<< Περπατώντας το δικό μου αδιέξοδο >>

[elian]

Περπατώντας το δικό μου αδιέξοδο
σε ψάχνω μα ποτέ δεν είσαι εκεί,
ποτέ δεν ήσουν γι’ αυτό δε σε βρίσκω.
Περπατώντας το δικό μου αδιέξοδο,
ανακαλύπτω αυθαίρετα παραπήγματα
σοβάδες,γκρεμισμένα θεμέλια
πάνω σε χώμα γόνιμο.

Κάποτε θυμάμαι μου χαν πει
για ένα μέρος μ’ ανθισμένα χαμόγελα,
σ’ αυτό το μέρος μικρό παιδί
ονειρευόμουν να μεγαλώσω.
Κάποτε θυμάμαι μου χαν πει
‘‘θα έρθει κι η δική σου ώρα
μα είναι ακόμη νωρίς γιε μου’’.

Τείνει ο ουρανός να χάνει το φως
κρίμα στο κρίμα θα λέγαν οι προπάτορες,
σημεία των καιρών θα χρήζαν οι προφήτες.
Τείνει ο ουρανός να χάνει το φως
αδιαίρετό κομμάτι εν σάρκα μία,
γλυκιά η αφύπνιση του νου
σαν μέλλει να έρθει.

Πλανόδιος εραστής και σαρκοβόρο
στη γλώσσα,στο λόγο και στην πένα
σαρκάζει'το φόβο προπηλακίζει,
το δόγμα του τάχα ονείρου δικού μου.
Πλανόδιος εραστής και σαρκοβόρο
κάτω απ’ το κρεβάτι μου φιγουράρει
το πιο όμορφο ψέμα.

Ενθάδε κείται η αιώνια αγάπη
κάποιας άγνωστης φύσης ιστορία,
λοιδόρησα τη σκέψη πως υπάρχεις
δυο συλλαβές σηκώσανε κύμα.
Ενθάδε κείται η αιώνια αγάπη
πάνω στην πέτρα αγγίζω εσένα'
αυτό είναι αγάπη θαρρώ.