Ξέρω πως

[Mallios Stavros]

Δεν έχω τον τρόπο
να σου πω καλημέρα
ρίχνω πολύ βιαστικά
ματιές στον αέρα
Άραγε ήσουν κι εσύ
εκείνη τη Δευτέρα
τόσο κοντά μου
ή λίγο πιο πέρα
Είναι μια αγάπη
που φοράω στην πλάτη
είναι αλήθεια
δεν είναι απάτη
Πρέπει να φαίνεται
στο φως της μέρας
βλέπω ξανά και ξανά
τα χρόνια της χολέρας
Κοίταξε πίσω
είμαι κι εγώ εκεί
σε φωτογραφίες
στη δική σου μηχανή
Κι όλη την ασχήμια
επάνω μου έχω
μα να μη σ’ έχω εδώ
δεν το αντέχω
Να περάσεις καλά
απόψε μαζί του
θα κρατάω σφικτά το κλειδί
του αυτοκινήτου
Όχι δε θα ‘ρθω
δε θ’ ακολουθήσω
δεν είχα ποτέ τη δύναμη
να παρακολουθήσω
Μόνο παίζοντας νότες
επάνω στο μπάσο
τραγουδώ όσα δε μπόρεσα
να σου πω να σε πιάσω
Κ’ ίσως κάποτε
να ‘ρθει αυτή η μέρα
που τα τραγούδια που παίζω
θα ηχούν στο αέρα
Διαπερνώντας τα σύνορα
που χωρίζουνε κράτη
φτάνει μουσική που γράφτηκε
σ’ αυτό το κρεβάτι
Κι όταν τελειώσεις μ’ εκείνους
θα είμαι ακόμη εδώ
θα σε πάρω αγκαλιά
θα κεράσω ποτό
Κ’ ύστερα οι δύο μας
σε δική μας πορεία
έξω απ τη στείρα ομπρέλα
της ιστορίας
Θα είμαι εκεί το πρωί
σαν ξημερώσει
και κάθε πρωί
μέχρι ο ήλιος να παλιώσει