Ανόητη γραφή στο τζάμι...

[Πάνος Παταγιάννης]

Και να η νύχτα, αυτή η νύχτα που κοιτώ τα χνώτα μου στο τζάμι…
Σχεδιάζω καρδούλες και ονόματα σα να ‘μαι μικρό παιδάκι….
Ακούω κλειδιά και την πόρτα να κλείνει διακριτικά, όπως τα βήματά σου.
«Ήρθες;» και σκουπίζω γρήγορα το τζάμι, σου κρύβω τα μυστικά μου…
«Κάθισε δίπλα στην φωτιά, να ζεσταθούν τα χέρια σου, να σε αγγίξω»
Φυσάω την φωτιά και οι στάχτες ξυπνούν από το λήθαργο, η ζέστη με κάνει και δακρύζω!
«Αγάπη μου πού χάθηκες, τόσο καιρό στα όνειρά μου σε θυμάμαι»
Όμως τη λησμονιά δεν άφησα να με αγκαλιάσει….
Τόσα ψέματα τα χείλη μου ποτέ δεν είχαν πει στους γύρω…μάτωσαν κι αυτά!
«Θες να κοιμηθείς εδώ απόψε;» απεγνωσμένα σου ζητώ την παρουσία σου, να σε βλέπω να κοιμάσαι….ένας άγγελος δίπλα μου…κι εγώ σου δένω τα φτερά!
Εσύ όμως δε μ’ ακούς…..γιατί ποτέ σου δε με ακούς;
Ίσως να ονειρεύομαι πάλι ότι είσαι εδώ….ξέρεις τι κάνει η μοναξιά, η απαλή μουσική και το κρασί….μα εγώ βλέπω τα μάτια σου που με κοιτάζουν, αισθάνομαι την γλυκιά σου αύρα!
«Μην φεύγεις, κάτσε λίγο ακόμα»…… «ή εκεί που πας πάρε με μαζί σου»
Το ξέρεις πόσο πονάει η μοναξιά, ποιος είναι αυτός άλλωστε που δεν το γνωρίζει….
Αλλά εσύ σηκώνεσαι, περπατάς, γυρίζεις σε εμένα να με δεις…. «Μη μου λες αντίο με το βλέμμα σου»….
Κλείνεις την πόρτα πάλι πίσω σου διακριτικά κι εγώ τρέχω στο τζάμι να σε δω που μακραίνεις και πας μακριά μου….
Η ανάσα μου φανερώνει ό,τι έσβησα όταν με επισκέφτηκες…θες να σου φωνάξω αυτό που βλέπω;….είσαι ήδη πολύ μακριά, δε θα με ακούσεις….
«Κρυώνω…» συλλαβίζω ψιθυριστά «κι εσύ δεν ήρθες, τι κι αν σε κάλεσα, δεν ήρθες…και πέφτω» μην φοβάσαι ποτέ δεν θα ρίξω το φταίξιμο σε εσένα….
«Αντίο!»

Πάνος Παταγιάννης