Χάρης Αρώνης

Γκρίζα φωτογραφία

Μαύρα τα κύματα κι αφρός και γλάροι δυο στην πρύμνη.
Καιρός χωρίς χαμόγελο, ψυχές χωρίς γαλήνη...
Μελαχρινή αχνοφεγγιά στου ναυτικού τη μνήμη
γκρίζα φωτογραφία:
γυναίκα χαμογελαστή, γλυκιά παρηγοριά στα κρύα βράδια,
γεμίζει την καρδιά, η καμπίνα όμως ειν’ άδεια…

Καίει το λάδι της ψυχής στου πλοίου τα καζάνια.
Σκουριά, αρμύρα, μοναξιά, καημός και περηφάνια.
Τα κύματα σε σπρώχνουνε σε γνώριμα λιμάνια,
μα ειν’ η καρδιά στον Πειραιά…
Και το φιλί του χωρισμού, πικρή στα χείλη γεύση έχει αφήσει...
Το πλένεις με πιοτό, μα αυτό δε λέει να σβήσει!


Χρόνια κουρασμένα

Με σκέψη θολωμένη ψάχνω λύση
σ’ ένα χασάπικο θλιμμένο και σκληρό.
Πάει καιρός που η μαχαιριά σου έχει κλείσει
μα όποτε βρέχει τα θυμάμαι και πονώ.
-R-
Και περπατώ στη μουδιασμένη πολιτεία
βλέπω τ’ αδέσποτα να τρέχουν στην πλατεία
και απορώ κι εγώ μαζί τους ποια η αιτία
για των ανθρώπων την αχαριστία.

Ξανά, χωρίς δουλειά, χωρίς αγάπη
κι απόψε η νύχτα γίνεται θηλιά.
Άδειος κι αδέσποτος γυρεύω κάποιο χάδι
κι όλοι μονάχοι, ούτε βλέμμα, ούτε μιλιά.
-R-
Τα χρόνια τα δικά μας κουρασμένα
τα έχουμε όλα δει και όλα συνηθισμένα
και στέκει ανίκητη η φρίκη και το ψέμα
γιατί εντύπωση δεν κάνει σε κανένα.

Πρέπει να σπάσω τις οθόνες και να φύγω
να ψάξω χρώματα να μην αιμορραγώ
να βρω μια ελπίδα στο «εμείς» μήπως ξεφύγω
από τον γκρίζο της γενιάς μου αρχηγό
να βρω κουράγιο στο «εμείς» μπας και ξεφύγω
απ’ τον θεό της εποχής μου, το «Εγώ»...


Στ’ ανήσυχα τα βράδια μου

Στ’ ανήσυχα τα βράδια μου
παίρνει μορφή η άδεια μου
ζωή και μοιάζει πλοίο.
---
Στ’ ανήσυχα τα βράδια μου
σφυρίζει στα σκοτάδια μου
κάποιο στερνό αντίο.
-R-
Κι ειν’ η νύχτα ατέλειωτη
κι ειν’ η καρδιά χειμώνας.
Μνήμη βαριά κι ανέρωτη
σα θλιβερός στρατώνας
βραδάκι δίχως έξοδο
που ειν’ οι στιγμές αιώνας…

Στ’ ανήσυχα τα βράδια μου
πολύτιμα πετράδια μου
φεγγίζουν κάποια μάτια.
---
Στ’ ανήσυχα τα βράδια μου
φωτίζουν τα σκοτάδια μου
και γίνομαι κομμάτια.
-R-
Κι ειν’ η νύχτα ατέλειωτη
κι ειν’ η καρδιά χειμώνας.
Μνήμη βαριά κι ανέρωτη
σα θλιβερός στρατώνας
βραδάκι δίχως έξοδο
που ειν’ οι στιγμές αιώνας…


Απογοήτευση

Αφού με έχεις άχτι,
γιατί να επιμένω;
Άλλο δεν περιμένω
την Άνοιξη απ’ τη στάχτη.
---
Έψαξα την αγάπη
με βλέμμα μεθυσμένο.
Πάλεψα απελπισμένος
για το δικό μας χάρτη.
-R-
Νύχτα, φεγγάρι, θάλασσα κι αστέρια πόσα;
Κι αν όλα σου τα χάριζα κι ακόμα τόσα,
φωτιά και νερό μαζί
θα πάντρευα κάποια στιγμή
- μα δεν θέλησες εσύ!

Περάσαμε απ’ τον ήλιο,
δε ζεσταθήκαμε!
Το χρόνο είχαμε φίλο
κι όμως αργήσαμε!
---
Άλλο δεν περιμένω
την Άνοιξη απ’ τη στάχτη.
Αφού με έχεις άχτι,
γιατί να επιμένω;
-R-
Νύχτα, φεγγάρι, θάλασσα κι αστέρια πόσα;
Κι αν όλα σου τα χάριζα κι ακόμα τόσα,
φωτιά και νερό μαζί
θα πάντρευα κάποια στιγμή
- μα δεν θέλησες εσύ!


Άφησέ με να ζεστάνω την αγάπη

Να σταματούσα το χρόνο
πριν τ’ όνειρό μου χαθεί
και όλα αυτά που τον πόνο
σπέρνουν βαθιά στην ψυχή…

-Br-
Έχεις πνοή μου αλλάξει
δεν είσαι όπως παλιά…
μα πριν ό,τι ζήσαμε βουλιάξει
σου ψιθυρίζω μες στην κρύα σου αγκαλιά:
-R-
Άφησέ με να ζεστάνω την αγάπη
λίγα ξύλα στου έρωτά μας τη φωτιά
κι αν χαθούνε οι ελπίδες μας στον Άδη
θα χαθώ απ’ τη ζωή σου οριστικά (2).

Να ισορροπούσα για λίγο
στης παγωνιάς το κενό…
Μα πριν ραγίσω και φύγω
θέλω δυο λόγια να πω:

-Br-
Έχεις πνοή μου αλλάξει
δεν είσαι όπως παλιά…
μα πριν ό,τι ζήσαμε βουλιάξει
σου ψιθυρίζω μες στην κρύα σου αγκαλιά:
-R-
Άφησέ με να ζεστάνω την αγάπη
λίγα ξύλα στου έρωτά μας τη φωτιά
κι αν χαθούνε οι ελπίδες μας στον Άδη
θα χαθώ απ’ τη ζωή σου οριστικά (2).


Πότε θα μάθεις ν’ αγαπάς

Θα βρω στα λόγια σου καημό
και μοναξιά θα κλέψω
χωρίς γνωστό προορισμό
νύχτα στην εθνική οδό
μόνος θα ταξιδέψω.
-R-
Πότε θα πάψεις να ζητάς,
να παίρνεις και να θέλεις;
Πότε θα μάθεις ν’ αγαπάς;
Κι αν δίνεις, περιμένεις…

Κι όταν θα είμαι μακριά,
στου δρόμου κάποια άκρη
θα βγω εκεί στην ερημιά
μήπως και βρω παρηγοριά
στο κλάμα και στο δάκρυ…
-R-
Πότε θα πάψεις να ζητάς,
να παίρνεις και να θέλεις;
Πότε θα μάθεις ν’ αγαπάς;
Κι αν δίνεις, περιμένεις…


Της αγάπης μανιφέστο

Βρέχει κι εσύ γελάς...
Στάλες βροχής του γέλιου σου ο ήχος.
Βρέχει και μου μιλάς
κι είν’ η φωνή σου, του ονείρου μου ο στίχος.
-Br-
Οπτασία φυγής είσαι, μα και κουράγιο,
γαλάζιο ξέφωτο στ’ ουρανού το γκρίζο.
Τ’ άγγιγμά σου πώς κάνει το κορμί μου ναυάγιο...
-R-
Ω, πόσο σ’ αγαπώ!
Το παρόν και το μέλλον μου κρατάς.
Ω, πόσο σ’ αγαπώ!
Στο μεθύσι της ψυχής μου τραγουδάς...

Βρέχει κι εσύ κερί...
Λιώνοντας, φως την ψυχή μου γεμίζεις.
Βρέχει και οι καιροί
δύσκολοι είναι για όρκους πίστης.
-Br-
Τα φιλιά σου όμως είναι με λιμάνια ίδια
κι εγώ αταξίδευτο μικρό καράβι,
έτσι γλυκά που με δένεις, ας μη κάνω ταξίδια...
-R-
Ω, πόσο σ’ αγαπώ!
Το παρόν και το μέλλον μου κρατάς.
Ω, πόσο σ’ αγαπώ!
Στο μεθύσι της ψυχής μου τραγουδάς...
---
Πάρε το κρυφό όνειρό σου,
χάντρα στο λαιμό σου δέσ’ το.
Είναι το χαμόγελό σου
της αγάπης μανιφέστο
-R-
Ω, πόσο σ’ αγαπώ!
Το παρόν και το μέλλον μου κρατάς.
Ω, πόσο σ’ αγαπώ!
Στο μεθύσι της ψυχής μου τραγουδάς...