<<νύχτες ποτάμια>>

[elian]

Νύχτες θολές,
ισχνή ορατότης.
Λεπτές κλωστές
το κουβάρι της νιότης.

Βαραίνει η χλαίνη
τον ρου συννεφιάζει
η κίτρινη σκόνη.
Σε κρύο βαγόνι
ο νους σκοτεινιάζει
κι η ανάσα κομμένη.

Στο τέλος του δρόμου
μια ράγα σπασμένη
που κόβει ανάσα.
Ανόητη φάρσα
στις φλέβες να σέρνει
μουσώνες του κώμου.

Κλειδί στειρωμένο
σε μήτρα που κλείνει
το χρόνο μαζί της.
Ζητιάνος προφήτης
σε δέρμα που ντύνει
παιδί φιμωμένο.

Νύχτες ποτάμια
πληγές και φιλντίσι.
Στερνά λιμάνια
σωπαίνουν στη δύση.

[Μαίρη Φασουλάκη]

.... Αυτό είναι που με συγκίνησε περισσότερο elian... αλλά και ο τρόπος γραφής σου γενικότερα διαφέρει, είναι ιδιαίτερος... Το συγκεκριμένο έχει μια άλλη εσωτερικότητα για όσους ξέρουν απο τους κώδικές της... Η ανθρώπινη έκφραση έχει ιερότητα για όσους έχουν την πρόθεση να την αναγνωρίσουν και να τη νοιώσουν ως μια "άλλη" επικοινωνία ψυχών και όχι μόνο ως στίχο για τραγούδι ...