Με Μόνη Συντροφιά την Υπομονή...

[Χρυσοβαλάντης Φωτεινιάς]

Η Οργή και η Λύπη έκαναν το κλάμα μου τραγούδι...Σαρανταδυό μορφές αγνάντεψα στο Κολοφώνα της Σκέψης. Φωνές μέσα στη σιωπή, σιωπή μέσα στο βουητό. Η Θύμηση φαρμακώνει το Παρόν και η Προσμονή κάνει το Μέλλον να μοιάζει σύντομα αιώνιο. Η Ελπίδα άνοιξε τα φτερά της και πέταξε μακριά. Φεύγοντας ήταν σαν να βροντοφώναζε πόσο ψεύτικη και δόλια πάντα ήταν. Απαρηγόρητος προχώρησα στο σκοτάδι, έτοιμος να αποσυρθώ στα βαθιά δώματα της Θλίψης, χιλιοεπισκεπτόμενα, μα αυτή τη φορά μου έπιασε το χέρι η Υπομονή και μου είπε πως όλα θα πάνε καλά.

Δε ξέρω πόσο καιρό έμεινα στην αγκαλιά της, μα σιγά σιγά η Κυρά άρχισε να ξεθωριάζει.

Κι έτσι κινδυνεύω να μείνω μόνος στο Σκότος του μυαλού μου.

Η Ελπίδα συνεχίζει να πετά στον φθαρτό ουρανό, χλευάζοντας με που τη πίστεψα κάποτε...

Στο μυαλό η Σκέψη ψιθυρίζει μία αλήθεια: "Δεν υπάρχει Ελπίδα, μα μόνάχα Υπομονή. Η Υπομονή δε προδίδει, δεν είναι φρούδα, μα όπως φαίνεται ούτε και αιώνια..."

Βρίσκομαι λοιπόν στα χέρια της Κυράς Υπομονής, φαινομενικά αστείρευτα ενεργητική, κουρασμένη όμως από τη παρέα μου... Η Γη δε με έχει καταπιεί ακόμα, δε με έχει πάει στα έγκατα του Εαυτού μου...

Η Υπομονή με κρατά για λίγο μακριά από τα Ζωφερά έγκατα της Ψυχης, τόπους τους οποίους φοβάμαι να εξερευνήσω. "Είναι πολύ νωρίς να επισκεφθείς τη Ψυχή", μου ψιθύρισε η Σκέψη ξανά. "Δε ξέρεις τι παγίδες μπορεί να βρεις εκεί", είπε.

Από όλους, ο μέγιστος φόβος μου είναι ο Πόνος, ο οποίος κατοικεί στη Ματωμένη Καρδιά. "Βασανίζει Άκαρδα", μου είχε πει η Λογική, "και ο μόνος τρόπος να σε βρει είναι εαν βρεθείς στο Βασίλειο του".

Όσο σκοτεινά και αν είναι εδώ, το προτιμώ...

"Πρέπει να παραμείνω στο Μυαλό, με μόνη συντροφιά την Υπομονή".

Και εκεί βρίσκομαι ακόμα...

[Μαίρη Φασουλάκη]

Αγαπητέ Χρυσοβαλάντη,
Ίσως να μην έγινα αντιληπτή και είναι φυσικό πολλές φορές σε μια τέτοιου είδους κουβέντα οι έννοιες να συγχέονται.. Ο δρόμος για τη ουσιαστική συνειδητότητα, για την εύρεση της Ψυχής και της Ουσίας της Ύπαρξης φαίνεται καθαρότερα όταν απουσιάζει το Εγώ και ο άνθρωπος αρχίζει να αντιλαμβάνεται την Ύπαρξή του ως μέρος του Όλου. Το Εγώ , δηλαδή η νοητική διεργασία που γεννά τη διττότητα την αντίθεση, το αρνητικό και το θετικό, το καλό και το κακό( για να τα πω πιο απλά) είναι απλά ο δημιουργός του Φόβου και και του Σκοταδιού που δεν αφήνει την καρδιά να "δει" καθαρά.. Πόσες φορές εκλογίκευσες τη διαίσθησή σου και μετά από μια εκλογικευμένη απόφαση δεν την ακολούθησες και κάποια στιγμή διαπίστωσες πως η πρώτη διαίσθηση, αγνή καθαρή όπως πρωτοβγήκε απ την Ψυχή σου αβίαστα ήταν τελικά σωστή; Πιστεύω πως δεν υπάρχει 'άνθρωπος που να μην το έχει ζήσει αυτό..
Απ την άλλη μεριά καταδικάζεις ( ή μηπως όχι) το σκοτάδι και καλά κάνεις .. αλλά δηλώνεις και το Φόβο ( πολύ σημαντικό κομβικό σημείο για ένα άνθρωπο στο σταυροδρόμι που βρίσκεσαι, όταν λες : " Κι αν περάσουμε στο Φως και δούμε πως είναι πιο επίπονο απ το σκοτάδι; " Από εμπειρία μπορώ να σου πω πως ο πόνος ακολουθεί τον άνθρωπο σε όλη του διαδρομή, απλά με το Φως τον βλέπεις και ξέρεις πως να τον διαχειριστείς.. Ο Φόβος του σκοταδιού όταν δεν ξέρεις τη φυσιογνωμία αυτού που σου επιτίθεται και από ποιό σημείο να τον αντιμετωπίσεις μήπως τελικά είναι δραματικά πιο επίπονος αν όχι αδιέξοδο και εν τέλει ψυχικός θάνατος?
Σε καμία περίπτωση το Εγώ δεν είναι Φως .. Το Εγώ είναι μυαλό, είναι επεξεργασία και εκλογίκευση της θεικής καθοδήγησης , της διάισθησης, του κλικ που δεν είναι εξηγήησιμο και όμως υπάρχει ( δεν μιλώ με θρησκευτικόυς όρους , πες το Συμπαντικής πες το όπως θέλεις, αυτού του Κάτι που ξέρουμε όλοι καλά πως υπάρχει κάπου και μας καθοδηγεί από κει).. και αυτή βγαίνει/ έρχεται, δουλεύει, πηγάζει , βάλε όποιο ρήμα θέλεις... απ την καρδιά ( με τη μεταφορική κι όχι τη χημική/βιολογική της υπόσταση).
Δεν προσπαθώ να σε βγάλω απ τον προβληματισμό σου ούτε να επηρεάσω την κρίση σου για τα πράγματα.. απλά ερώτηση κάνω μήπως τελικά το να βλέπεις να αναγνωρίζεις να αποδέχεσαι και να αντιμετωπίζεις το Φόβο γίνεται καλύτερα με Φως παρά με σκοτάδι?
Άφήσαμε έξω την Αγάπη το μεγάλο ατού του Φωτός ή το αντίστροφο..
Αν το σκοτάδι είναι η απουσία Φωτός .. ο Φόβος είναι απουσία Αγάπης.. κι αυτά δεν είναι δικά μου λόγια.. είναι όμως εμπειρία και αγώνας κερδισμένος και τα μοιράζομαι μαζί σου για τί σε μια αντίστοιχη δική μου αναζήτηση, κάποιοι άλλοι σοφότεροι από μένα βρέθηκαν να κάνουμε αυτή την κουβέντα και πίστεψέ με δεν είχαν άδικο...
Όσο για το κείμενο ναι είναι εκτός από πανέμορφο και αληθινό, γι αυτό για μένα είναι και αφορμή για αυτή την κουβέντα...
Το σημαντικότερο σ αυτο το γήινο ταξίδι Χρυσοβαλάντη μου είναι η διάκριση, το να μπορείς να διακρίνεις κάθε φορά τι σε υπηρετεί και τι όχι.. 7 δις άνθρωποι στον παλνήτη, 7 δις διαφορετικά μονοπάτια για τη μια και μόνη αλήθεια που όλοι ψάχνουμε να βρούμε για να συναντηθούμε εκεί.. σίγουρα το σκοτάδι δεν είναι΄ο καλύτερος οδηγός για τον προορισμό..
σε χαιρετώ και ειλικρινά παρ όλο το βάρος που κουβαλάει το γραπτό σου.. νοιώθω αισιόδοξη ότι είσαι έν όψει ανακαλύψεων που σε λίγο θα σου αλλάξουν τον τρόπο που βλέπεις και διαχειρίζεσαι την πραγματικότητα ( κατ άλλους σοφότερους ψευδαίσθηση) της ζωής που ζούμε εδώ κάτω..
να σαι καλά και σ ευχαριστώ που δίνεςι και μια άλλη διάσταση στις συζητ'ήσεις εδώ, παρ ότι μη καλλιτεχνική, ωστόσο σημαντική για να ανταλλάσσουμε με αλήθεια τις ειδικές μας ποιότητες...
Καλό σου βράδυ .. και κυρίως "Καλό Ξημέρωμα"
Να 'σαι καλά!!!

[Χρυσοβαλάντης Φωτεινιάς]

Σας ευχαριστώ, κυρία Φασουλάκη, βάζετε ακόμη ένα λιθαράκι στο παραπέρα βήμα που προσπαθώ να κάνω. Η Ψυχή είναι ο εαυτός μας, το μόνο που μπορούμε να ονομάζουμε εγώ. Το σώμα είναι το σαρκικό δοχείο της ψυχής και το μυαλό η κινητήριος δύναμη του δοχείου αυτού. Το να περάσουμε τη σκέψη από το μυαλό στη καρδιά και στη ψυχή, δηλαδή το να περάσουμε από τη σκέψη με λογική στη σκέψη με συναίσθημα, φαίνεται μία επίπονη διαδικασία. Η Καρδιά παραποιεί τη πραγματικότητα, αν μπορούμε να μιλήσουμε για πραγματικότητα, και μεταλλάσει τα πάντα με το δικό της τρόπο. Για να περάσουμε από μία θεωρητική ύπαρξη στο πραγματικό Εγώ, φαίνεται πως πρέπει να κάνουμε ένα τέτοιο βήμα. Μα είναι ο καθένας έτοιμος να κάνει αυτό το βήμα οποιαδήποτε στιγμή; Δεν υπάρχουν παγίδες, δεν υπάρχει το ενδεχόμενο της αποτυχίας; Και αν το πραγματικό μας Εγώ, αν το Φως δεν είναι έτοιμο να μας δεχθεί, ή εμείς δεν είμαστε έτοιμοι ακόμη να το δεχθούμε; Η λογική φαίνεται να τα βλέπει όλα σκοτεινά, ίσως να είναι στη φύση μας. Και αν έτσι είναι η πραγματικότητα; Και τι γίνεται εαν περάσουμε στο Φως και δούμε πως είναι πιο επίπονο από το σκοτάδι; Αν περάσουμε στο πραγματικό εγώ και δούμε τον κόσμο όπως πραγματικά είναι, τότε δε θα προτιμούσαμε να είχαμε μείνει στην άγνοια της εσωτερικότητας του μυαλού;
Όσο για το κείμενο, δε γράφηκε για να έχει κάποια λογοτεχνική αξία, αλλά για να εκφράσει με λέξεις πράγματα τα οποία βρίσκονται στο μυαλό. Ήταν απολύτως αυθόρμητο και καθόλου προσχεδιασμένο.

[Μαίρη Φασουλάκη]

Ο μόνος σίγουρος δρόμος για το Φως είναι να έχεις πριν βιώσει την απουσία του και η απουσία του είναι το σκοτάδι. Αυτή είναι και η πρώτη βαθειά βουτιά στα έγκατα της Ψυχής που ποτέ δεν είναι νωρίς για να την κοινωνήσεις. Απ τη στιγμή που ανοίγεις τα μάτια σου σε ανθρώπινο σώμα η Ψυχή είναι το αόρατο εργαλείο της Ύπαρξης. ποτέ δεν είναι νωρίς για να την ψάξεις γιατί ήδη σ έχει και την έχεις .. το θέμα είναι να βρεις το ευλογημένο γλυκό σημείο της που κρύβει το Φως.. και αυτό δεν είναι η Σκέψη.. η Σκέψη είναι προιόν, παράγωγο και συνοδοιπόρος του Εγώ. Το Εγώ είναι ο μεγάλος φίλος της διττότητας που συντροφεύει την ανθρωπότητα απ την αρχή της΄γήινης παρουσίας της. Το καλό και το κακό, το δίκαο και το άδικο, η αγνότητα και η αμαρτία, οι ενοχή και η συγγνώμη, η ζωή και ο θάνατος, η αγάπη και ο φόβος.. το σκοτάδι και το Φως..
Όλα είναι μια ψευδαίσθηση που προκαλείται απ την απουσία του Φωτός.. και τς Αγάπης.. για να φτάσεις σ αυτά τα δυό και να βρεις την Ψυχή που όσο περπατάς πάνω σ αυτόν τον πλανήτη της διττότητας περνάς πάντα μέσα από το σκοτάδι και το φόβο που είναι αντίστοιχα η απουσία Φωτός και Αγάπης, περπατάς ένα μακρύ και δύσβατο μονοπάτι, πέφτεις σηκώνεσαι, μα όταν τα κουβαλάς πάνω σου ότι και να συμβεί.. εσύ ξέρεις πως είσαι εκεί πια και αυτο δεν αλλάζει .. Το σκοτάδι είναι μια παθητική ενέργεια. Εξαφανίζεται με την παρουσία του Φωτός.. το ίδιο και ο Φόβος... ο δρόμος για να πετύχει κανείς τη μόνιμη ( όσο γίνεται μέσα στην διττή ανθρώπινη υπόσταση) παρουσία τους στην Ύπαρξη και την Ουσία είναι η απουσία της Σκέψης και η και μέσα απ αυτή επίτευξη της ισορροπίας του Εγώ..Η απουσία της ψευδαίσθησης της φορεμένης απ τις εξωτερικές επιδράσεις και επιρροές της κοινωνίας και των θρησκευτικών συστημάτων, δεοντολογίας.
Σκέψου με την καρδιά και νοιώσε με το μυαλό.. αυτό είναι ένα πρώτο βήμα.. όχι εύκολο, συμφωνώ.. αλλά και τι είναι εύκολο στη ζωή.. υπάρχει κανείς που να πιστεύει πως ήρθαμε σ αυτόν τον πλανήτη για εκδρομή ?
Η Υπόμονή Χρυσοβαλάντη είναι μάθημα και μάλιστα απ τα σοβαρότερα.. Βιώνοντάς τη μέσα από τη συνειδητά επιλεγμένη και παραγωγική μοναχικότητα και όχι μέσα απ τη σκοτεινή μοναξιά έχεις το χρόνο να παρατηρείς και να ευχαριστείς τα πολύτιμα σκοτάδια που αν το επιλέξεις δεν έχουν άλλη διαφυγή παρά μόνο προς το Φως.. αρκεί να βρει κανείς το σημείο που ανάβει.. και από εμπειρία θα σου έλεγα να ψάξεις λίγο χαμηλότερα απ το Νου.. εκεί που είναι το κέντρο της Ύπαρξης και το Σπίτι της Ψυχής.. Στην Καρδιά.. Α:ν ανοίξει αυτή όλα γίνονται Φως και Αγάπη και αυτές οι δυο Ενέργειες μαζί σε συντονισμό και συνειδητή και μόνιμη διάρκεια παρουσίας στη Ζωή κάνουν τον καινούργιο ( τον καινούργιο και όχι τον καλύτερο) Άνθρωπο..
Από το κείμενό σου διέκρινα κάποια εσωτερικότητα και μια αναζήτηση που ένοιωσα την ανάγκη να απαντήσω σ αυτό και όχι στο αν ως δημιούργημα είναι όμορφο, που είναι.. εξ άλλου έχω απαντήσει αλλού και πολλές φορές για την ιερότητα και την ομορφιά των αυθόρμητων και αληθινών δημιουργημάτων Ψυχής και εσύ δικαιώνεις αυτή μου την θέση με αυτό το κείμενο..