Το είδες το τραγούδι;

[Μαγκλάρας Λάμπρος]

Ε λοιπόν, όσο παίζω κιθάρα (όπως μπορώ) και τραγουδάω για μένα και τους φίλους μου (όπως μπορώ), κανένας δεν μπορεί να μου στερήσει ή να μου στρεβλώσει την προσωπική αισθητική για τη μουσική και τα τραγούδια. Αν όλοι ήμασταν μουσικοί και τραγουδιστές, έστω και ερασιτέχνες σαν εμένα, χωρίς καλή φωνή σαν του Πανταζή ή της Άντζελας Δημητρίου ή του Ρακιντζή ή του Ρουβά και πλήθους λοιπών, κανένας Νίκος Φρανζόλας ή Φοίβος Χατζημπιρμπιλόπουλος και λοιποί μεγαλοσυνθέτες της έδρας (ο νοών) και μεγαλοεκτελεστές (όνομα και πράμα εκτελεστές) δεν θα είχαν θέση στο χώρο και πολύ περισσότερο σαν διαμορφωτές μουσικών ρευμάτων. Χα! Και τους νονούς κριτές που τους βάζεις;
Το internet αποτελεί το μελλοντικό φέρετρο, του επαγγελματισμού της μουσικής τέχνης και την ανάδειξη του ερασιτεχνισμού. Πριν ακόμα κυκλοφορήσει κάποιο CD (ή και κινηματογραφική ταινία) κάνεις έτσι το ποντίκι και το έχεις αντιγράψει αν σε ενδιαφέρει ή το πετάς στην αδιαφορία αν δεν σε ικανοποιεί, βρίζοντας που πέρασαν μερικά λεπτά ακούγοντας επαναληπτικά την ίδια φράση (ρεφρέν) για να σου μείνει και να το εμπεδώσεις;
Μπουρλότο που έλεγε και η Σαπφώ Νοταρά.
Οι εταιρείες - αφέντες - θα κλείσουν όσο και να τινάζουν για λίγο ακόμα τα πόδια σαν τον γάιδαρο πριν τα τινάξει ο ίδιος. Οι κριτικοί που καθοδηγούν το που θα πάει το τραγούδι, θα μείνουν με την "κριτική" στο χέρι (ο νοών).
Βλέπω στην τηλεόραση μια διαφήμιση - παράκληση - ζητιανιά (αφορά τον κινηματογράφο, αλλά το ίδιο ισχύει και για τις εταιρείες δίσκων) να μη γίνονται αντιγραφές ξέρετε γιατί; Γιατί θα μείνουν εργαζόμενοι στο δρόμο. Πόνος για τους εργαζόμενους (!) και όχι για την τσέπη τους για να πουλάνε φύκια για μεταξωτές κορδέλες ή αλλιώς σκουπίδια, στα κορόιδα ακροατές και μπανιστηριτζήδες.
Το γνωστό παλιό κόλπο. Βάζουμε μπροστά στη συνείδηση του κοσμάκη τους εργαζόμενους, για να διασφαλίσουμε τα συμφέροντά μας. Ωστόσο όταν είμαστε μέσα στο παιχνίδι της αγοράς και τους εργαζόμενους εκμεταλλευόμαστε, όσο μπορούμε και στον κόσμο δίνουμε αυτό που ευκολύνει και τη δουλειά και το κέρδος μας. Μπαίνει ο παραγωγός στο μαγαζί που τραγουδάει ο φιρμάτος και στέκονται όλοι κλαρίνο. Σιγά ρε φίλε. Μάθε πρώτα τι είναι A# και μετά κάνε τον καμπόσο.
Ε, όχι. Μπουρλότο που έλεγε και η Σαπφώ Νοταρά.
Οι νέοι να μάθετε μουσικοί. Οι παλιοί να παροτρύνουν τους νέους σε αυτό τον τομέα. Μην έχουμε ανάγκη τους εκμεταλλευτές της αισθητικής μας. Αύριο μόνο έτσι θα κινούνται τα πράγματα και στη μουσική και στο στίχο και στη συγγραφή των βιβλίων (εκδότες, άλλοι έμποροι της τέχνης με τα κριτικοτσιράκια τους). Ακούσατε για την ψηφιακή ανάγνωση; Σε μια ηλεκτρονική συσκευή βάρους 250 γραμμαρίων θα χωρούν 1500+ν βιβλία μεσαίου μεγέθους. Μια βιβλιοθήκη που κανένας σχεδόν δεν θα προλάβει να διαβάσει εκτός και είναι κατάκοιτος. Μόνο ο συγγραφέας θα αμείβεται. Να μια απάντηση του μέλλοντος για τα πνευματικά δικαιώματα, χωρίς παρεμβολές μεσαζόντων. Κάηκε η γούνα τους και δεν το πήρανε χαμπάρι. Δεν είμαι προφήτης ή μάγος. Τα βλέπω να έρχονται ευτυχώς.
Ξέρεις τι είναι να πουλάνε στην Ιπποκράτους βιβλία με το κιλό; Τόση ξεφτίλα και μου βάζουν μπροστά τους εργαζόμενους; Ποιους εργαζόμενους ρε; Αυτούς που στύβετε σαν τα λεμόνια;
Έξω έμποροι από την τέχνη.
Μπουρλότο που έλεγε και η Σαπφώ Νοταρά.
Το είδες (!) το τραγούδι;

ΥΓ: Αν ανοίξεις το στόμα σου φίλε, αποκλείεται να τραγουδάς χειρότερα από πολλά φιρμάτα ψάρια. Ναι σου λέω.