Πικρό αστείο

[Mallios Stavros]

Την πιο αλλόκοτη εμπειρία
την έχω ζήσει μαζί σου
ένα καλοκαίρι
στην φθηνή εξοχή σου
χαλασμένες κολόνιες
στο μπουφέ του μπαμπά σου
και κορνίζες παλιές
από όταν ζούσε η μαμά σου
στο δωμάτιο
κιτρινισμένα κείμενα
να περιγράφουν εκδρομές
με παλιά αυτοκίνητα
τα πορτραίτα
στους βρώμικους τοίχους
Θυμάμαι τα μάτια σου
να βουρκώνουν στους ήχους
διαβάζοντας ξανά και ξανά
τα δικά της κείμενα
που με ‘να περίεργο τρόπο
θύμιζαν κύματα
η παρακμή
της ανθρώπινης φύσης
που αφήνει πάντα στο τέλος
πικρές ερωτήσεις
ιδρωμένες οι λέξεις
βγαίναν από το στόμα μου
κι αμηχανία
μούδιαζε το σώμα μου
περπατώντας
χάνομαι στον ορίζοντα
μα κρατώ στο μυαλό μου
δικά της ποιήματα