ΟΓΔΟΝΤΑΔΥΟ ΦΘΙΝΟΠΩΡΑ

[Στυλιανός Φραγκάκης]

ΟΓΔΟΝΤΑ ΔΥΟ ΦΘΙΝΟΠΩΡΑ

 

Ογδόντανταδυό φθινόπωρα

ως τώρα τα μαλλιά μου

με χρώμα βάφαν’ ασημί

και μου λυγούσαν το κορμί

στα σιωπηλά σταλάζοντας 

φαρμάκια στη καρδιά μου!

 

 Ογδόντανταδυό φθινόπωρα!

Είναι πολλές χιλιάδες

οι μέρες που φυλλομετρώ

που δε μ’ αφήσαν να χαρώ 

περνώντας μ’ από βάσανα

και πέτρες συμπληγάδες!

 

 Ογδόντανταδυό φθινόπωρα,

διαβήκανε κοντά μου

μ΄ αθόρυβες πατημασιές

γεμίζοντας με μαχαιριές

π’  άφησαν τα σημάδια τους

βαθιά μες στη καρδιά μου!

 

Ογδόντανταδυό φθινόπωρα

τα πέτρινα μου χρόνια!

Πως διάβηκαν αληθινά

χιλιάδες τόσα δειλινά;

Πως φύγαν!... Πως αλάργεψαν

όπως τα χελιδόνια!...