ΑΜΠΟΤΕ..!

[ΣΤΕΛΙΟΣ ΦΡΑΓΚΑΚΗΣ]

 

                   ΑΜΠΟΤΕ

                           I

Άμποτε να ’μουν του δρυμού το παθιασμένο αηδόνι

που διαλαλεί στο ταίρι του βραδιάζει-ξημερώνει,

με κείνη τη γλυκολαλιά

όπου γητεύει την καρδιά και τ’ άγρια μερώνει,

να ’ρθω κοντά σου συντροφιά τη μέρα που τελειώνει

μαζί να φτιάξουμε φωλιά...!

                       R

Άμποτε να στεκόσουνα

νυφούλα στο πλευρό μου

και τ’ αστεράκι της αυγής

πάντα στον ουρανό μου

                      II

Άμποτε να γινόμουνα μικρό μελισσοπούλι

να ερχόμουν να σου τρύγαγα, μαβί δροσάτο γιούλι

τον σμαραγδένιο σου ανθό

φιλί-φιλί  και παίρνοντας το μύρο της δροσιάς σου

στ’ ονείρου το αλάργεμα στη πλάνα αγκαλιάς σου

τα βύθια μέσα να χαθώ…!