Ο ΜΑΡΙΑΣ

[ΣΤΕΛΙΟΣ ΦΡΑΓΚΑΚΗΣ]

Ο ΜΑΡΙΑΣ

Μια χαραμάδα σε μια πόρτα σκουριασμένη

άφηνε τόπο να περάσει λίγο φως,

σε ένα Τολ γεμάτο μούχλα π’ αναδένει

σάπιο αέρα!... Ένας κούφιος στοχασμός

επάνω γέρνει

σε μιαν ελπίδα απ’ το καιρό σακατεμένη,

νόστος κρυφός!…

 

Έξω περνούσε πάλι ο ίδιος στρατιώτης

βωμολοχώντας, ένα άγριο σκυλί

μες στο σκοτάδι π’ αλυχτούσε, ’νας προδότης

που μας βασάνιζε με μίσος και χολή

Ισκαριώτης

για λίγη πρέζα από χασίς, μια κι ήταν πότης,

μορφή τρελή!…

 

Τα όνειρα μου κουρελόχαρτα στ’ ανέμου

το κυκλογύρισμα σκορπήσαν χίλια δυο

μικρά κομμάτια και μαζί τους οι βουλές μου

και τα πιστεύω μου για δίκιο, ρημαδιό

Ιησού Χριστέ μου

ήταν κι εγώ να κουβαλήσω πάνωθε μου

βαρύ Σταυρό

 

και να ματώσω όταν μου ’παν να ’πογράψω

κάποια μου δήλωση «ενώπιον της αρχής»

πως απαρνιέμαι όσα δίδαξες! Να γράψω

ότι θα είμαι «εθνικόφρων αμιγής»…

Μου ’ρθε να κλάψω,

και την οργή μου, μαύρη πέτρα να  πετάξω

στ άκρια της γης!…

 

Έξω το κύμα ένας θρήνος να παφλάζει

πάνω στα βράχια κι ένας άγριος βοριάς

μέσα στο Τολ παγερός με βια να μπάζει

σκουριά και δάκρυ και ο σύντροφος Μαριάς

να μη φωνάζει!

Σώπασ’ ο φίλος!… Πάνω τ’ άπλωσε τ’ αγιάζι

κειός ο φονιάς. 

 

Μια χαραμάδα σε μια πόρτα σκουριασμένη

άφησε τόπο να ξεφύγει μια κραυγή

σαν μουγκρητό ενός θεριού που χάμω γέρνει

με το μαχαίρι καρφωμένο στη πληγή

να το πεθαίνει!…

Ήταν του δίπλα μου η φωνή πλημμυρισμένη

πόνο κι οργή!…