «ΜΕΣΑ ΠΕΡΝΑ»

[ΣΤΕΛΙΟΣ ΦΡΑΓΚΑΚΗΣ]

 

Στο καπηλειό το «ΜΕΣΑ ΠΕΡΝΑ» 

μόνο Σαββάτο, Κυριακή

υπάρχει ακόμα μια Λατέρνα    

που παίζει φίνα μουσική…!

Καιρού κι αυτή απομεινάρι

με τη βραχνή της τη μιλιά

τις θύμισες μου θε να πάρει

για ‘να σεργιάνι στα παλιά…

Εκεί, με βλέμμα δακρυσμένο

σε μια καρέκλα αδειανή,

ένα μου φίλο περιμένω

που χρόνια έχει να φανεί!

Εσυναντιόμαστε οι δυο μας

σε αυτό το φτωχοκαπηλειό

και πνίγαμε το βάσανο μας

σε δυο κιλά κρασί παλιό,

λέγοντας για τα περασμένα

κι όλα που εφύγαν τα παλιά

της ζήσης μας τα χαλασμένα,

και πίναμε γουλιά – γουλιά…

Τώρα στην άκρη της ταβέρνας

σ ένα τραπέζι μοναχός

έχω απομείνει μόνος, ένας

απ τους φτωχούς ο πιο φτωχός!

Κι ως η λατέρνα ανασαίνει

στη γνώριμη μας μουσική

-Ω ώρα άγια ευλογημένη!

Φίλε, θαρρώ πως είσαι εκεί…

Με το ποτήρι μου γεμάτο

και το δικό σου αδειανό

που το ‘πιε η Μοίρα «άσπρο-πάτο»

όλους τους γύρω μου κερνώ.

Στο καπηλειό το «ΜΕΣΑ ΠΕΡΝΑ»

έστω κι αν μίσεψες εσύ

πάντοτε θα ‘χω και για σένα

μια κούπα με παλιό κρασί

και στη φιλιά μας θα το πίνω

κερνώντας κι από να κιλό

όλους εκείνους που θα κρίνω

                                       πως με περνούνε για τρελό!