Δυο κεριά σε μια Ανάσταση

[Σκαρβελάκης Νίκος]

Κλείσε τα μάτια να με δεις μπροστά στα χείλη σου,

Να πίνω δάκρυα, που πνίξαν την καρδιά σου,

Έχει αράξει ο καημός, μες το μαντήλι σου,

Γιατί ξεθώριασε, ο πρώτος έρωτας σου!..

 

Το σ αγαπώ γράφεις κρυφά στο σκαλοπάτι σου,

Και το σκεπάζεις με φιλιά να μη το δούνε,,

Έχει σκουριάσει  μες τον χρόνο το κρεβάτι σου,

Νέα αγάπη τα σεντόνια σου ζητούνε!!..

 

Είμαστε φως μου, δυο κεριά  σε μια Ανάσταση,

Πρέπει ν ανάψουμε φωτιά  και ας μας σβήσουν,

Ειν η ζωή μας  μια σκηνή σε μια παράσταση,

Πάμε να φύγουμε προτού οι πόρτες κλείσουν !...

 

 

Σαν αετός ψηλά πετάς, πάνω στο Όλυμπο,

Και περιμένεις ο Βαρδάρης να φυσήξει,

Ένας παλιός λογαριασμός χωρίς υπόλοιπο,

Δεν έχει  νόημα κι αν πεις να ξανανοίξει!..

,

Έλα σε μένα και μη κλαις άλλο καρδούλα μου,

Για ένα όνειρο που έχει ναυαγήσει,

Την ευτυχία δεν θα βρεις μες τα ερείπια,

Σε μια φωλιά , που ο βοριάς έχει γκρεμίσει!..

 

Είμαστε φως μου, δυο κεριά  σε μια Ανάσταση,

Πρέπει ν ανάψουμε φωτιά  και ας μας σβήσουν,

Ειν η ζωή μας  μια σκηνή σε μια παράσταση,

Πάμε να φύγουμε προτού οι πόρτες κλείσουν