Η ρετσινιά

[Αρτέμης Αξαρλής]

Ήταν ρετσινιά στο επίθετο

που στο ρεύμα το αντίθετο

με έριξε μια μέρα.

Ποιό μικρός, παιδί , δεν γνώριζα

τίποτε δεν ξεχώριζα

απ’ του γέρου μου τη τρέλα!

Μα κάποιοι …λεχροί το στήσανε

στο τοίχο με κολλήσανε

τους έφταιξε εκείνος!

Σαν όρθωσα ανάστημα

θεωρήθηκε αμάρτημα

και έγινα το κτήνος!

Εγώ, που ονειρευόμουνα

να γίνω κάποιος άλλος

τώρα, με δείχνουνε και λεν.

Είναι ο διαβόητος,

φονιάς, ο πιο μεγάλος!

Κάθε μικρό μου ολίσθημα

τάραζε λέει το σύστημα,

ανέτρεπε τη τάξη.

Έτσι, το πρώτο πόρισμα,

με εμφάνιζε απόστημα,

που έπρεπε να σπάσει!

Η ρετσινιά ήταν αρκετή

και μ’ έφερε σ’ ένα κελί

μονάχος να σαπίσω.

Όλα μου τα κατάστιχα,

με μαύρη γομολάστιχα

απ’ το μυαλό να σβήσω!