ΚΡΗΤΗ ΑΦΕΝΤΡΑ

[Στυλιανός Φραγκάκης]

ΚΡΗΤΗ ΑΦΕΝΤΡΑ                                 

 

Κρήτη Αφέντρα, Μάννα μου, Ανάσα μου κι Αγέρα,

που σε φορώ χρυσό σταυρό στο στήθος νύχτα-μέρα

ξενητοπούλι όταν ΄ρθω, ένα λυγμό μου πνίγω

σαν την ανάσα σου αγρικώ και δε μπορώ να φύγω!... 

 

Λεβεντογέννα, του σεβντά και της μερακλοσύνης 

στα λίγα που σου δάνεισαν έχεις πολλά να δίνεις. 

Τα γκέμια τ’ ονείρου κρατάς του Κρητικού λυράρη

π’ αναστατώνει τις καρδιές με τα άγιο του δοξάρι.

 

όταν με πάθος τραγουδά Μινωπριγκιποπούλα,

του έρωτα το βάσανο ! Μες στη κροκάτη αυγούλα,

πούλια γλυκιά λευκόχρυση, ντυμένη στο γιορντάνι

μοιάζεις ξανθό δαφνόφυλλο στης δόξας το στεφάνι

 

ριγμένο στ΄ αφροκύματα, στ΄ αγρίμια που βρυχιούνται

ίδια με μαυρομάνικο μαχαίρι που φοβούνται

όσοι σου θίγουν την τιμή, πανώρια ως έχεις γείρει

απ΄ το νοτιά ως το βοριά Γραμβούσα ως Ακρωτήρι!…

 

-Όσο περνάει ο καιρός κι η ζήση μου μικραίνει

κατέχεις ίντα λαχτάρισα πατρίδα αγαπημένη;

Πίνοντας σπιρτοτσικουδιά και μοσχοκοτσιφάλι

το ψηλορείτικο κρασί, για μια φορά και πάλι,

 

φορώντας τα σαλβάρια μου, το κρουσομάντηλό μου,

να παίξω χαρομπαλωτιές στον παραλογισμό μου!…

Να σύρω πρώτος το χορό το γοργοπεντοζάλη

στους ήχους της βροντόλυρας και μες στην παραζάλη

 

φέρνοντας βόλτα το κορμί στης νιότης τη σπιρτάδα,

απ’ την καρδιά μου να σου πω τούτη τη μαντινάδα:

Σε σένα Κρήτη που αγαπώ κι όπου λατρεύω τόσο

χρωστώ σου τάμα το κορμί και θα ’ρθω να στο δώσω!

 

Αυτά σου γράφω, Κρήτη μου, με αίμα αντί μελάνι

πριν το στερέψει η ζωή στην ώρα που προφτάνει

πως μες στα μύχια της καρδιάς συντρόφισσα θα σ΄ έχω

για να μπορώ της ξενιτιάς τα βάσανα ν΄ αντέχω!…