Μετά τη ζωή

[Mallios Stavros]

Κάποτε μπορεί να ‘ρθει αυτή η μέρα
που εγώ κι εσύ θα είμαστε μαζί στον αέρα
Θα μου λες πως πέρασε ο χρόνος
κι απ τον μεγάλο καναπέ θα μας κοιτάει ο κόσμος
μέσα από οθόνες θα γίνουμε διάσημοι
για λίγα λεπτά και μετά πάλι άσημοι
Θα σε κρατάω σφικτά όπως δε μπόρεσα ποτέ μου
θα μου κλίνεις το μάτι θα γελάς δυνατά
κοιτώντας τα είδωλα μας ζητώντας μου κάτι
μ’ ένα σου νόημα σε μια ταράτσα σε ακολουθώ
αφήνοντας πίσω το γνωστό άρωμα σου
λες θα ‘ταν καλά αν μέναμε κρυμμένοι εδώ
σκουριασμένες κεραίες εκπέμπουν μηνύματα
στεκόμαστε ψηλά αλλά μας χτυπάνε σαν κύματα
πρέπει να σκύψεις κράτα σκυφτό το κεφάλι
σε κρατάω σφικτά μη φοβηθείς πάλι
ακολούθησε όλα όσα σου είπα
πίστεψε τα πίστεψε σε ‘σένα,
πρέπει να πιστέψεις
στην καινούρια αγάπη
περπατώντας πάνω από τα κτίρια
βλέπεις τους ανθρώπους βιαστικά υποχείρια
στήνονται στην ώρα τους στη σειρά σαν κοτόπουλα
κι εκτελούνται οι ψυχές τους δίχως κάποιο πρόσχημα
να συνεχίσεις μη κοιτάξεις πίσω
έχω κάνει λάθη τώρα θα τα σβήσω
στις αλάνες που μεγαλώσαμε ερωτευμένοι
στέκουν κάδοι απορριμμάτων που δεν είναι ανοιγμένοι
δείχνουν πατήματα ασφαλή από ψηλά
μη κατεβείς να πατήσεις έχουν καπάκια σαθρά
κιόλα αυτά που κάποτε ονειρευόσουν
τα έχεις πλέον δοκιμάσει και δεν μπορούν να αποδώσουν
συμφωνώ είχαν ωραίο περιτύλιγμα
σου ‘δώσαν πολλά μα πήραν μεγάλο τίμημα
το τίμημα του χρόνου της μοναξιάς το τίμημα
μα είμαι πλέον εδώ χωρίς να χρειάζονται χρήματα
μείνε κι εσύ εδώ ο χρόνος δεν αναπληρώνεται
αγκαλιασμένοι σφικτά τα κορμιά μας φωτιά
στην τροχιά του ήλιου είναι πιο ζεστά,