Η Μελωδία είναι το Α και το Ω της διαχρονικότητας ενός τραγουδιού.

[Γιάννης Κύρης]

Εχουμε κάνει μπόλικες συζητήσεις στο φόρουμ σχετικά με την ιεράρχηση των αξιών της μουσικής και του στίχου σε ένα τραγούδι.

Αναμφισβήτητα σε αυτό το είδος μουσικής (τραγούδι) και τα δύο είναι εξ ίσου σημαντικά και απαραίτητα.

Ομως η ιστορία του παγκόσμιου τραγουδιού άλλα λέει.

Τραγούδια που αγαπήθηκαν το οφείλουν πρώτιστα στη μελωδία τους.

Σε κάποιο επόμενο post μου θα παραθέσω καμμιά 50ριά πασίγνωστα διαχρονικά τραγούδια που ο στίχος έπαιξε δεύτερο ρόλο στην καριέρα τους.

Πολλοί από μας δεν ξέρουμε καν το στίχο αγαπημένων μας τραγουδιών.

Μιλάω για τα ξενόγλωσσα τραγούδια.

Δεν το κάνω για να μειώσω την σημασία του καλού στίχου σε ένα τραγούδι (είπαμε 50-50 είναι) αλλά για να υπογραμμίσω την τεράστια δύναμη της μελωδίας σαν συστατικό της καταξίωσης σε πρώτη φάση και της διαχρονικότητας σε δεύτερη φάση.

Οι αθάνατοι Beatles συγκινούν ακόμα όλο τον μουσικόφιλο πλανήτη με τα τραγούδια τους της δεκαετίας του 60.

Δεν πιστεύω πως υπάρχει άνθρωπος που να αποδίδει στο στίχο την τρομακτική αυτή διαχρονικότητα τους.

Επειδή όμως κάποιος μπορεί να μου παραθέσει την "βαρύτητα" του ονόματος Beatles στην δημοτικότητα των τραγουδιών τους θα χρησιμοποιήσω το παράδειγμα ενός άσημου από τα ΜΜΕ δημιουργού.

Κι αν ο μουσικόφιλος κόσμος σήμερα, σε παγκόσμια κλίμακα, είναι στερημένος και απογοητευμένος, είναι από την έλειψη ΜΕΛΩΔΙΑΣ.

Στίχοι γράφονται συνεχώς όλα αυτά τα χρόνια και πολλοί είναι άψογοι.

Χωρίς μελωδίες όμως πάνε χαμένοι.... Δεν λένε τίποτε.

Αν η μελωδία δεν λέει, δεν λέει και το τραγούδι.

Αν η μελωδία απουσιάζει (βλέπε hip-hop, rap κλπ), όσο κι αν σκίζει ο στίχος, το τραγούδι έχει ένα μήνα ζωής.

Και εδώ στην χώρα μας, στιχουργούς έχουμε και πολλούς και άξιους.

Πού είναι οι σύγχρονοι μελωδοποιοί;

Πως να απογειωθεί το καημένο το τραγούδι και να γράψει την ιστορία του; Πως να περάσει τα σύνορα;

Κλασσικό λοιπόν παράδειγμα, σε όσα ισχυρίζομαι, ένα λατρεμένο από όλο σχεδόν τον κόσμο τραγούδι.

Πάνω από 40 χρόνια ζωής, το τραγούδι αυτό αγαπήθηκε χωρίς ποτέ κανείς να καταλάβει το στίχο του!!!

Απόδειξη πως η διαχρονικότητα στα τραγούδια οφείλεται στη "μουσική" τους.

Απολαύστε το μαζί με μια λίστα με 15, ενδιαφέρουσες διασκευές του (με ένα κλικ):

Πρώτο στη λίστα που θα δείτε είναι η πρώτη εκτέλεση από τους Procol Harum.

A Whiter Shade Of Pale

[Γιάννης Κύρης]

Ολοι αγαπήσαμε το πανέμορφο τραγούδι "Δι' ευχών" που τραγούδησε η Χαρούλα Αλεξίου σε σύνθεση Νίκου Αντύπα και στίχο Λίνας Νικολακοπούλου.
Τέλειο πάντρεμα σύνθεσης και στίχου. Για την ερμηνεία δεν σχολιάζω γιατί η Χαρούλα δεν παίζεται....

Κι όμως το διεθνές διαβατήριο το χρωστάει αποκλειστικά στη μελωδία του.

Εδώ και 10 χρόνια ακούγεται σε όλο τον κόσμο στην Αμερικάνικη εκτέλεσή του από την Alannah Myles.

Μπράβο ρε Νίκο, δικαίωσες τους παλιούς ροκάδες που κάτι ξέρουν από μελωδία που απουσιάζει τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας.

Ακούστε την όμορφη αμερικάνικη εκτέλεση από την Alannah Myles:
http://www.youtube.com/watch?v=Ltt6qvY7ETU&feature=player_embedded

[Antonis Plessas]

Σε ότι με αφορά η γνωριμία μου με τον στίχο γίνεται μόνο αν η μουσική με τραβήξει. Στην κορυφή της ιεράρχησης μου είναι η μελωδία και ακολουθούν η εναρμόνιση, η ενορχήστρωση και η μουσική εκτέλεση - ερμηνεία.

Αν η μουσική δεν με κερδίσει τότε δεν υπάρχει ευκαιρία για τον στίχο. Το πάντρεμα καλής μουσικής και καλού στίχου δίνει στα τραγούδια τη μοναδικότητα εκείνη που τους επιτρέπει να υπάρχουν διαχρονικά οπότε και ο στίχος βρίσκει τη θέση του στην καρδιά μου.

Αν πάλι με κερδίσει η μουσική τότε ανοίγεται ένα παράθυρο για να ασχοληθώ και με τον στίχο χωρίς αυτό να είναι όμως αναγκαίο.

[marathon]

Πως να απογειωθεί το καημένο το τραγούδι και να γράψει την ιστορία του; Πως να περάσει τα σύνορα;
Με ελληνικό στίχο, δεν έχει καμμία ελπίδα να περάσει τα σύνορα...άντε να φτάσει μέχρι την Αλβανία...

Εάν παραδεχθούμε, ότι η φωνή είναι ένα (ιδιαίτερο) μουσικό όργανο με τα δικά του χαρακτηριστικά και συμμετοχή σε ένα μουσικό σύνολο, προφανώς και με συγκινούν τα τραγούδια της Jopek στα πωλονικά και της Aziza στα αζέρικα...και ας μην καταλαβαίνω καμμία από τις δύο γλώσσες. Άρα (όπως λές και εσύ-έμμεσα-φίλε Γιάννη) στίχος, μελωδία, δεν είναι 50-50. Η μουσικότητα, σε ένα πιο διευρυμένο, παγκόσμιο επίπεδο, βαρύνει περισσότερο.