ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΚΙ ΕΝΑ ΚΑΙΡΟ

[ΣΤΕΛΙΟΣ ΦΡΑΓΚΑΚΗΣ]

MIA ΦΟΡΑ KI ENA KAIΡO…!                                                       

 

Μια φορά κι ένα καιρό

μου ’παν και σας ιστορώ

τραγουδούσαν τα πουλιά   

με ανθρώπινη λαλιά!

και στον ερχομό της μέρας

μες  τους ήχους μιας φλογέρας

ένας έρωτας βοσκός

ανταπάνταγε κι αυτός!…

και στο δειλινό, σαν πάλι 

ένας ήλιος σαν κοράλλι                                                    

άλικο, έρχονταν να ντύσει

με γαρούφαλλα τη δύση,

γλύκαιναν το βάσανο σου

τραγουδώντας στο καημό σου

 

Μια φορά κι ένα καιρό,

 μου ’παν και σας ιστορώ

τα γλυκόλαλα πουλιά

μας κρατούσαν συντροφιά.

κι όταν μόνος στοχαζόσουν

ζούσανε το όνειρο σου

και σου απλώναν αγκαλιά

τα λευκά τους τα φτερά

κι αν τη μοναξιά φοβόσουν

φτερουγούσαν στο πλευρό σου

κι όταν θόλωνε η ματιά σου

σκούπιζαν τα δάκρυα σου

κι  έγερνες στα δυο φτερά σου

π’ άπλωναν για αγκαλιά τους

 

Μια φορά κι ένα καιρό

μου ’παν και σας ιστορώ

βρίσκοντας στους ουρανούς

για εμάς τους ταπεινούς

πάνω στης αυγής το άστρο

ένα διαμαντένιο Κάστρο

που  ’χε ανοιχτή τη πόρτα

διάπλατη με χίλια φώτα

και για σένα και για μένα

μ’ ήλιους κι άστρα διαμαντένια

μαγιοβότανα σπαρμένα

που όποιοι τα ’πιναν μπορούσαν

πίκρες κι έννοιες να ξεχνούσαν

 

Μια φορά κι ένα καιρό,

μου ’παν και σας ιστορώ

οι μικροί μας οι αγγέλοι

έφερναν καρπούς με μέλι

κι όταν οι αποδιωγμένοι

της Εδέμ, καταραμένοι

δέθηκαν στα βάσανα τους,

μίσος έγινε η φιλιά τους,

κι όποτε τα συναντούνε

μ’ απονιά τα τουφεκούνε

κι όταν σμήνος τα σκοτώνουν

τραγουδώντας καμαρώνουν

μ’ έπαρση, κι’ όπου βρεθούνε

με χαρά το διαλαλούνε!!!!